«Όταν δημιούργησα το μπουρκίνι στις αρχές του 2004, ήταν για να δώσω στις γυναίκες ελευθερία, όχι να τους τη στερήσω. Η ανιψιά μου ήθελε να παίξει βόλεϊ, αλλά δεν της επέτρεπαν να μπει στην ομάδα γιατί φορούσε μαντίλα. Η αδελφή μου έπρεπε να παλέψει για την κόρη της, αφού το μόνο που την εμπόδιζε να παίζει βόλεϊ, ήταν η σεμνότητα της.
Όταν τελικά της επέτρεψαν να παίξει όλοι πήγαμε να την παρακολουθήσουμε και να την υποστηρίξουμε, αλλά είδαμε ότι αυτό που φορούσε ήταν εντελώς ακατάλληλο. Ένα παντελόνι-φόρμα και η μπούρκα. Φαινόταν σαν ντομάτα. Ήταν κατακόκκινη και ζεσταινόταν.
Έτσι πήγα στο σπίτι και ξεκίνησα να ψάχνω για κάτι που θα μπορούσαν να φορέσουν οι μουσουλμάνες αθλήτριες, και δεν μπορούσα να βρω τίποτα, δεν υπήρχε τίποτα στην Αυστραλία. Άρχισα να σκέφτομαι, ότι όταν ήμουν κορίτσι ήμουν μακριά από τον αθλητισμό, αφού δε μπορούσα να συμμετέχω σε αθλήματα. Αλλά δεν ήθελα το ίδιο για την ανιψιά μου. Ηθελα να βρω κάτι που θα το προσάρμοζα στον αυστραλιανό τρόπο ζωής και τη δυτική ενδυμασία, αλλά την ίδια στιγμή να είναι σύμφωνο με τη μουσουλμανική κουλτούρα.
Έτσι κάθισα στο πάτωμα στο σαλόνι και σχεδίασα κάτι. Κοίταξα το πέπλο και την περίσσεια υφάσματος, που έπρεπε να αφαιρέσω. Κάτι που με έκανε νευρική - θα το δεχόταν η ισλαμική κοινότητα αυτό;
Το μπουρκίνι δεν είναι μπούρκα για την παραλία. Η μπούρκα ήταν απλά μια λέξη για μένα - είχα ανατραφεί στην Αυστραλία όλη μου τη ζωή- όμως έπρεπε να το ονομάσω κάπως γρήγορα. Ήταν ο συνδυασμός δύο πολιτισμών - είμαστε Αυστραλοί, αλλά είμαστε επίσης μουσουλμάνοι από επιλογή. Η μπούρκα δεν συμβολίζει τίποτα εδώ, και το Κοράνι και η θρησκεία μας δεν μας ζήτησε ποτέ να καλύψουμε τα πρόσωπά μας.
Αυτό που συμβαίνει τώρα στη Γαλλία με κάνει να λυπάμαι πάρα πολύ. Ελπίζω ότι δεν είναι λόγω ρατσισμού. Νομίζω ότι έχουν παρεξηγήσει ένα ρούχο που είναι τόσο θετικό - που συμβολίζει τον ελεύθερο χρόνο και την ευτυχία, τη διασκέδαση και την καλή φυσική κατάσταση. Και τώρα ζητούν από τις γυναίκες να φύγουν από την παραλία και να γυρίσουν πίσω στην κουζίνα τους.
Δεν νομίζω ότι κάποιος πρέπει να ανησυχεί για το πώς ντύνονται οι γυναίκες - κανείς δεν μας αναγκάζει, να ντυθούμε έτσι. Αυτό που βλέπετε είναι επιλογή μας.
Θα ήθελα πολύ στη Γαλλία να πω το εξής: Μας έχετε παρεξηγήσει. Πήρατε ένα προϊόν που συμβόλιζε την ευτυχία τη χαρά και την καλή φυσική κατάσταση, και το μετατρέψατε σε ένα προϊόν μίσους.
Θυμάμαι όταν δοκίμασα για πρώτη φορά το μπουρκίνι. Πρώτα το δοκίμασα στην μπανιέρα για να βεβαιωθώ ότι λειτουργεί. Στη συνέχεια πήγα στην τοπική πισίνα για να ελέγξω ότι η κορδέλα θα μείνει στη θέση της, και θυμάμαι ότι όλοι με κοιτούσαν. Ανέβηκα στο βατήρα και βούτηξα. Η κορδέλα έμεινε στη θέση της, και σκέφτηκα, πόσο όμορφα! Τέλεια!
Ήταν η πρώτη φορά που κολυμπούσα δημόσια και ήταν υπέροχο. Θυμάμαι το αίσθημα τόσο ξεκάθαρα. Ένιωσα την ελευθερία, ένιωσα δύναμη, ένιωσα σαν να ανήκω στην πισίνα. Περπάτησα μέχρι το τέλος αυτής της πισίνας με τους ώμους μου πίσω.
Η βουτιά στο νερό είναι ένα από τα καλύτερα συναισθήματα στον κόσμο. Και ξέρετε κάτι; Φοράω μπικίνι κάτω από το μπουρκίνι μου.»