«Ωδή στους Μόνους
Κι εμείς. Η Αδελφότητα των Μόνων. Εξοικειωμένοι με τη σιωπή και με πάθος για τους ανθρώπους. Που παίζουμε στα δάκτυλα την πατριδογνωσία των δωματίων- η ρωγμή στο ταβάνι, μια κηλίδα χρώμα στο πάτωμα που έμεινε από το προηγούμενο βάψιμο, η γρατζουνιά στη βιβλιοθήκη, η φθορά στην άκρη του χαλιού. Φυσικά και μιλάμε μόνοι μας. Και τραγουδάμε. Και λέμε ερωτόλογα σε λουλούδια, γλάστρες, φυτά. Και εκπλησσόμαστε όταν συνειδητοποιούμε ότι ξεκαρδιζόμαστε με τα αστεία που επινοούμε.
Πολλές φορές έχουμε βαρεθεί τους άλλους σπάνια τον εαυτό μας. Υπάρχουν μέρες που μόνος στο σπίτι μπορεί να τρώω μια πίτσα, να βλέπω μια ταινία στο mute, να ακούω Ραχμάνινοφ, να διαβάζω ένα βιβλίο, να πίνω ένα ποτήρι κρασί, να σημειώνω σκέψεις μου σε ένα χαρτί κι όλα αυτά ταυτόχρονα: μπορείς να σκεφτείς μια τέτοια αισθησιακή υπερφόρτωση στην κοινωνική ζωή που η ευχαρίστηση πρέπει να είναι λογική και περιορισμένη;
Αιώνες πλύσης εγκεφάλου μάς έπεισαν ότι το ένα είναι ένας μοναχικός αριθμός. Υπάρχει γοητεία στο να είσαι μόνος που δεν μπορεί να μεταφερθεί στην κοινωνική ζωή χωρίς να παραβιαστούν οι καλοί τρόποι. Δεν μπορώ να μη σκεφτώ τη φράση που λέει ότι «η μιζέρια χρειάζεται παρέα», όπως και ότι κάποιος που είναι μόνος είναι περισσότερο ολόκληρος.
Θυμηθείτε εκείνα τα ατέλειωτα μεσημέρια του καλοκαιριού στην εξοχή που σαν παιδιά μόνοι μας- οι γονείς κοιμόντουσαν στο διπλανό δωμάτιο- με ανοιχτά μάτια κοιτούσαμε το ταβάνι, σκεφτόμαστε τη θάλασσα, τα παγωτά και τον κόσμο και στην καρδιά μας το μισό ήταν άγια πλήξη και το υπόλοιπο ευτυχία».
Δείτε την ανάρτηση του αστρολόγου:
