Σήμερα το πρωί, στο κέντρο της τηλεοπτικής μου οθόνης καδραριζόταν το στήθος μιας αρχαιολόγου, όπως αυτό διαγραφόταν κάτω από το V του top της, ενώ η ίδια ήταν απασχολημένη με το έργο της, έναν προϊστορικό τάφο χιλιάδων ετών στη Κούτνα Χόρα, στην Τσεχία. Μεγάλη και σπουδαία ανακάλυψη, προφανώς, αλλά όχι τόσο ώστε να σκεπάσει τη φιλήδονη, σαλιάρα προσέγγιση των δύο δημοσιογράφων στο θέμα. Με ατάκες τύπου «κανείς δεν μπορεί να ακούσει για την ανακάλυψη», ή «όλα τα μάτια ήταν στραμμένα σε ένα συγκεκριμένο σημείο», ή ακόμα χειρότερα «φέρτε την στην Αμφίπολη» το ρεπορτάζ πέρασε και μαζί με αυτό κι ένα κύμα ανατριχίλας. Πώς ακούς το ήχο του πιρουνιού στο πιάτο και τσιτώνει το νευρικό σου σύστημα; Έτσι.
Τις προάλλες στη θέση της αρχαιολόγου-στόχου ήταν μία διεθνούς φήμης πιανίστρια, η Λόλα Αστάνοβα, η οποία τύγχανε εξαιρετικών σωματοδομικών αναλογιών και πανέμορφης εικόνας.
Αργότερα, μέσα στην ημέρα οι pop up ειδοποιήσεις, πάνω στο ίδιο θέμα, με την ίδια φωτογραφία της αρχαιολόγου, έκαναν προγραμματισμένη πλην αιφνιδιαστική εμφάνιση στα δεξιά της οθόνης του υπολογιστή μου. Οι τίτλοι ακόμα πιο δυσοίωνοι, απόλυτα συμβατοί με τη λάθος ερμηνεία του όρου viral -κάτι που κυριαρχεί αβίαστα κατά πως φαίνεται, τους πρώιμους ακόμα καιρούς του ίντερνετ: «Η καυτή αρχαιολόγος που αναστάτωσε το διαδίκτυο» ή «Η αρχαιολόγος τούμπανο που τράβηξε πάνω της όλα τα βλέμματα».
Το ίδιο αίσθημα αποστροφής μαζί με μία μεγάλη δόση ετεροντροπής, «second hand embarrassment», όπως είναι ο επίσημος όρος της αμηχανίας από δεύτερο χέρι. Για χάρη του απέναντι.
Δε θα ήθελες να είσαι στη θέση αυτού του τύπου με τον κολλώδη βάλτο στα πόδια (το 90% τέτοιου είδους σχολίων προέρχονται από άντρες χωρίς φυσικά να αποκλείονται και οι αποπροσανατολισμένες ή με απωθημένα γυναίκες). Δε θα ήθελες να αναπαράγεις την προεφηβική εξαγρίωση του πυρακτωμένου συμμαθητή, ο οποίος κρυφοκοιτάζει τη διπλανή του κάτω από το μίνι μπας και λάβει ένα πρώτο, απτό σημάδι σεξουαλικής διέγερσης. Δε θα ήθελες να μιλάς σαν να είσαι ένα εξαντλημένο πείραμα μεταξύ Μπένι Χιλ και επιθεώρησης στο Δελφινάριο.
Και, φυσικά, δε θα ήθελες αυτό το εξαντλημένο πείραμα να σχολιάσει κάτι για την εμφάνισή σου, την εμφάνιση καμίας γυναίκας. Οι νεάντερταλ χωρατατζήδες είναι λιγότερο φιλικοί και αθώοι από όσο παρουσιάζονται ή αντιλαμβάνονται ενδεχομένως κι οι ίδιοι, εξυμνούν ένστικτα που δε σχετίζονται με τον ερωτισμό, τον θαυμασμό και το φλερτ αλλά κυρίως με την απαξιωτική χλεύη και σιγοντάρουν σε ένα σεξιστικό μπούλινγκ που δεν συμβαίνει σε ένα καφενείο της γειτονιάς αλλά σε ένα πανελλαδικό πεδίο δράσης, όπως είναι αυτό της τηλεοπτικής και ιντερνετικής δημοσιογραφίας.
Είναι πολύ παλιά και τυραννισμένη νοοτροπία η αμφισβήτηση του κύρους μιας γυναίκας ως ένδειξη ερωτοτροπίας. Δεν έχει πλάκα και στερείται οποιασδήποτε λαγνείας -βασικό ζητούμενο σε ένα τέτοιου είδους παιχνίδι.
Σίγουρα δεν αποτελεί «είδηση».
Επιμύθιο: Καμία γυναίκα δεν προσβάλλει για να προσεγγίσει. Δεν χτυπάει με το ρόπαλο για να σύρει κάποιον στη σπηλιά της.
Ιδού το εν λόγω βίντεο που έπαιξε στα μίντια σαν σπουδαία ανακάλυψη, μεγαλύτερη κι από αυτή του προϊστορικού τάφου χιλιάδων ετών στη Κούτνα Χόρα, στην Τσεχία: