Οι εικόνες του έχουν μείνει πλέον στην ιστορία. Ίσως η μεγαλύτερη επιτυχία του είναι ακριβώς αυτή: πως όλοι μας θυμόμαστε κάποια από τις εικόνες του. Γιατί ο Γιάννης Μπεχράκης ως φωτορεπόρτερ κατόρθωνε όχι μόνο να καταγράφει την ιστορία στον φακό του, αλλά να αποτυπώνει εμμέσως τη ματιά του στα πράγματα, να αιχμαλωτίζει την ουσία πολιτικών και κοινωνικών θεμάτων και να δημιουργεί Τέχνη με ορισμένα καρέ του. Κάτι σχεδόν αδιανόητο στις συνθήκες υπό τις οποίες δούλευε.
Όπως η εκπληκτική φωτογραφία του με τον πατέρα να κρατάει το παιδί στην αγκαλιά του και να περπατάει μες στη βροχή, πρόσφυγας στην Ειδομένη, το 2015. "Φορούσε μια αυτοσχέδια κάπα από σκουπιδοσακούλες για να προστατεύεται από τη βροχή. Και κάποια στιγμή, πηγαίνοντας προς αυτό που πίστευε ότι ήταν η ελευθερία και η λύτρωση, έσφιξε την κόρη του δυνατά στην αγκαλιά του και τη φίλησε" είχε πει σε συνέντευξή του στην Καθημερινή ο φωτογράφος. Ο Μπεχράκης είχε μεγαλώσει ακούγοντας ιστορίες από τη γιαγιά του που είχε έρθει και εκείνη στην Ελλάδα, πρόσφυγας από τη Σμύρνη. Φωτογραφίζοντας εκείνον τον άνθρωπο, απεικόνισε τον οικουμενικό πατέρα, μια φωτογραφία που δηλώνει πως οι γονείς είναι εν δυνάμει και σούπερ ήρωες, όταν παραστεί η ανάγκη.
Για την κάλυψη του προσφυγικού ζητήματος βραβεύτηκε το 2016 με Πούλιτζερ ως επικεφαλής του Reuters στην Ελλάδα, με την ομάδα του να περιλαμβάνει επίσης τους Άλκη Κωσταντινίδη και Αλέξανδρο Αβραμίδη. Για τη δουλειά του στο προσφυγικό στην Ελλάδα τον είχε τιμήσει και η βρετανική εφημερίδα The Guardian ανακηρύσσοντάς τον "Φωτογράφο της Χρονιάς".
"Πάντα θέλω να είμαι όπου με χρειάζονται-να βλέπω με την ψυχή και τα μάτια τους" είχε δηλώσει ο Γιάννης Μπεχράκης για τους ανθρώπους που φωτογράφιζε.
Γεννήθηκε το 1960 στην Αθήνα. Σπούδασε φωτογραφία στο Athens School of Arts and Technology και στο Πανεπιστήμιο Middlesex στο Λονδίνο. Άρχισε να δουλεύει ως φωτογράφος στην Αθήνα το 1985. Το 1988 ξεκίνησε να δουλεύει για το Reuters στην Αθήνα. Η πρώτη του δουλειά στο εξωτερικό ήταν η κάλυψη της κρίσης στη Λιβύη τον Ιανουάριο του 1989.
Στα τέλη της δεκαετίας του ’90 είχε μετοικήσει στο Κόσοβο προκειμένου να καλύψει τον εμφύλιο στη Γιουκοσλαβία και έπειτα πήγε στη Σιέρα Λεόνε, όπου επιβίωσε ενέδρας των ανταρτών, όμως έζησε τον φόνο του φίλου του Κερτ Σορκ, γεγονός που δεν ξεπέρασε ποτέ. "Έρχεται η στιγμή που ο άνθρωπος προσεύχεται" είχε δηλώσει αργότερα. Εκεί, είχε γυρίσει και την κάμερα προς τον εαυτό του σε περίπτωση που πέθαινε και ο ίδιος.
"Δεν μπορούσες να τον κρατήσεις" έχει δηλώσει σε ρεπορτάζ της ΕΡΤ ο φωτορεπόρτερ και προσωπικός του φίλος Αριστοτέλης Σαρρηκώστας. "Κάποιες φορές ξεπερνούσε τα όρια" προκειμένου να καταγράψει τη στιγμή. Όμως, ήταν επίσης εκείνος που θα άφηνε κάτω την κάμερα για να βοηθήσει έναν τραυματία ή να σώσει κάποιο παιδί. Αξίες που κατόρθωσε να μεταλαμπαδεύσει και στους νεότερους φωτορεπόρτερ.
Στις 2 Μαρτίου του 2019 ο σπουδαίος φωτογράφος έφυγε από τη ζωή, νικημένος από τον καρκίνο, δίπλα στη σύζυγο Ελισάβετ Μπεχράκη και την κόρη του Ρεβέκκα. Είχε επίσης και ένα γιο από προηγούμενο του γάμο, τον Δημήτρη.
Σίγουρα σήμερα, θα είχε τόσα πολλά να πει σε όλον τον κόσμο με τον φακό του. Σε μια ακόμα μελανή σελίδα της ιστορίας.
Ο Γιάννης Μπεχράκης είχε κερδίσει επίσης :
-Τον τίτλο του "Έλληνα φωτορεπόρτερ της χρονιάς" 7 φορές από την Fuji
-Το πρώτο βραβείο στην κατηγορία "Ειδήσεις" στον παγκόσμιο φωτογραφικό διαγωνισμό WORLD PRESS PHOTO ανάμεσα σε 4.000 φωτογράφους από 122 χώρες και 40.000 φωτογραφίες.
Κεντρική εικόνα: @yannisbehrakis
Βίντεο: Αρχείο ΕΡΤ
Ακολουθήστε το Woman Toc στο Instagram