Μπορεί να έχουν περάσει οκτώ χρόνια, αλλά κάθε φθινόπωρο, στις 23 Σεπτεμβρίου, υπάρχει ένα hashtag που γίνεται trend στο Twitter. Δεν έχει να κάνει με κάποιον επώνυμο ή ένα ιστορικό γεγονός, αλλά με την ιστορία αγάπης δύο ανθρώπων της διπλανής πόρτας, που δεν κατάφερε να νικήσει ούτε ο καρκίνος, παρόλο που οδήγησε έναν από αυτούς πρόωρα στον θάνατο.
Στις 23 Σεπτεμβρίου του 2012 ο Τόλης, που όλοι στο Twitter γνώριζαν και ως moloch82, έχασε την τελευταία του μάχη με μια σπάνια μορφή καρκίνου. Μέχρι τότε όμως είχε διαδώσει την αγάπη του για τη Μαρία σε όλο το ελληνικό διαδίκτυο, όπως ήταν η τελευταία του και πιο δυνατή επιθυμία.
Ο Τόλης (Αποστόλης) Γκανάς και η Μαρία γνωρίζονταν από μικρά παιδιά και ήταν ερωτευμένοι από το σχολείο ακόμα. Όταν λοιπόν ο πρώτος ήρθε αντιμέτωπος με τη διάγνωση, άρχισε να μοιράζεται μέσα από τα social media τις καθημερινές στιγμές του, τον αγώνα που έδινε ενάντια στον καρκίνο, τις σκέψεις του για το ελληνικό σύστημα υγείας, αλλά και την αγάπη του για τη Μαρία, η οποία δεν έφυγε ούτε στιγμή από το πλάι του.
«Απόψε θέλω δείπνο στη βεράντα, οι δυο μας. Ξέγνοιαστα. Σαν τις διακοπές που δεν μπορώ να σε πάω και ποτέ δε γκρίνιαξες γι΄ αυτό», έγραφε ο Τόλης στη σύντροφό του. «Γαμώ τον καρκίνο τον ξεκωλιάρη που κάνει ένα βουνό 125 κιλών να κλαίει από τον πόνο» εξομολογείτο σε μια άλλη, σπαρακτική ανάρτηση, από τις τελευταίες μέρες της ζωής του, που κάνει τα καθημερινά μας προβλήματα, ακόμα και μέσα στην πανδημία του κορονοϊού, να μοιάζουν μηδαμινά.
Ο Τόλης είχε επίσης το μπλογκ docamiok.blogspot.gr, όπου είχε γράψει πριν από το τέλος:
«Φυσικά και σκέφτομαι το θάνατο. Τυπικά τουλάχιστον οι πιθανότητες επιβίωσης στον αγώνα μου είναι σημαντικά εναντίον μου. Σε στιγμές φιλοσοφίας όμως καταλαβαίνω το εξής: είμαστε όντα περίεργα αγαπητέ. Ο θάνατος μου θα έρθει -μάλλον- είτε στον ύπνο μου, είτε σε κάποιο κώμα, είτε με κάποια ανακοπή, στα πλαίσια του καρκίνου. Μάλλον. Υπάρχουν ελπίδες να σκάσω από το φαγητό νωρίτερα. Μετά το θάνατό μου όμως για μένα μαύρο. Ένας βαθύς ασυνείδητος ύπνος. Μετά τίποτα. Ούτε ανησυχία, ούτε σκέψεις, ούτε πόνος, ούτε φόβος, ούτε αγάπη, ούτε έρωτας, ούτε γέλιο, ούτε κλάμα. Τίποτα. Τότε τι φοβόμαστε; Τι μας νοιάζει το μετά αν δεν θα είμαστε εκεί για να το αντιληφθούμε; Καταλήγω ότι απλώς κάποιους τους αγαπάμε πιο πολύ από εμάς. Φοβάμαι περισσότερο πια για το τι θα απογίνουν οι άλλοι, κάποιοι περισσότερο από άλλους. Για τον πόνο που θα τους προξενήσω, το ότι δεν θα μπορώ να κάνω τίποτα για να το πάρω πίσω. Δεν είμαστε τόσο εγωιστικά όντα τελικά. Υπάρχει και η άλλη βέβαια όψη, άκρως εγωιστική. Γιατί να συνεχίζει η ζωή να "ζείται" -παθητική κι ας μην υπάρχει- αν δεν είμαι εγώ στον κόσμο. Τι μέρες, νύχτες, χαμόγελα, στιγμές με πλεγμένα χέρια, παιχνίδια στην κουζίνα, αδιάφορους καυγάδες, βόλτες στην καλοκαιρινή Αθήνα, ταινίες, βιβλία, μουσικές θα χάσω.
»Γράφοντας το παραπάνω, βούρκωσα στις δύο τελευταίες σειρές. Τελικά είμαστε εγωιστές. Θέλω να μείνω κι άλλο εδώ».
Δείτε τι γράφτηκε στο Twitter για την επέτειο θανάτου του Τόλη: