06:45 Δεν βάζω ποτέ το ξυπνητήρι του κινητού, έχω το δικό μου φυσικό ξυπνητήρι. Μάλιστα, το συγκεκριμένο ξυπνητήρι έχει και ενσωματωμένο, αυτόματο snooze, που σημαίνει ότι «χτυπάει» από μόνο του περίπου κάθε μία ώρα μέσα στη νύχτα. Το ξυπνητήρι είναι ο 2χρονος γιος μου. Αυτό βέβαια, συνέβαινε και πριν την καραντίνα, οπότε είμαι συνηθισμένη και όλα καλά. Εκεί που θέλω να καταλήξω είναι ότι η μέρα ξεκινάει νωρίς, πολύ νωρίς. Και αυτό, υπό συνθήκες, θα μπορούσε να την κάνει να μοιάζει εξαντλητικά μεγάλη.
07:30 Aφού έχουμε πλύνει τα πρόσωπα μας και έχουμε ανοίξει όλα τα πατζούρια του σπιτιού, εγώ και η «ουρά» μου, πέφτουμε στο χοντρό χαλί του δωματίου και τότε ξεκινάει το παιχνίδι. Αν έπρεπε να ντυθώ, να οργανώσω τα πράγματα μου και να φύγω για το γραφείο αυτό δεν θα ήταν εφικτό. Η «οικονομία» που έχει μοιραία δημιουργήσει η αποφυγή της διαδρομής από το σπίτι μέχρι την εταιρία και πίσω είναι μία καινούργια, κατά κάποιον τρόπο, πολυτέλεια που έχει κάνει ένα μικρό πλάσμα πραγματικά χαρούμενο. Πότε θα γυρίσουν πίσω και για εμάς τα χρόνια που γινόμασταν αληθινά ευτυχισμένοι μόνο και μόνο με μία ώρα επιπλέον παιχνίδι με τη μαμά;
9:00 Tώρα αρχίζουν τα δύσκολα aka πρέπει να του εξηγήσω ότι θα πάω στον κάτω όροφο για να δουλέψω και ότι, για κάποιες ώρες, θα του κάνει παρέα ο μπαμπάς. Αυτό συνήθως δεν έχει καλή κατάληξη, τουλάχιστον αρχικά. Ωστόσο μετά τα πρώτα κλάματα και τα παρακάλια και όταν έχω πια εγκατασταθεί στο γραφείο του σπιτιού μου ακούω από τον πάνω όροφο τρεξίματα και γέλια, έχω μάθει να αναγνωρίζω από μεγάλη απόσταση ήχους που δεν ήξερα ότι υπάρχουν κάθε πρωί μέσα στο σπίτι μας. Τον θόρυβο που κάνει μία μικρή, πλαστική μπάλα με την Πέπα το Γουρουνάκι όταν πέφτει στο πάτωμα και το πώς κάνει το δελφίνι όταν βουτάει στο νερό. Δεν κάνει στα αλήθεια έτσι, αλλά δεν πειράζει.
11:00 Aνήκω στους πιο ευνοημένους αυτής της δύσκολης ιστορίας. Μy significant other δουλεύει επίσης σαν δημοσιογράφος, με κυλιόμενο ωράριο. Έτσι έχουμε καταφέρει να βρούμε μία πατέντα ώστε να μοιράζουμε τον χρόνο και να κρατάμε το παιδί εκ περιτροπής. Ακόμα θυμάμαι την μέρα που έβαλα το κλειδί στη μηχανή του αυτοκινήτου και έφυγα από το γραφείο για να επιστρέψω στο σπίτι, δίχως να έχω την παραμικρή ιδέα για το πότε θα επιστρέψω. Ούτε και τώρα έχω. Αυτό που ξέρω, όμως, είναι ότι η τηλεργασία μου άνοιξε λίγο βίαια, μα αποτελεσματικά, ένα παράθυρο σε έναν διαφορετικό τρόπο ζωής ο οποίος με άγχωνε υπερβολικά και δεν ήξερα ότι μπορεί να λειτουργήσει. Έναν τρόπο πολύ περισσότερο εστιασμένο γύρω από το σπίτι, αλλά και πολύ πιο συντονισμένο ως προς τα αληθινά σημαντικά, ταυτόχρονα.
Είχα ακούσει πολλές ιστορίες που μέχρι πρότινος νόμιζα ότι είναι μόνον αστικοί μύθοι. Για γυναίκες που δεν τις νοιάζει καθόλου εάν το σπίτι τους είναι λιγάκι ακατάστατο και αυθόρμητα χαώδες, ως η τέλεια έκφραση μία ατελείωτης παιδικής περιπέτειας.
14:00 Για λίγες ώρες έχω καταφέρει να εργαστώ χωρίς αντιπερισπασμούς. Η δουλειά έχει ουσιαστικά γίνει ένα διάλειμμα μέσα στην ημέρα, κάτι από τα λίγα πράγματα που, σε αυτή την φάση, κάνω για την εαυτό μου. Έχει μεσολαβήσει μία διακοπή για να ανέβω πάνω, να πλύνω και να καθαρίσω εξονυχιστικά τα φρούτα, ίσως να βράσω ένα αυγό και να τα ανακατέψω όλα μαζί σε ένα γιαούρτι με γεύση μήλο, ροδάκινο και βρώμη. Όσο συμβαίνουν όλα αυτά σκέφτομαι να αλλάξω τίτλο σε ένα κείμενο που γράφω, απαντώ σε όλα μηχανικά, τραγουδάω ένα παραδοσιακό τραγούδι για κάποια «νεραντζούλα φουντωτή» και συνεχίζω να σκέφτομαι τον τίτλο.
16:00 Έναρξη – τερματισμός λειτουργίας – μαύρη οθόνη. Όταν η δουλειά στο σάιτ τελειώνει αρχίζει το μαγείρεμα, το τάϊσμα, η τακτοποίηση, το παιχνίδι με πολύχρωμα αυτοκινητάκια και παζλ, η ζωγραφική με μαρκαδόρους σε ένα τετράδιο με αυτοκόλλητα Looney Tunes, η ανάγνωση βιβλίων, όλα μαζί και εναλλάξ. Όλα τα παιχνίδια είναι πεταμένα στο πάτωμα σε μία αφάνταστη ακαταστασία που παλαιότερα με ενοχλούσε. Είχα ακούσει πολλές ιστορίες που μέχρι πρότινος νόμιζα ότι είναι μόνον αστικοί μύθοι. Για γυναίκες που δεν τις νοιάζει καθόλου εάν το σπίτι τους είναι λιγάκι ακατάστατο και αυθόρμητα χαώδες, ως η τέλεια έκφραση μία ατελείωτης παιδικής περιπέτειας. Η καθημερινή παραμονή στο σπίτι με έμαθε να μην τρελαίνομαι για την ακαταστασία και για το καθάρισμα που πρέπει να γίνει. Είμαι εδώ κάθε μέρα, όλη μέρα. Θα τα κάνω αύριο. Και να πώς η καραντίνα, μεταξύ άλλων, μου γλίτωσε 50 ευρώ την εβδομάδα στον ψυχολόγο για να καταπολεμήσω το OCD μου.
18:00 Σε μία περίοδο κατά την οποία όλα μοιάζουν στατικά και μία ολόκληρη ζωή φαντάζει να έχει μπει σε κατάσταση αναμονής, ο καθένας προσπαθεί να δημιουργήσει μικρές ρουτίνες, ικανές να τον κρατήσουν σε εγρήγορση. Μικρές συνήθειες που επαναλαμβάνονται σε καθημερινή βάση γιατί μας φτιάχνουν τη διάθεση, αλλά και γιατί τις έχουμε απόλυτη ανάγκη. Ως υπενθύμιση ότι εξακολουθούμε να παραμένουμε ζωντανοί, περιμένοντας να πιάσουμε, κάποια στιγμή, την κατάσταση από το σημείο που την αφήσαμε. Και τελικά όλο αυτό έχει απίστευτη ποικιλομορφία. Μιλώντας με αγαπημένους φίλους στο τηλέφωνο και στο skype συνειδητοποιώ ότι ο καθένας έχει βρει έναν ολόδικο του τρόπο για να διαχειριστεί όλο αυτό, γιατί ο καθένας είναι ολότελα διαφορετικός από τον άλλον και αγαπάει ολότελα διαφορετικά πράγματα. Υπό μία έννοια, το πιο αναμενόμενο πράγμα που μπορείς να κάνεις στις 6 το απόγευμα είναι να ακούσεις την ενημέρωση από το Υπουργείο Υγείας. Ο Σωτήρης Τσιόδρας ευγενικός και χαμηλών τόνων παραθέτει τα στοιχεία και τους αριθμούς. Στο δικό μας σπίτι παίζει στο background, τον ακούμε διακριτικά από την ανοικτή εξώπορτα όσο κυνηγάμε μία μπάλα μπάσκετ στον κήπο. Έπειτα, βάζω ακουστικά στα αυτιά και ακούω από το Spotify Jesus and Mary Chain. O λιγοστός κόσμος που περνάει έξω από την αυλόπορτα για να αθληθεί μοιάζει να κινείται στο mute και σε slow motion. Το πιο δύσκολο πράγμα που έχει χρειαστεί να κάνω τις τελευταίες 29 μέρες είναι να πείσω ένα 2χρονο αγόρι, που δεν μπορεί να το εκφράσει ακόμα με λόγια αλλά πάει στην πόρτα κάθε τρεις και λίγο με τα παπούτσια του και το μπουφάν του, πως ούτε σήμερα μπορούμε να πάμε στην παιδική χαρά. Μέχρι στιγμής, πάει ικανοποιητικά.
Μικρές συνήθειες που επαναλαμβάνονται σε καθημερινή βάση γιατί μας φτιάχνουν τη διάθεση, αλλά και γιατί τις έχουμε απόλυτη ανάγκη. Ως υπενθύμιση ότι εξακολουθούμε να παραμένουμε ζωντανοί, περιμένοντας να πιάσουμε, κάποια στιγμή, την κατάσταση από το σημείο που την αφήσαμε.
20:00 Το μπάνιο είναι γεμάτο υδρατμούς, η μπανιέρα γεμάτη σαπουνάδες. Έχουμε τέσσερα μικρά παπάκια, ένα πορτοκαλί, ένα ροζ, ένα κίτρινο και ένα πράσινο. (Οκ, θέλω να είμαι ειλικρινής. Είχαμε τέσσερα μικρά παπάκια, ένα πορτοκαλί, ένα ροζ, ένα κίτρινο και ένα πράσινο. Σε αυτή τη φάση η τύχη τους αγνοείται και τα ψάχνουμε κάτω από κρεβάτια, τραπέζια και καναπέδες. Δεν έχουμε εντοπίσει κανένα). Μετά το μπάνιο είναι ώρα να ντυθούμε που πάει να πει ότι είναι ώρα για αγκαλιές ανάμεσα σε πιτζάμες, πετσέτες και σεντόνια. Τραγουδάω πάλι για κάποια «κοντή, νερατζούλα, φουντωτή» και βγάζω το σεσουάρ για τα μαλλιά από το συρτάρι. Μετά φέρνω βιβλία, μία στοίβα βιβλία, αλλά ξέρω ότι πάλι θα καταλήξουμε να διαβάζουμε το «Ο Λούκουλος τρώει πυγολαμπίδες» του Ευγένιου Τριβιζά, ειδικά το σημείο που ο Συννεφούφωτος έστειλε το φερμουαρόφιδο να τσιμπήσει τον Λούκουλο στην προβοσκίδα. Είμαι αφάνταστα χαλαρή και αλλάζω 5 φωνούλες σε 60 δευτερόλεπτα, με κάποιον τρόπο δεν με απασχολεί καθόλου το πρωινό ξύπνημα, το μαγείρεμα, οι δουλειές, αν και είναι όλα τους εκεί, χωρίς καμία ουσιαστική διαφορά με πριν. Προσπαθώ να καταλάβω τι είναι αυτό που συμβαίνει. Πώς η καραντίνα και ο εγκλεισμός στο σπίτι τα έχει κάνει όλα να μοιάζουν πιο ανάλαφρα και πιο εύκολα;
21:30 Όταν λέω πως είμαι από τους ευνοημένους αυτής της δύσκολης ιστορίας, το εννοώ. Όταν τελικά το φερμουαρόφιδο και ο Λούκουλος γίνονται οι καλύτεροι φίλοι και οι θόρυβοι στο υπνοδωμάτιο σταματούν, το μόνο που μένει αναμμένο είναι ένα μικρό φωτάκι νυκτός και εγώ βγαίνω στον διάδρομο όσο πιο αθόρυβα και γλυκά γίνεται. Τότε συνήθως βρίσκω την κουζίνα μαζεμένη και πεντακάθαρη και το σαλόνι σε τάξη γιατί η καραντίνα μας έχει κάνει όλους πιο νοικοκύρηδες εδώ μέσα κι αν αυτό δεν είναι αλήθεια και δεν μας έχει κάνει πιο νοικοκύρηδες, τότε σίγουρα μας έχει κάνει πολύ πιο συνειδητοποιημένους ως προς τις ανάγκες και τις απαιτήσεις του άλλου.
Εγώ πάλι σκέφτομαι αυτό που είπε πρόσφατα η ντομπελίστρια Όλγκα Τοκάρτσουκ: «Έχετε σκεφτεί μήπως αυτοί είναι οι κανονικοί ρυθμοί ζωής;». Mήπως τελικά αυτό τα εξηγεί όλα;
22:00 Τότε είναι που θα φτιάξουμε παρέα ομελέτα ή πίτσα για βραδινό και θα διαλέξουμε ταινία, επειδή ο άπλετος χρόνος που περνάς στην απομόνωση του σπιτιού σου σε κάνει, έτσι ξαφνικά και μαγικά, να μην θέλεις να χαραμίσεις λεπτό σε τηλεοπτικές επαναλήψεις ή σε προγράμματα που μέχρι πρότινος θεωρούσες ότι σε χαλαρώνουν. Ίσως, να σε χαλάρωναν, βέβαια, πραγματικά. Έχουμε δει φιλμ που ήταν στο stand by για καιρό, έχουμε δει ολόκληρες σεζόν από σειρές που θέλαμε μήνες να δούμε και εγώ κοντεύω να τελειώσω επιτέλους εκείνο το βιβλίο που ήταν από το περασμένο καλοκαίρι στο κομοδίνο μου. Αν τα πάρεις όλα κομμάτι-κομμάτι ξέρεις πως σε όλα όσα πρέπει καθημερινά να κάνεις σχεδόν τίποτα δεν έχει αλλάξει ριζικά. Έχεις, όμως, αλλάξει πλήρως εσύ και έχουν αλλάξει οι βιορυθμοί σου. Η ταχύτητα με την οποία ακούς τους άλλους, η προσοχή που δίνεις στα λαχανικά που κόβεις για το μεσημεριανό τραπέζι, η διάθεση με την οποία κάνεις μία μεταμεσονύκτια κουβέντα στον καναπέ ή στο τηλέφωνο.
Ρωτάνε οι πιο πολλοί αν μετά από αυτό η ζωή θα είναι ποτέ ξανά η ίδια. Εγώ πάλι σκέφτομαι αυτό που είπε πρόσφατα η ντομπελίστρια Όλγκα Τοκάρτσουκ: «Έχετε σκεφτεί μήπως αυτοί είναι οι κανονικοί ρυθμοί ζωής;». Mήπως τελικά αυτό τα εξηγεί όλα;
*H Αναστασία Τουρούτογλου είναι συντάκτρια στο WomanTOC
Κεντρική φωτογραφία: unsplash
