-Γιατί διάλεξες την Κυψέλη;
Στην Κυψέλη είχα κατοικήσει πάλι από το 1986 μέχρι το 1990, από τα 13 μου μέχρι λίγο πριν την ενηλικίωσή μου δηλαδή. Εκείνη την περίοδο εδώ έβρισκες κυριολεκτικά τα πάντα. Από γνήσιο ιταλικό παγωτό με συγκλονιστικές γεύσεις στη γωνία Αγίου Μελετίου και Πατησίων, αμέτρητα μικρά ταβερνάκια με αυλή σε διάφορα στενά, ροκ στέκια και ροκ live σκηνές, μπαράκια σε νεοκλασικά κτίρια που κρατούσαν τη νεολαία ξύπνια μέχρι το πρωί, κινηματογράφους χειμερινούς και θερινούς, θέατρα. Μετά από κάποια χρόνια περιπλάνησης σε άλλες περιοχές της Αθήνας (Βύρωνα, Αμπελόκηπους, Χαλάνδρι) αλλά και στο εξωτερικό, ένιωσα την ανάγκη να επιστρέψω εδώ. Θυμάμαι χαρακτηριστικά την ημέρα που πήρα την απόφαση. Ήμουν μέσα σε ένα αυτοκίνητο, ένα ανοιξιάτικο πρωινό του 2014, κοντά στην Πλατεία Βικτωρίας και μύριζαν οι ανθισμένες νεραντζιές και χωρίς να το σκεφτώ είπα φωναχτά “το επόμενο σπίτι που θα μείνω θέλω να είναι στην Κυψέλη”. Ήξερα ότι από αυτά που είχα αγαπήσει εδώ είχαν μείνει λίγα πράγματα και μάλιστα για αρκετά χρόνια η Φωκίωνος είχε ερημώσει και πολλά μαγαζιά ήταν κλειστά. Το είχα δει και είχα νιώσει απόγνωση. Ακόμη στεναχωριέμαι όταν βλέπω παλιά θρυλικά μαγαζιά κλειστά. Ήθελα με κάποιον τρόπο αυτό να αλλάξει και τι καλύτερο από το να το παλέψω από μέσα; Επιπλέον έχω νησιώτικη ψυχή και Ικαριώτικη καταγωγή και οι δρόμοι της Κυψέλης έχουν ονόματα νησιών. Χαχα.
-Ποιο ήταν το πρώτο πράγμα που σε έκανε να νιώσεις έλξη για τη γειτονιά;
Η αίσθηση της πολυπολιτισμικής γειτονιάς. Οι διαφορετικοί λαοί και κουλτούρες και το “γεια σου” που θα ακούσω από πολύ κόσμο κάθε εθνικότητας βγαίνοντας από το σπίτι μου. Η καλλιτεχνική χροιά που της δίνουν οι πολλές -μεγάλες και μικρές- θεατρικές σκηνές. Και βέβαια η ανάσα ζωής που παίρνω κάθε πρωί που βγαίνω έξω και αντικρίζω την καταπράσινη Φωκίωνος με τα καφέ της. Δεν το αλλάζω με τίποτα.
-Τι σε χαλάει στην Κυψέλη;
Ωχ, θα είμαι καταιγιστική φοβάμαι. Με στεναχωρεί να βλέπω τις παλιές, γραφικές ταβέρνες κλειστές και αραχνιασμένες, ας δοθούν κονδύλια σε νέους ανθρώπους να γίνει κάτι. Τα παλιά ιστορικά κτίρια που καταρρέουν. Η Κυψέλη έχει τα πιο όμορφα κτίρια στην Αθήνα, τις πιο ιδιαίτερες πόρτες εισόδου και κάποιους από τους πιο δροσερούς και σκιερούς δρόμους, όπως η Σπετσών. Με χαλάει που η Μαυροματαίων, κάτω από το Πεδίον του Άρεως, έχει γίνει πεδίο συγκέντρωσης χρηστών ΜΟΝΟ και αντί να φροντίσει ο Δήμος να κάνει μία σωστή ανάπλαση του πάρκου, ακυρώνει εναλλακτικά φεστιβάλ και δίνει τους χώρους του σε λαϊκούς τραγουδιστές (υποθέτω με υψηλό ενοίκιο), με χαλάει που ενώ βλέπω παντού Ζητάδες να πίνουν αραχτοί καφέ στη Φωκίωνος, ακουμπισμένοι στις μηχανές τους, αν κάποιος καλέσει το 100 για κάποιο λόγο, θα εμφανιστεί μετά από 45 λεπτά το περιπολικό (πραγματικό περιστατικό). Που τα μισά πεζοδρόμια είναι απροσπέλαστα από ανθρώπους με ειδικές ανάγκες αλλά και από πιο ηλικιωμένους αφού είναι πιθανό να σκοντάψει κανείς σε ραγισμένο πλακάκι και να βρεθεί με κάταγμα στο Νοσοκομείο και ενώ φτιάχνουν κάποια, λίγους μήνες μετά τα ξανασκάβουν για οπτικές ίνες και τα αφήνουν στη μοίρα τους (τσάμπα δουλειά δηλαδή). Είναι απαράδεκτο σε μία περιοχή με τόσους κατοίκους που χρησιμοποιούν κυρίως τα ΜΜΜ για να μετακινηθούν, τα λεωφορεία και τα τρόλεϊ να είναι ελάχιστα σε σχέση με τις απαιτήσεις και να προσπερνούν δρομολόγια οι οδηγοί με αποτέλεσμα να μην χωράει πολλές φορές ο κόσμος να μπει. Όπως απαράδεκτο είναι να συζητάμε τόσα χρόνια για Μετρό και Μετρό να μη βλέπουμε. Το πιο σημαντικό όμως είναι που η Δημοτική Αγορά της Κυψέλης δόθηκε σε ΜΚΟ και μετά την ανάπλαση του χώρου, αντί η Αγορά να γίνει ένας πόλος έλξης των πολιτών με ωραία μαγαζιά ή να στηθεί εκεί μια μεγάλη λαϊκή αγορά (όπως παλιά δηλαδή που έσφυζε από ζωή), όλα τα καταστήματα διατηρούνται κλειστά και άδεια (πλην του ΚΕΠ) και ο χώρος ενοικιάζεται με τη μέρα ή την ώρα σε επώνυμες εταιρείες για να κάνουν διαφημιστικά events για τα προϊόντα τους. Κάτι τέτοια με κάνουν να έχω αρχίσει να σκέφτομαι σοβαρά να κατέβω για Δημοτική Σύμβουλος στις επόμενες Δημοτικές Εκλογές.
-Τι θυμάσαι από την παλιά, θρυλική Φωκίωνος και τι έχει μείνει από αυτά σήμερα;
Tον κόκκινο τηλεφωνικό θάλαμο του Paesano έξω από το εστιατόριό του αλλά και τον ίδιο με τις γούνες του και τα παράξενα γυαλιά του, ακριβά εστιατόρια με ιταλική κουζίνα (ήταν πολύ της μοδός τότε η ιταλική κουζίνα), καταστήματα με ακριβά, επώνυμα ρούχα, το μικρό δισκάδικο, το παγωτό χωνάκι μηχανής δίπλα στο Select και τη Δημοτική Αγορά που ζήλευε όλη η Αθήνα. Δεν θα ξεχάσω το περίφημο πανελλαδικό blackout (καλοκαίρι του ‘88 ή του ‘89 ήταν) που μας βρήκε όλους σε παγκάκια στη Φωκίωνος με κεριά και κιθάρες να τραγουδάμε (επάνω στο τραγούδι εκείνο το βράδυ γνώρισα και ένα νεανικό μου αμόρε), τους πανηγυρισμούς για την κατάκτηση του Eurobasket το ‘87, τη νεολαία που γέμιζε ολόκληρο τον πεζόδρομο πρωί-βράδυ. Το Select είναι ακόμη εδώ αν και με τόσες αλλαγές που έχει κάνει δεν θυμίζει το Select του τότε. Ο καφές του όμως παραμένει εξίσου καλός. Υπάρχουν δύο-τρία μαγαζιά που έχουν καταφέρει να αντέξουν την περίοδο της ερημιάς αλλά το θετικό είναι ότι έχουν ανοίξει πολλά καινούργια και συνεχίζουν να ανοίγουν, φέρνοντας νέο κόσμο στην περιοχή. Μια υπέροχη εικόνα είναι ο κόσμος που βγάζει τα σκυλιά του για βόλτα στον πεζόδρομο και ειδικά κάθε απόγευμα γεμίζει ο τόπος από παιχνίδι και χαρά. Το αστείο σε όλο αυτό είναι πως επειδή πολλοί ιδιοκτήτες σκύλων είναι άντρες, μαζεύονται πολλές ελεύθερες κοπέλες με τα δικά τους σκυλάκια και γίνονται τρελά κονέ. Έχει πλάκα να κοιτάς από απόσταση πώς ξεκινάει μια τέτοια γνωριμία.
-Η Κυψέλη έχει παίξει σαν φόντο πολλών ταινιών, από τον ασπρόμαυρο, ελληνικό κινηματογράφο μέχρι τον σύγχρονο. Πες μου μία που εσύ ίσως έχεις ως αναφορά.
Έπεσες στην περίπτωση ανθρώπου που έχει να δει ελληνικές ταινίες από τα παιδικά του χρόνια. Δεν θυμάμαι και πολλά πράγματα αλλά θυμάμαι πολύ χαρακτηριστικά το “Ρεμάλι της Φωκίωνος Νέγρη” γιατί είχα ερωτευτεί μικρή τον Άλκη Γιαννακά (παρεμπιπτόντως υπάρχει κατάστημα με τρομερά vintage ρούχα και αξεσουάρ παραδίπλα από το σπίτι μου που λέγεται “Το Ρετάλι της Φωκίωνος Νέγρη”) και το “Μια Ιταλίδα στην Κυψέλη” μιας και βοηθάει ο τίτλος από μόνος του.
-Βγαίνεις βράδυ για ποτό ή φαγητό στη γειτονιά σου;
Συνεχώς. Περισσότερο πλέον βγαίνω εδώ παρά οπουδήποτε αλλού. Έχω και αγαπημένα στέκια. Στη Φωκίωνος με κέρδισε αρχικώς το Tsibi-Tsibi που είναι ένα καφέ με τραπεζάκια έξω, παίζει ωραία μουσική και έχει ευχάριστο κόσμο. Από ηθοποιούς και σκηνοθέτες μέχρι φοιτητές και δημοσιογράφους. Για φαγητό θα πάω είτε στο “Γεια Καλαμάκι” που είναι ένα απλό ψητοπωλείο αλλά με ιδιαίτερες γεύσεις, είτε για γεμιστό ψητό καλαμάρι στο Ψαράδικο-Ψαροφαγείο ο Βλάσσης. Πέρα από τη Φωκίωνος όμως, υπάρχει η Πλατεία Αγίου Γεωργίου που σφύζει από ζωή και νεανική ενέργεια. Για φαγητό υπάρχει εκεί η Κυβέλη (με ελληνική δημιουργική κουζίνα) και το μαγειρείο Οι νοστιμιές της Μαίρης (με εξαιρετικά μαγειρευτά και πολλούς θεατρόφιλους θαμώνες αλλά και ηθοποιούς και σκηνοθέτες) ενώ για καφέ, brunch και ποτό το βράδυ -με ωραίες μουσικές από djs που πραγματικά έχουν κάτι να προσφέρουν στα αυτιά μου- πηγαίνω στο It’s a Βίλατζ. Και τα τρία αυτά μαγαζιά έχουν τραπεζάκια στην πλατεία και τις ημέρες με καλό καιρό είναι παράδεισος. Στην πλατεία της Κυψέλης για τσίπουρα και μεζεδάκια είναι το Καφενείο η Βιολέτα. Μπαίνεις, αρχίζεις τα τσίπουρα και την πάρλα με την παρέα και ξεχνάς να βγεις. Υπάρχουν επίσης πολλά Αιθιοπικά και γενικώς multi ethnic μικρά καφενεία-εστιατόρια με αυθεντική τοπική κουζίνα σε διάφορους δρόμους. Φυσικά δεν ξεχνώ το αγαπημένο Au Revoir στην Πατησίων που έχει μείνει αναλλοίωτο στο χρόνο και έχει περάσει από εκεί μέχρι και ο Σινάτρα. Παίζει να πας μια Τρίτη βράδυ στις 9 και να μην μπορείς να μπεις γιατί είναι ασφυκτικά γεμάτο και όλοι διασκεδάζουν λες και είναι Σαββατόβραδο. Η Rebound στην Πλατεία Αμερικής -το υπόγειο goth/alternative rock club- είναι επίσης κλασική εγγύηση πολλά χρόνια τώρα για τις Σαββατιάτικες ατελείωτες νύχτες. Μπορεί να πας στις 2 τα ξημερώματα και να είναι μέσα μόνο τρεις άνθρωποι και στις 6 το πρωί να μη χωράς να μπεις και όλοι να χορεύουν σαν να είναι το τελευταίο τους βράδυ στη γη. Έχω ακούσει μία ιστορία για ένα κλαμπ με ελληνικά, που τη βρήκα φανταστικά αστεία και θέλω πολύ να πάω κάποια στιγμή όταν το ανακαλύψω. Πάνε λοιπόν εκεί οι μεγαλύτερες κυρίες που θέλουν παρέα, κάθονται στο μπαρ και βάζουν έναν αναπτήρα όρθιο στον πάγκο. Όταν τους πλησιάζει κάποιος, αν θέλουν να του δώσουν το οκ, κάνουν ένα “τακ” με το δάχτυλο και ρίχνουν τον αναπτήρα. Ή μπορεί να συμβαίνει και το ανάποδο, να κάνει εκείνος που ενδιαφέρεται το “τακ”, το έχω μπερδέψει λίγο στο μυαλό μου αλλά θέλω πολύ να το δω live όλο αυτό.
-Τι έχει αλλάξει στην Κυψέλη όσα χρόνια ζεις εκεί;
Έρχονται περισσότεροι νέοι και άνθρωποι των Τεχνών πλέον να μείνουν εδώ. Όταν το 2013 περπατούσα Κυριακή μεσημέρι στη Φωκίωνος, έβλεπα μόνο διάσπαρτα κάποιους ηλικιωμένους να σουλατσάρουν και κάποια παιδάκια να παίζουν ενώ πλέον υπάρχει η πιθανότητα μία Κυριακή μεσημέρι να μη βρίσκεις τραπέζι να κάτσεις πουθενά. Υπάρχουν αρκετοί τουρίστες που μένουν σε Air BnB κάτι που από τη μία μεν είναι πρόβλημα γιατί ανεβάζει τα ενοίκια και θα αρχίσει να υπάρχει δυσκολία στην εύρεση κατοικίας, από την άλλη όμως ξαναβάζει την Κυψέλη στον χάρτη και ίσως έτσι γνωρίσει και πάλι την άνθηση που της αξίζει. Το θέμα είναι να υπάρχει μέτρο για να γίνουν όλα σωστά.
-Πώς θα μιλούσες σε κάποιον ξένο για τη γειτονιά σου;
Θα του έλεγα ότι μένω στην πιο χρωματιστή και πολυεθνική γειτονιά της Αθήνας, με τον πιο ζωντανό και καταπράσινο πεζόδρομο, με κτίρια σπουδαίας αρχιτεκτονικής και ιστορίας, με διαμερίσματα που η θέα τους φτάνει μέχρι τη θάλασσα του Αργοσαρωνικού, με ανθρώπους που σε χαιρετάνε στο δρόμο, πολλούς φιλόζωους και βρίσκεται 5 λεπτά με το αμάξι από την Ομόνοια και 15 λεπτά με τα πόδια. Τι άλλο θέλει κανείς;
* Photos: Giannis Gizmo
