Τη Γιούλη δεν την ξέρω. Είμαστε φίλες στο φέισμπουκ. Αρκεί, όμως, για να έχω μία μικρή, τόση δα, εικόνα για την προσωπικότητά της. Η αυθεντία των μπλε μαλλιών της με οδήγησε στο να της χαρίσω μερικούς ψηφιακούς, σηκωμένους αντίχειρες. Μου το ανταπέδωσε με τον ίδιο τρόπο: με λάικς. Λάικ στο λάικ κατάλαβα ότι κάτι παίζει με αυτή την κοπέλα και το θέμα beauty. Γυναικείο σάιτ χωρίς τομέα ομορφιάς δε νοείται, οπότε είπα να την προσεγγίσω για μια πραγματική μαρτυρία. Πως είναι να έχεις μπλε μαλλιά, πόση φροντίδα χρειάζονται, τι είδους σχόλια ακούς και τα λοιπά και τα λοιπά. Άλλωστε πάντα ήθελα να μιλήσω με μια Γυναίκα-Παγίδα με μπλε μαλλιά, από τότε που διάβασα τα φουτουριστικά κόμικ του Ένκι Μπιλάλ.
Η Γιούλη ήταν πρόθυμη να μου διηγηθεί την ενδιαφέρουσα ζωή της. Όσοι έχουν ενδιαφέρουσα ζωή είναι πρόθυμοι να την διηγηθούν.
«Γεννήθηκα Τρίτη του Πάσχα, μέσα των 80's, και αν έπαιζε σε λούπα μουσικό χαλάκι στη ζωή μου, θα ήταν όλο το soundtrack της ταινίας “Big Trouble in Little China” (Χαμός στην Chinatown) του John Carpenter. Ο μπαμπάς, μανιακός με την μουσική, ραδιοπειρατής των 70's & 80's με μεγαλώνει με Simple Minds, Enola Gay και Joy Division, ενώ η μαμά, πρώην μοντελίστ εκείνης της εποχής (που τόσο ζηλεύω που δεν έζησα), έχει πάθος με τα βιβλία, το γράψιμο και το σχέδιο και αρχίζει να μου μεταφυτεύει, σπόρο-σπόρο το μικρόβιο του γραψίματος. Στα 18, έχοντας κάνει ήδη στην εφηβεία τις απαραίτητες επαναστάσεις – μαλλιά ξυρισμένα, μαύρα ρούχα, τρίπατα “on the road” και Camel μαλακό, με μόνιμη βαβούρα να αντηχεί από το δωμάτιο σε τρομακτικά decibel ο Manson και το “Antichrist Superstar”, περνάω σε ένα ΤΕΙ της Κοζάνης, αλλά αποφασίζω, ότι δεν με ενδιαφέρει τελικώς, και μπαίνω να δουλέψω στην οικογενειακή επιχείρηση. Επειδή όμως αγαπούσα βαθιά να γράφω (ο σπόρος της μαμάς είχε αρχίσει να φυτρώνει φυλλαράκια), και το κυνήγησα, κατάφερα να κάνω ένα brief πέρασμα από τα ελληνικά περιοδικά στις αρχές των 00's, (Free και MAX)».
Το 2009, παντρεύομαι στο Δημαρχείο, με βερμούδα και μαγιό, χωρίς να το ξέρει κανείς, και το 2011, φέρνω στον κόσμο το πρώτο μου παιδί.
»Τα εγκατέλειψα μέσα σε ένα χρόνο, τρέχοντας κυριολεκτικά, για να πάω σε σχολή δημοσιογραφίας. Με τον καιρό, άρχισα να συνειδητοποιώ, ότι ο έντυπος τύπος, εκείνη την εποχή, είχε αρχίσει να γίνεται πιο ασταθής κι από παλάτι σε στεγνή άμμο και αποφάσισα να εγκαταλείψω το όνειρο της περιοδικών και τις τρελές νύχτες των κλεισιμάτων τευχών, με πάρα πολύ μεγάλη μου λύπη. Όλα αυτά, μόνο και μόνο, για να εργαστώ κάπου, που θα ήμουν σίγουρη ότι θα μπορεί να μου πληρώσει το ρεύμα τον ερχόμενο μήνα -Ταύρος, παιδί μου. Το 2009, παντρεύομαι στο Δημαρχείο, με βερμούδα και μαγιό, χωρίς να το ξέρει κανείς, και το 2011, φέρνω στον κόσμο το πρώτο μου παιδί. Αποφασίζω μετά από πολύ debate (κυρίως με τον εαυτό μου) και μετά από πρόταση φίλων, να δουλέψω part time σε ένα online μαγκαζίνο της συμπρωτεύουσας, αρθρογραφώντας, αλλά συνειδητοποιώ ότι έχω σκουριάσει. Πολύ. Δεν το βάζω κάτω κι έρχεται κι άλλη πρόταση, κι άλλη, για online περιοδικά και media, και καταλήγω στο Wearthistoday.com, να γράφω μανιωδώς και παραληρηματικά με σουρεάλ πινελιές, για τα καλλυντικά που αγαπώ».
»Φτάνουμε στο σήμερα, + 1 παιδί, +2 σκυλιά, + 8 ψάρια, να έχω μια τεράστια οικογένεια και έναν σύζυγο, βράχο, αλλά και σιωπηλό παρατηρητή. Δυστυχώς, την επαγγελματική μου οικογένεια, ήρθαν τα CC να μου την παγώσουν. Έτσι, αυτομόλησα, και με τον καλό φίλο μου, τον Διονύση Μηλιόπουλο, (web designer και γενικότερα, king of the web), αποφασίσαμε να ενώσουμε τις δυνάμεις μας και να στήσουμε το beautyleaks.gr, έναν ιστότοπο, που μιλάει και θα μιλάει, για καλλυντικά -εγώ μικρόφωνο και ο Διονύσης στα πικάπ. Όχι, στο beautyleaks, δεν θα σας πω για δίαιτες, γιατί αυτό που επικρατούσε στο κεφάλι μου from day one, ήταν ότι θα κάνω αυτό που ψάχνω εγώ σαν καταναλώτρια. Ένα site, με reviews και κριτικές προϊόντων, μόνο, και δύο - τρία νέα, από τα brands των καλλυντικών. Ενώ είμαι ένας πολυθεματικός τύπος, και πολυσυλλεκτικός, στα πάντα, ήθελα η δουλειά μου να είναι όσο πιο μονοθεματική και ξεκάθαρη γίνεται».
Παραμονή Πρωτοχρονιάς του 2016, το σάιτ βγήκε στον αέρα, και γράφω πάλι σουρεάλ και θεατράλε, για καλλυντικά που αγαπώ και θέλω να δοκιμάσουν κι άλλοι.
»Πάντα, όταν έμπαινα σαν αναγνώστρια σε beauty sites, είχα το εξής mantra: «Δεν με ενδιαφέρει αν έχεις δυσανεξία στην γλουτένη, αν ο άντρας σου, σου πήρε δώρο το Πάσχα, σκάσε και πούλα μου το κραγιόν». Αυτό μου έλειπε από το ελληνικό beauty web, αυτό πήρα απόφαση να κάνω. Παραμονή Πρωτοχρονιάς του 2016, το σάιτ βγήκε στον αέρα, και γράφω πάλι σουρεάλ και θεατράλε, για καλλυντικά που αγαπώ και θέλω να δοκιμάσουν κι άλλοι. Σε ένα μήνα περίπου, θα ξεκινήσει και το YouTube κανάλι του beautyleaks, όπου θα παραληρώ για ένα κραγιόν και on camera πια. Χρήματα, δεν μου αποφέρει προς το παρόν, καθώς δεν βάζω διαφημίσεις και banners στο site, ούτε γράφω επηρεασμένη από σπόνσορες. Αν κάποια εταιρεία μου στείλει καλλυντικά, θα τα δοκιμάσω, και αν κρίνω ότι είναι ουάου, γαμώ και αξίζουν προσοχή, θα γράψω για αυτά. Αλλιώς, όχι, απλά δεν γράφω. Το credibility, ξέρεις, παίζει πολύ μεγάλο ρόλο, και δεν είμαι διατεθειμένη να το κοστολογήσω, για κανέναν λόγο».
»Τα μπλε μαλλιά, προέκυψαν έπειτα από μια κρισάρα που με χτύπησε το 2012, επιλόχεια, στον μεγάλο μου γιο, γιατί ξαφνικά άκουγα κάτι φράσεις από περίγυρο, τύπου “έγινες μάνα τώρα, ξέχνα τα piercings και τις συναυλίες, όχι άλλα τατουάζ, πέτα τις αρβύλες πια” και ως γνήσιος αντιδραστικός Ταύρος με Τοξότη, και μια Αφροδίτη “να” με το συμπάθιο, άρχισα να παίζω με τα μαλλιά μου, πάνω στην αγωνία μου, μην χάσω την ανεμελιά μου. Θα μου πεις, ανεμελιά= πολύχρωμα και φωσφοριζέ μαλλιά; Ίσως όχι ευρέως, αλλά είναι η δική μου rebel, ανέμελη αν θες πινελιά, στον ρόλο συζύγου-μαμάς-εργαζόμενης γυναίκας. Κόκκινα, πορτοκαλί, φούξια, κόκκινα με μοβ άκρες, με μπλε, πράσινες, κίτρινες, κορίτσι ευαίσθητο και με ροπή στα χρώματα, ήρθα και εθίστηκα».
Παρόλο που Ελλάδα, το χρώμα στα μαλλιά έχει έρθει στην mainstream μόδα, τον τελευταίο χρόνο, δυστυχώς ακόμα, με κοιτούν σαν εξωγήινη.
»Από τον Απρίλιο του 2015, ξεκίνησα το mermaid project και πλέον, i’m blue, da ba dee, da ba da. Φροντίδα, θέλουν αρκετή στην αρχή, αν τα κρατήσεις όμως καιρό, ποτίζει η τρίχα και το χρώμα διαρκεί όλο και πιο πολύ. Δεν χρησιμοποιώ θερμότητα (χειμώνα-καλοκαίρι), έχω ξορκίσει στο πυρ το εξώτερο προϊόντα με σιλικόνη και κάνω μία φορά τον μήνα, ολονύχτια θεραπεία με λάδι καρύδας. Το αστείο, είναι όταν κυκλοφορώ στον δρόμο, ειδικά με τα παιδιά. Παρόλο που Ελλάδα, το χρώμα στα μαλλιά έχει έρθει στην mainstream μόδα, τον τελευταίο χρόνο, δυστυχώς ακόμα, με κοιτούν σαν εξωγήινη. Δεν προσβάλλομαι όταν με κοιτούν περίεργα, μη σου πω το απολαμβάνω πια. Άσε, που μέσα από το beautyleaks, επειδή ασχολούμαι με το θέμα των πολύχρωμων μαλλιών, φιλοδοξώ να εξοικειώσω τις αναγνώστριες μας με τα παρδαλά μαλλιά. Εστιάζω στα θετικά σχόλια μόνο, κυρίως όταν προέρχονται από πιτσιρικάκια που νομίζουν ότι είμαι από κάποιο cartoon. Με έχουν πει Winx, Princess Luna και ό,τι άλλο μπορείς να σκεφτείς. Με έχουν ξαναρωτήσει -όπως κι εσύ-, αν έχω επηρεαστεί από την Clementine στην ταινία “Αιώνια λιακάδα ενός καθαρού μυαλού”, που την ενσαρκώνει η Kate Winslet,, αλλά είμαι more of a Memento girl».
