Όχι ότι δεν έχουμε συμφιλιωθεί με το γήρας, όχι ότι λατρεύουμε το σφρίγος της νιότης, όχι ότι τα γκρι μαλλιά δεν είναι ταιριαστά με το φούξια top μας, αλλά να, υπάρχει κάτι πολύ άβολο στην επαφή με τον υπέργηρο εαυτό μας. Κάποιοι το βρίσκουν αστείο. Ξέρω όμως πολλούς, μεταξύ αυτών κι εμένα, που δε θέλουν να παίξουν το παιχνίδι του απελθόντα χρόνου και μάλιστα πριν την ώρα του. Θα συμβεί που θα συμβεί γιατί να το επισπεύσει κανείς;
Παρόλα αυτά, από το βράδυ της 16ης Ιουλίου τα σόσιαλ μίντια έχουν κατακλυστεί με επώνυμους και ανώνυμους που παρουσιάζονται μαραζωμένοι πλην γελαστοί, και σταφιδιασμένοι πλην κοτσονάτοι.
Ένα πολύ αισιόδοξο σενάριο αν το σκεφτείς. Μακάρι να είμαστε έτσι, τόσο κραταιοί στην τρίτη φάση της πίστας.
Μοιραία, αυτή μαζική μανία του #faceappchallenge, αυτή η viral συνταξιοδότηση μας έφερε μερικές απορίες/συμπεράσματα στο μυαλό:
α) Γιατί να θες να σε δεις γερασμένο; Μήπως επειδή τα έχεις δει όλα πια και βαριέσαι απίστευτα; Μήπως τα τόσα φίλτρα για λίφτινγκ και μπεμπέ δέρμα, που μας έχουν βομβαρδίσει μέσα από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης σε κούρασαν σε τέτοιο βαθμό που θέλεις να περάσεις στην απέναντι όχθη;
β) Το γήρας δεν είναι μια συνθήκη επιλογής. Είναι η φυσική εξέλιξη. Προλογίζοντας την δεν κερδίζεις κάτι, χάνεις από την απατηλή λάμψη της ματαιόδοξης στιγμής. Ο ρεαλισμός είναι σκληρό πράγμα, το ίδιο και η καθημερινότητα. Γιατί να την βαρύνουμε ακόμα περισσότερο;
γ) Το #faceappchallenge, το #10yearschallenge λίγο πιο πριν, το #bottlechallenge και κάθε challenge, που γίνεται ιός στο διαδίκτυο απασφαλίζοντας την προσωπική κρίση δημιουργώντας την επιθυμία να ακολουθήσει το πόπολο κοπαδόν μία εντολή, είναι εναντίον της δημιουργικής σκέψης και της φωτεινής ιδέας. Πόσο μάλλον εάν αυτή η πρόκληση είναι πρόκληση στο κενό.