Δεν μπορώ να πω με σιγουριά σε ποια μέρα της καραντίνας βρισκόμαστε. Έχω συνεννοηθεί με τον εαυτό μου μια ημερομηνία στην οποία πιστεύω πως θα τελειώσει αυτό που ζούμε (σταδιακά) και υπολογίζω τις μέρες με αντίστροφη μέτρηση. Σίγουρα με βοηθάει περισσότερο να προσπαθώ να διακρίνω το φως στο βάθος, παρά να κοιτάζω το σκοτάδι πίσω μου. Με αυτή τη λογική και με μία βαθιά αισιοδοξία και ψυχραιμία που με χαρακτηρίζει γενικότερα στη ζωή μου, θα σας περιγράψω πόσο άλλαξε η δική μου ζωή εν μέσω καραντίνας. Αυτές τις κάμποσες μέρες που έχουμε μείνει κατ’ οίκον μέχρι τώρα… Για εσάς που τις μετράτε.
Φυσικά, θα τα βάλω σε λίστες, γιατί αν κάτι μου έμαθε η ζωή στα media αυτά τα χρόνια είναι ότι για να αφιερώσει κάποιος χρόνο σε κάτι και να το διαβάσει ολόκληρο, πρέπει να είναι σε λίστα με bullets.
Τι δεν άλλαξε
- Επειδή η τηλεργασία είναι στη ζωή μου εδώ και πολλά χρόνια, δεν άλλαξε κάτι σημαντικό. Μονάχα πλέον δεν μπορώ να πάω στα φανταστικά café της γειτονιάς μου και να δουλέψω πίνοντας έναν ωραίο καπουτσίνο. Εντάξει, το εσπρέσο από την κάψουλα δεν είναι τόσο κακό, τουλάχιστον μέχρι να αποκτήσω ικανότητες barista.
- Αρκετοί από τους καλούς μου φίλους ζουν στο εξωτερικό, επομένως τα τηλεφωνήματα και οι τηλεδιασκέψεις μας ήταν γνώριμες. Απλώς τώρα, εφόσον είμαστε όλοι σπίτι μπορούμε να συντονιστούμε ευκολότερα.
- Αν είστε φανατικοί οδηγοί και μέχρι πρότινος σας φαίνονταν παράξενοι αυτοί οι άνθρωποι που περπατούσαν όλη την Αθήνα, με ακουστικά στα αυτιά…πιθανότατα να είχαν συναντηθεί οι δρόμοι μας. Συνηθισμένη να κινούμαι σχεδόν αποκλειστικά με τα πόδια (μου) αυτό που έχει πλέον αλλάξει είναι ότι στέλνω 6 στο 13033 πριν ξεκινήσω.
- Στις παραπάνω περπατάδες συνεχίζω να φωτογραφίζω ότι μου κάνει εντύπωση στην πόλη και το ποστάρω στο Instagram, βάζοντας το αγαπημένο μου φίλτρο (λέγεται σαρκασμός). Παλιότερα το φωτογραφικό μου θέμα ήταν οι τεράστιες ουρές έξω από τα brunhάδικα, πλέον είναι τα παχύσαρκα περιστέρια που θρασύτατα κατακτούν την πόλη.
- Το κλείσιμο του studio yoga που πηγαίνω μου στοίχησε τόσο όσο και το κλείσιμο των εστιατορίων. Ωστόσο, ο θεός Shiva στο πρόσωπό του οποίου συνυπάρχει η καταστροφή και δημιουργικότητα, έβαλε το χεράκι του και το ίντερνετ γέμισε instalive και zoom μαθήματα. Έτσι κατάφερα να συνεχίζω την πρακτική μου, έστω και με τον γάτο μου να τρίβεται πάνω μου όσο προσπαθώ να ισορροπήσω στο ένα πόδι,
Τι άλλαξε
- Ζώντας μια επταετία στο εξωτερικό, η επαφή με τους γονείς μου ήταν κατά ένα μεγάλο μέρος μέσω τηλεφώνου. Αυτό δεν έχει αλλάξει δραματικά, απλά έχουν προστεθεί οι βιντεοκλήσεις -με τα αδιανόητα φίλτρα με μουστάκια γάτας- και τα δεκάδες βίντεο και memes που μου στέλνει η μητέρα μου σχετικά με την πανδημία. Αρκεί που είναι ασφαλείς και ας με βομβαρδίζουν κάθε μέρα με ό,τι βλακεία βρίσκουν στο facebook.
- Όσο και ταλαντούχος να είσαι- ή να έχεις γίνεις στην κουζίνα- δεν μπορεί να φτιάχνεις εξίσου καλά όλα αυτά τα φανταστικά φαγητά που τρώγαμε εκεί έξω. Αλλά ακόμη και αν είσαι ένας ταλαντούχος chef, δεν θα πετύχεις εκείνο το δροσιστικό κοκτέιλ που θύμιζε καλοκαίρι ούτε τον τέλειο αρωματικό καφέ. Και τέλος πάντων όσο υπέροχο να είναι το σπίτι σου, το design σε πολλά εστιατόρια και μπαρ εκεί έξω, είναι αρκετό να θες να βγεις για ένα φαγητό.
- Πιο παράξενο και από το μόνιμο σκηνικό Mad Max με τους ανθρώπους που φοράνε μάσκες ακόμη και μέσα στο αυτοκίνητο τους, είναι το ότι δεν συναντιόμαστε. Και κατ’ επέκταση δεν αγκαλιαζόμαστε, δεν φιλιόμαστε αλλά κάνουμε αδέξιους χαιρετισμούς με τους αγκώνες μας. Όλα αυτά τα «θα κανονίσουμε» που δεν κανονίστηκαν ποτέ, τις λίγες αγκαλιές που δεν έδωσα, υπόσχομαι θα επανορθώσω -κυριολεκτικά- σαν να μην υπάρχει αύριο.
- Ταξίδια ακυρώθηκαν, εισιτήρια άλλαξαν και διαβατήρια παρέμειναν στο συρτάρι. Μέχρι να με ξαναρωτήσουν αν κουβαλάω υγρά μαζί μου και να ξανά αναπνεύσω φιλτραρισμένο αέρα αεροπλάνου, ονειρεύομαι τη φωνή της αεροσυνοδού που θα μου πει «Welcome to…». Άλλωστε ότι μας λείπει, είναι εκεί και μας περιμένει.
- Εδώ είχα την ελπίδα πως θα άλλαζε το πράγμα αλλά διαψεύτηκα. Τουλάχιστον άλλαξα εγώ. Αναφέρομαι σε όλη την περιρρέουσα αρνητική ενέργεια, μνησικακία και τοξικότητα την οποία οι συνάνθρωποί μας δεν μπορούν περιορίσουν ούτε καν όταν όλη η κατάσταση γύρω μας είναι σχετικά ζοφερή. Αναρωτιέμαι πως μπορούν ορισμένοι να εξαπολύουν οχετό κακίας -συνήθως κρυμμένοι στην ανωνυμία του ιντερνέτ- σε έναν κόσμο που αναγκαστικά βρέθηκε να είναι πιο ενωμένος ή αλληλέγγυος από ποτέ. Αυτό που υιοθέτησα με μεγαλύτερη ευλάβεια πλέον είναι το mute ή γνωστή σίγαση σε κάθε τρομολαγνικό, κακοήθες ή ενοχλητικό για εμένα περιεχόμενο. Και σε όσους το μοιράζονται. Αντίστοιχα mute σε κάθε τοξική φωνή είτε προέρχεται από μια τηλεόραση είτε από έναν υπολογιστή. Κυρίως γιατί ανέκαθεν πίστευα πως πάντα έχεις την επιλογή να μην είσαι μ......ς. Ωστόσο τώρα είναι και χρέος σου.
Κάπως έτσι περνάει ο δικός μου χρόνος σε αυτό το κακό επεισόδιο του Black Mirror. Όσο για το πως διατηρώ την ψυχική μου ισορροπία και τη θετική μου ενέργεια; Έχω δει τα σπόιλερ του επόμενου επεισοδίου, «Αυτό με τη Γουχάν». Έχει happy end.
*Η Λένα Γκόβαρη είναι συντάκτρια στο Womantoc. Οι φωτογραφίες είναι δικές της.