Γεννήθηκε σε ένα σπίτι όπου η πολιτική ήταν απλά καθημερινότητα. Με πατέρα τον πρώην υπουργό, Αναστάσιο Παπαληγούρα και παππού τον Πρώην Πρωθυπουργό, Γεώργιο Ράλλη, η Λένα Παπαληγούρα θα ήταν αναμενόμενο να βάλει πλώρη προς Νομική ή Πολιτικές Επιστήμες. Μόνο που εκείνη, ήδη μαθήτρια της Πρώτης Δημοτικού, είχε φτιάξει μια ζωγραφιά με την εξής λεζάντα: «Όταν μεγαλώσω θα γίνω ηθοποιός». Προς αυτή την κατεύθυνση υπήρξαν δυο τεράστιοι κινητήριοι μοχλοί. Πρώτον, το ότι η Λένα Παπαληγούρα είναι ένα κορίτσι που ξέρει τι θέλει και δεύτερον το ότι η οικογένειά της, όχι μόνο δεν πρόβαλε αντίσταση, αλλά, αντίθετα την ώθησε να ακολουθήσει το ένστικτο και την επιθυμία της. Πέρασε στο πανεπιστήμιο, στα ΜΜΕ αλλά παράλληλα σπούδασε στο Θέατρο Τέχνης κι άρχισε σιγά-σιγά να ασχολείται ενεργά με το θέατρο. Η πρώτη της μεγάλη παράσταση ήρθε αντικαθιστώντας τη Μαρίσσα Τριανταφυλλίδου στο έργο του Λόρκα «Περλιμπλίν και Μπελίσα» από το ΔΗΠΕΘΕ Αγρινίου. Ακολούθησαν ο Λιβαθινός, ο Μαστοράκης, ο Χουβαρδάς, ο Ρόμπερτ Γουίλσον και πολλοί άλλοι. Το 2013 τιμήθηκε με το θεατρικό βραβείο «Μελίνα Μερκούρη» για τη συμμετοχή της στην «Αθέατη Όλγα» του Τσίρου. Το 2015 – όσο κι αν δεν της αρέσει να της το λένε αυτό – ήταν η χρονιά της. Η παράσταση «Κατερίνα» που ανεβαίνει στο θέατρο Θησείον (φέτος για δεύτερη χρονιά) φτιαγμένη από τα απλούστερα των υλικών ήταν και είναι από τα sold out της θεατρικής σαιζόν, βασισμένη στο ομώνυμο βιβλίο του Αυγούστου Κορτώ για τη διπολική μητέρα του. Η Λένα Παπαληγούρα βρίσκεται 1 ώρα και 20 λεπτά μόνη της στη σκηνή σ’ ένα crash test αντοχών και αλήθειας. Και αν κάτι θέλει, είναι να είναι γερή για να ’ναι αντάξια του ρόλου και να το υπηρετήσει όπως θέλει.
-Τι μνήμες έχεις από το σπίτι και τα παιδικά σου χρόνια;
Ενώ μπορεί κάποιος ακούγοντας τα επαγγέλματα των γονιών μου (ο πατέρας μου, Αναστάσιος Παπαληγούρας ήταν πρώην υπουργός και η μητέρα μου, Ζαΐρα Παπαληγούρα – Ράλλη, κόρη του Γιώργου Ράλλη ψυχολόγος) να νομίσει ότι μεγάλωσα κάπως, αυτό δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα διότι δεν μεγάλωσα πολύ διαφορετικά απ’ ότι ένα κανονικό παιδί. Ο πατέρας μου κρατούσε τη ζωή του μακριά από το σπίτι. Αποτέλεσμα, δεν μεγάλωσα σ’ ένα σπίτι που διαρκώς συζητούσαν πολιτικά. Ήμουν τυχερή διότι είχα την ελευθερία να ακολουθήσω ότι αγαπάω.
-Θέατρο από πότε άρχισες να βλέπεις;
Με πήγαινε η μητέρα μου πολύ στο παιδικό θέατρο – έχω δει πολύ την Ξένια Καλογεροπούλου και θυμάμαι ότι με μάγευε το φανταστικό τοπίο του θεάτρου, το ότι δεν υπάρχει χρόνος. Μετά μπήκα στη θεατρική ομάδα του σχολείου, κάτι που μου χάρισε μια καλή εφηβεία (καθ’ ότι βρήκα κάπου να … υπάρχω).
-Δε χρειάστηκε να κάνεις κάποιου είδους επανάσταση στο σπίτι σου;
Δε χρειάστηκε. Ήταν κάτι που το έλεγα πολύ καιρό και μάλλον οι δικοί μου το είχαν επεξεργαστεί.
-Και οι δυο παππούδες σου έχουν πάρει μέρος στην πολιτική ιστορία του τόπου του 20ου αιώνα. Τι θυμάσαι απ’ αυτούς;
Ήμουν πολύ μικρή όταν πέθανε ο παππούς μου ο Παπαληγούρας. Δεν είχα την ευκαιρία να τον ζήσω – παρά μόνο από διηγήσεις. Ο παππούς μου Ράλλης πέθανε όταν ήμουν μεγαλύτερη. Τον έζησα περισσότερο. Νιώθω πολύ περήφανη γι’ αυτό που ήταν αλλά για μένα ήταν παππούδες μου. Έχω μνήμες μαζί τους οικογενειακές, Χριστούγεννα και τέτοια πράγματα.
-Τι θυμάσαι από τον παππού σου, Γεώργιο Ράλλη;
Ήταν πολύ τρυφερός άνθρωπος, πολύ ευγενής και πολύ «βαθύς» θα έλεγα. Αυτά που έλεγε ήταν πάντα σημαντικά και χαρακτηριστικά. Ήταν ανοιχτός άνθρωπος. Όλη μου η οικογένεια ήταν έτσι.
-Δεν σκέφτηκες ποτέ να αλλάξεις το επίθετό σου…
Όχι, δεν το σκέφτηκα ανεξάρτητα αν προτιμώ να με ξέρουν οι άλλοι για τη δουλειά μου κι όχι ως κόρη ή εγγονή κάποιου. Άσχετα από το πόσο περήφανη μπορεί να νιώθω για την οικογένειά μου.
-Πιστεύεις ότι σε βοήθησε το επίθετό σου;
Νομίζω ότι εφόσον δεν ακολούθησα μια πολιτική καριέρα δε βοήθησε και πολύ. Από την άλλη, ίσως στην αρχή να δημιούργησε μια περιέργεια. Η δουλειά του ηθοποιού και το θέατρο είναι αμείλικτο πράγμα. Αν δεν αντέχεις, δεν αντέχεις. Δεν έχει καμία σημασία πως σε λένε.
-Έχεις σημειώσει εξαίρεση και δεν έχεις γίνει γνωστή μέσα από την τηλεόραση αλλά το θέατρο…
Όταν περπατώ στο δρόμο και μου μιλούν (αντί για κάποιο σίριαλ) για την «Κατερίνα», μια θεατρική παράσταση που ξεκίνησε για λίγο καιρό με λίγα μέσα και που την κάνουμε σχεδόν μόνοι μας, νιώθω πολύ χαρά. Ο κόσμος έχει ανάγκη να έρθει στο θέατρο. Δεν είναι τυχαίο ότι τόσες παραστάσεις είναι «γεμάτες» σε μια εποχή που ο κόσμος τα βγάζει τόσο δύσκολα πέρα.
-Τι είναι αυτό που έχει κάνει την έκρηξη σ’ αυτό το θέατρο;
Πολλά πράγματα. Πρώτον το ίδιο το υλικό, το βιβλίο του Κορτώ που είναι υπέροχο. Ένα άλλο είναι η ίδια η ιστορία της μητέρας του Κορτώ, το πως πάλεψε με την τρέλα ώσπου η τρέλα τη νίκησε. Ζούμε σε μια συντηρητική κοινωνία όπου τέτοια θέματα δεν συζητιούνται κι όμως υπάρχει ανάγκη να συζητηθούν και βλέπεις ότι έρχεται κάποιος να δει μια τέτοια παράσταση για ένα τέτοιο θέμα που είναι ταμπού και τελικά κάτι απελευθερώνεται μέσα του και το βιώνει διαφορετικά… Επίσης το ότι κάναμε αυτή την παράσταση χωρίς πολλά μέσα και δώσαμε την ψυχή μας νομίζω ότι λειτούργησε θετικά. Τώρα η παράσταση έχει μια δυναμική από μόνη της.
-Πόσο δύσκολο είναι για σένα να είσαι στη σκηνή μία ώρα και 20 λεπτά και να ερμηνεύεις μια διπολική γυναίκα;
Ήταν δύσκολο και ως διαδικασία. Χρειάστηκε να κάνω έρευνα και να βουτήξω σε δικά μου σκοτάδια διότι υπάρχουν κομμάτια που θέλουν πολύ ψυχικό άνοιγμα. Και τώρα πια είναι πολύ γοητευτικό διότι η Κατερίνα είναι ένα πρόσωπο που μέσα στην αρρώστια της είναι αξιολάτρευτη, και το πώς το αγκάλιασε ο κόσμος μου «δίνει» πίσω. Έχει και σωματική καταπόνηση. Κι αυτή είναι η έννοια μου τώρα. Να είμαι γερή για να ’μια αντάξιά του και να το υπηρετήσω όπως θέλω.
-Πως επιστρέφεις στον εαυτό σου μετά την παράσταση;
Όπως η Κατερίνα λυτρώθηκε πεθαίνοντας, έτσι κι εγώ βγαίνω από την παράσταση εξαντλημένη αλλά λυτρωμένη.
-Σε τρομάζουν αυτές οι ψυχικές ασθένειες;
Με τρομάζουν στο βαθμό που με τρομάζουν όλες οι ασθένειες. Είναι τρομακτικό να σκέφτεσαι ότι είναι μια τόσο λεπτή ισορροπία και ότι κινδυνεύεις να χάσεις το μυαλό σου. Όμως θα ήθελα να πω ότι αυτοί οι άνθρωποι έχουν πολύ μεγάλη διαύγεια κάποιες στιγμές. Η Κατερίνα είχε. Και όχι μόνο αυτό. Πρόσφερε στο γιο της τόσο μεγάλη αγάπη – το πώς αποδέχτηκε το ότι ο γιος της ήταν ομοφυλόφιλος. Αυτή η γυναίκα είχε μια τεράστια γενναιοδωρία. Εδώ υγιείς είναι άνθρωποι και δεν αποδέχονται..
-Το θέατρο μπορεί να είναι φάρμακο;
Γι’ αυτούς που το κάνουν, ναι. Και γι’ αυτούς που το βλέπουν, όμως. Νιώθω ότι ο κόσμος – και δεν είναι τυχαίο ότι γεμίζουν τα θέατρα – έχει ανάγκη αυτό το «μαζί». Αυτό το ότι είσαι κοντά με τον άλλο και μοιράζεσαι μια θεατρική εμπειρία που μπορεί να είναι μια παράσταση νομίζω ότι βοηθάει τους ανθρώπους. Κι όταν αυτή η παράσταση μιλάει για πράγματα που δεν θέλουμε να τα αποδεχτούμε τότε, ναι, μπορεί να είναι ένα φάρμακο. Δεν σου λέω ότι θα είναι ένα φάρμακο που θα σε σώσει, αλλά αν κάπως σε μετακινήσει, είναι σημαντικό…
-Έχεις νιώσει ότι έχεις φτάσει σε ένα υψηλό ερμηνευτικό επίπεδο με την Κατερίνα; Και το λέω διότι έχεις πει ότι σε τρομάζει το επόμενο βήμα…
Κάθε φορά με τρομάζει το επόμενο βήμα διότι είναι σαν να ξεκινάς από την αρχή. Δεν υπάρχει manual σ’ αυτή τη δουλειά. Όχι, δεν αισθάνομαι ότι έχω φτάσει σε κανένα τρομερά υψηλό επίπεδο, αλλά δεν νομίζω ότι θα το αισθανθώ και ποτέ. Εγώ κάθε φορά που μπαίνω στο θέατρο κάνω καμιά 20αριά φορές το σταυρό μου και εύχομαι να φτάσω μέχρι το τέλος. Οπότε, για τι υψηλό επίπεδο μιλάμε; Νιώθω ότι είναι ένα πράγμα που βρίσκεται εκεί και εγώ έχω να το φέρω εις πέρας με όση ειλικρίνεια μπορώ.
-Είσαι 30 χρονών και έχεις ένα βιογραφικό απίστευτα «βαρύ». Μαστοράκης, Λιβαθινός, Χουβαρδάς. Μα πότε πρόλαβες;
Τελείωσα τη Σχολή νωρίς, στα 21 μου χρόνια. Έμοιαζα και πολύ μικρή, και με έπαιρναν όλοι να κάνω τις πολύ μικρές. Δεν υπήρχαν και πολλοί, οπότε δούλεψα πολύ, ήμουν τυχερή. Ε, και νομίζω ότι δίνομαι πολύ… Και οι τρεις που προαναφέρθηκαν είναι πολύ σημαντικοί άνθρωποι. Ο Μαστοράκης μου εμπιστεύτηκε κωμικό ρόλο που πίστευα ότι δεν μπορώ να το κάνω. Με το Χουβαρδά ήμασταν μαζί πρώτη φορά στην Επίδαυρο. Εμπειρία… Ο Λιβαθινός ήταν η πρώτη μου δουλειά στην Πειραματική – πολύ σημαντικό. Μπορώ να σου πω και για άλλες παραστάσεις. Για την «Αόρατη Όλγα» που πήρα το βραβείο Μερκούρη, θέλοντας να αναφέρω ότι είναι και η στιγμή που συναντάς κάθε άνθρωπο. Θα ήθελα να ξαναδουλέψω και με τους τρεις. Τώρα, ας πούμε που ξαναδουλεύω με τον Τάρλοου στις «Τρεις Αδερφές» και είχαμε ξαναδουλέψει και στο «Blasted» (παρ’ ότι η φύση του έργου είναι διαφορετική), νιώθω ότι έχουμε κατακτήσει ένα σημαντικό κομμάτι επαφής και επικοινωνίας έχοντας δουλέψει μαζί μήνες. Θα ανέβει στις 17 Φεβρουαρίου στο θέατρο «Πορεία» . Η μεγάλη αδερφή είναι η Αλεξάνδρα Αϊδίνη, η μεσαία η Ιωάννα Παππά και η μικρή εγώ. Είναι από τα έργα που δεν έχω παίξει και ονειρευόμουν να παίξω. Κι είναι από τους συγγραφείς που ίσως με οδήγησαν στο θέατρο. Είμαι ευτυχής που συνεργάζομαι ξανά με τον Τάρλοου διότι έχουν παρακαμφθεί πλέον όλες οι διαδικασίες της γνωριμίας. Κατευθείαν γίνεται δουλειά ουσιαστική. Προς το παρόν φαίνεται ότι γίνεται μια δημιουργική και γόνιμη συνεργασία πάνω σ’ ένα υπέροχο έργο.
-Διάβαζες Τσέχωφ στην οικογενειακή βιβλιοθήκη;
Ναι, είχα και τη μητέρα μου που μου έλεγε να διαβάσω Καβάφη…
-Και μια και είπες για το «Blasted» πόσο σε ενόχλησαν γι’ αυτά που γράφτηκαν για τη γυμνή αφίσα;
Κοίταξε να δεις. Κάποια στιγμή η ηρωίδα παθαίνει δύσπνοια στην παράσταση. Ε, εγώ, αυτό το σημείο δεν το είχα βρει. Μετά απ’ αυτά τα δημοσιεύματα, το βρήκα. Στεναχωρήθηκα πολύ διότι όταν ζούμε σε μια κοινωνία που δεν μας ενοχλούν άλλα κι άλλα και μας ενοχλεί μια καλλιτεχνική θεατρική αφίσα, αυτό μου φαίνεται λίγο υποκριτικό.
-Μετανιώνεις που έκανες αυτή τη αφίσα;
Δεν μετανιώνω. Και δεν περίμενα ότι θα προκαλέσει τόσο ντόρο, ειδικά όταν κάποιος δεν έχει δει την παράσταση και διαμορφώνει γνώμη μόνο από μια φωτογραφία… Στενοχωρήθηκα για δύο εβδομάδες. Μετά ανέβηκε η παράσταση, άρχισε ο κόσμος να τη βλέπει, άρχισε να καταλαβαίνει τι σχέση είχε με το έργο (ουσιαστικά δεν είχε γυμνό).
-Οι δικοί σου τι είπαν;
Με στήριξαν. «Μη μπαίνεις στο Internet», μου έλεγαν. Εφόσον μπαίνει κανείς στη διαδικασία να αναμετρηθεί με ένα πολύ δύσκολο έργο με τρομερά σκοτεινό περιεχόμενο, όπως αυτό της Σάρα Κέην, υπήρχαν πολύ πιο δύσκολα πράγματα να ασχοληθεί κανείς, και δυστυχώς βρέθηκα στη δυσάρεστη θέση να ασχολούμαι με τα σχόλια με την αφίσα και όχι με τη δουλειά μου. Ευτυχώς το αντιλήφθηκα και σταμάτησα να μπαίνω στο Internet και αφοσιώθηκα στη δουλειά μου.
-Πιστεύεις ότι αυτή η δημοσιότητα σε έβλαψε;
Δεν ξέρω, δεν νομίζω, όχι. Ίσως με έβλαψε μέσα μου διότι στεναχωρήθηκα.
-Τόσο αφοσιωμένη που είσαι μ’ αυτό που κάνεις έχεις χρόνο για προσωπική ζωή;
Βγαίνω αρκετές φορές μετά την παράσταση για μια μπύρα, αλλά όσο μεγαλώνω απολαμβάνω και το σπίτι μου.
-Είσαι ένας άνθρωπος που κρατάς την προσωπική σου ζωή μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας – παρ’ ότι κατά καιρούς ακούγονται πράγματα όπως για τη σχέση σου με γνωστό σκηνοθέτη με διαφορά ηλικίας μαζί σου.
Δε μου αρέσει να ασχολούνται οι άνθρωποι – όχι μόνο με την προσωπική μου ζωή, αλλά και με τις προσωπικές ζωές των ανθρώπων. Θεωρώ ότι είναι κάτι πολύ βαρετό, σχεδόν μίζερο, με την έννοια ότι πιστεύω πως η προσωπική ζωή αφορά εκείνον που τη ζει. Προσπαθώ να μη δίνω τροφή. Όποιος κάνει αυτή τη δουλειά, όποιος πραγματικά θέλει να τον γνωρίσει, μπορεί να τον γνωρίσει μέσα από τη δουλειά και τις επιλογές. Μου είναι πολύ συνειδητή επιλογή. Φαντάζομαι ότι αν παντρευτώ κάποια στιγμή, κάποιος θα ενδιαφερθεί…
-Είσαι happy και εκτός σκηνής;
Ναι, όχι όλη την ώρα. Οι φίλοι μου λένε, πάντως, ότι συνήθως είμαι χαμογελαστή.
-Σε δέκα χρόνια τι θα ήθελες;
Θα ήθελα να έχω οικογένεια και παιδιά. Γενικά το μοίρασμα μου φαίνεται σημαντικό, αλλιώς, όλο είναι μάταιο. Θα ήθελα να συνεχίσω να κάνω αυτή τη δουλειά και να παίρνω τόση χαρά. Και φυσικά κάτι καλύτερο γι’ αυτή τη χώρα…
-Από σινεμά πως τα πάμε;
Τώρα έκανα μια αγγλική ταινία που γυρίστηκε στην Ελλάδα του Κωνσταντίνου Φραγκόπουλου και παίζει και ο Όουεν Τηλ από το «Game of Thrones». Και το σινεμά μ’ αρέσει ως μέσον αν γίνεται καλή δουλειά και είναι κατάλληλες οι συνθήκες και το επεισόδιο που γύρισα για τη «10η εντολή» το χάρηκα.
-Τι σε κάνει να γελάς;
Οι άντρες με χιούμορ (γέλια…) Όχι, ο αυτοσαρκασμός με διασκεδάζει.
-Εσύ διαθέτεις;
Νομίζω ναι. Οι φίλοι μου γελάνε μαζί μου. Κοίτα, δεν γίνεται αλλιώς. Δεν αντέχεται το πράγμα. Είναι αρκετά βαρύ…
