Όταν κάποιος φοράει ακουστικά, στο δρόμο ή την ώρα που εργάζεται, σημαίνει ότι ακούει μουσική. Αυτό ίσχυε τουλάχιστον μέχρι σήμερα. Το ολόφρεσκο κοινωνικό φαινόμενο στερείτε ελαφρώς της ενισχυμένης σοσιαλιτέ. Τα ακουστικά στα αυτιά μας δεν μεταφράζονται ως ταξίδι στη χώρα της μουσικής αλλά ως περιπλάνηση στην εσωτερικότητά μας. Ως μία άλλη ταμπέλα «μη με ενοχλείτε», όμοια με αυτή που θα κρεμούσαμε έξω από την πόρτα του δωματίου σε ένα ξενοδοχείο.
Η Hailey Hayman, 24 ετών που εργάζεται σε μια εταιρεία διοργάνωσης πάρτι, στο Μπρούκλιν, λέει ότι το να φοράει τα ακουστικά της και να μην ακούει μουσική, της δίνει μία ψευδαίσθηση προστασίας, νιώθει ότι δεν είναι τόσο εκτεθειμένη μέσα στο γραφείο. «Αισθάνομαι ότι βρίσκομαι σε ένα αποκλεισμένο χώρο, συγκεντρώνομαι στη δουλειά μου και δεν αποσπάται η προσοχή μου από τις συζητήσεις των συναδέλφων μου».
«Φοράω τα ακουστικά μου στο μετρό για να αποτρέψω κάποιους από το να μου μιλήσουν» λέει η 25χρονη, Mary Sollosi, η οποία εργάζεται ως freelancer δημοσιογράφος, στο Λος Άντζελες. «Όταν, παρόλα αυτά, κάποιος με πλησιάσει, κάνω ένα πολύ θεαματικό σόου, ότι και καλά βγάζω τα ακουστικά και δημιουργώ την εντύπωση ότι με διακόπτει από κάτι που ακούω. Μου δίνει τρομερή ικανοποίηση αυτό».
Από την άλλη, ο 25χρονος Pierce Crosby, δράττεται της ευκαιρίας να ακούσει ανενόχλητος τις συζητήσεις των διπλανών του στα καφέ. «Πέρασα υπέροχα ακούγοντας τον καυγά του διπλανού ζευγαριού. Μερικές φορές κουνάω και το κεφάλι μου για να το κάνω πιο πιστευτό ότι ακούω μουσική» λέει.
Ο Ethan Nichtern, δάσκαλος της μεθόδου αυτοσυγκέντρωσης Shambhala και συγγραφέας του βιβλίου The Road Home: A contemporary exploration of the buddhist path συμπληρώνει: «Το να φοράμε τα ακουστικά μας χωρίς να ακούμε μουσική, μας βοηθάει να καταδυθούμε με μεγαλύτερη ευαισθησία στις σκέψεις μας, να σκεφτούμε με πιο καθαρό μυαλό, να πάρουμε έξτρα χρόνο μόνο για εμάς, απερίσπαστοι από τα εξωτερικά ερεθίσματα».
