Ξεκίνησα δίαιτα πριν 2 εβδομάδες. Έκοψα ψωμιά, ζάχαρη, και μείωσα τις ποσότητες. Τις περισσότερες μέρες είμαι μια χαρά, δεν πεινάω. Νιώθω και όμορφα γιατί τρέφομαι σωστά.
Υπάρχουν και μέρες όμως που πεινάω...και τότε τρώω παραπάνω. Και την επόμενη μέρα, πάλι απ' την αρχή.
Παλιότερα αν χαλούσα τη δίαιτα, απογοητευόμουν. Θύμωνα με τον εαυτό μου, ήμουν "ή όλα, ή τίποτα": ή θα έκανα δίαιτα, ή θα έτρωγα ότι βρω μπροστά μου.
Τώρα όμως, έχω μαλακώσει. Δεν είμαι πια τόσο σκληρή, δεν είμαι πια τόσο άκαμπτη.
Κάνω δίαιτα -διατροφή μάλλον καλύτερα- όταν είμαι έτοιμη. Τις μέρες που μπορώ, τις μέρες που το σώμα μου το ζητάει.
Κι αν κάποια στιγμή πεινάσω πολύ, θα φάω, ε, και δεν έγινε και τίποτα, θα πω στον εαυτό μου.
Φτάνει που είμαι χαρούμενη, φτάνει που απολαμβάνω την κάθε μπουκιά.
Ζωή στα άκρα δεν είναι μια ζωή που μου ταιριάζει, δεν είναι μια ζωή που με γαληνεύει.
Κάνω γιόγκα κάθε πρωί. Αλλά είναι μέρες που δεν έχω όρεξη. Κι είναι οκ.
Έχω κόψει το τσιγάρο εδώ και χρόνια, αλλά πότε-πότε κάνω καναδυό. Κι είναι οκ.
Τηλεόραση δεν βλέπω, αλλά κάποια βράδια χαζεύω το masterchef. Κι είναι κι αυτό οκ.
Είμαι χαμηλών τόνων άνθρωπος, αλλά ώρες-ώρες βγάζω και καμιά φωνή. Κι είναι κι αυτό οκ.
Γιατί όλα αυτά τα μικρά "παραπτώματα" μου αποκαλύπτουν κάποια ανάγκη μου, και μου θυμίζουν για λίγο που ήμουν παλιότερα, και που είμαι τώρα.
Μου θυμίζουν τη μεγάλη διαδρομή που έχω διανύσει, πόσο έχω αλλάξει, αλλά και πόσο ίδια έχω μείνει.
Η ζωή δεν έχει αυστηρές γωνίες, η ζωή έχει στρογγυλάδα, και αποδοχή του εαυτού κάθε στιγμή.
Στις μικρές καμπύλες μιας ευθείας πορείας, είναι που κρύβονται μικρές αλήθειες που περιμένουν να βιωθούν.
Δε μετανιώνω για τις μικρές καμπύλες της ζωής μου.
Τις βιώνω με χαρά, τις αγκαλιάζω, και μετά ξαναμπαίνω στην ευθεία, πιο συνειδητοποιημένη, πιο αναζωογονημένη, πιο χαρούμενη.
Καμία ενοχή δε βοήθησε ποτέ κανέναν.
Μόνο το καλωσόρισμα της κάθε μας στιγμής, της κάθε μας "ατέλειας" θα μας κάνει να την μετατρέψουμε, όταν είναι η κατάλληλη ώρα, σε ευθεία γραμμή.
Αλλά μέχρι τότε, ας δούμε πόσο έχουμε προχωρήσει.
Πόσα έχουμε δώσει, πόσα έχουμε πάρει, πόσο έχουμε χαρεί, πόσο έχουμε κλάψει.
Είμαστε υπέροχα πλάσματα, κι όλα θα γίνουν.
Οι παρασπονδίες δεν είναι εχθροί, είναι κομμάτι μας. Κάτι μας δείχνουν.
Ας πάρουμε το μήνυμα με ευγνωμοσύνη, για να προχωρήσουμε προς εκεί που λαχταράμε.
Στις μικρές καμπύλες ξεκουράζομαι, και στη μεγάλη ευθεία προχωράω προς το φως.
Κι αυτή την εποχή, έχω ανάγκη και τα δύο.
Κι είναι οκ.
*Η Μαρία Στραγαλινού είναι πιστοποιημένη βοηθός περιγεννητικού πένθους.
Δείτε το ποστ στη σελίδα του facebook Μαμά προς Μαμά