Ζούμε σε δύσκολη εποχή. Εμείς, οι παλιότεροι από τους πολύ νεότερους αλλά όχι και τόσο παλιοί όσο οι αρχαίοι, το νιώθουμε αυτό βαθιά στο πετσί μας. Η ζωή μας έχει αλλάξει τα τελευταία χρόνια εκατό φορές πρόσωπο. Και τις εκατό φορές αυτές έπρεπε και εμείς να αλλάξουμε συνήθειες για να μπορέσουμε να ανταπεξέλθουμε στα νέα δεδομένα. Πολύ κουραστικό να πρέπει να κάνεις, ντε και καλά, update. Εκεί που μαθαίνεις ένα πρόγραμμα, ξαφνικά βρίσκεσαι και πάλι στην αρχή. Βέβαια, το μαθαίνεις και αυτό. Όπως και όλα τα άλλα που έχεις μάθει ανά διαστήματα και συνεχίζεις.
Τι ακριβώς συνεχίζεις, φυσικά, δεν μπορείς να ξέρεις. Γιατί, δυστυχώς, αυτή την εποχή δεν μπορείς να κάνεις πλάνα και, συνήθως, δεν μπορείς να έχεις και επιλογές. Έτσι, ουσιαστικά, νιώθεις να παρασύρεσαι από το ρεύμα. Αισθάνεσαι το κορμί σου σαν μια μικρή, άδεια κονσέρβα τόνου που κατεβαίνει τρέχοντας μέσα στο νερό, που έτυχε να βρεθεί και αισθάνεται, μάλιστα, πως αυτό είναι και το καλύτερο που μπορεί να της συμβεί. Γιατί το χειρότερο σενάριο είναι από κονσέρβα να μεταμορφωθείς σε μια μάζα αλουμινίου τρακάροντας από τον ένα βράχο στον άλλο. Και το χειρότερο σενάριο δεν είναι και το πιο σπάνια. Με τους βράχους να βρίσκονται δεξιά, αριστερά, μπροστά σου και κάτω σου, έχεις πολλές πιθανότητες να σπάσεις τα μούτρα σου. Μπορεί να γλιτώσεις τα δόντια σου αλλά τα μούτρα σου, σίγουρα θα τα φας.
Το χειρότερο είναι πως αυτό που σου συμβαίνει, και συνήθως αφορά την επαγγελματική σου ζωή, δεν συμβαίνει μόνο σε εσένα. Βρισκόμενος στην δύνη του νερού και προσπαθώντας να αποφύγεις όπως μπορείς τις κακοτοπιές, συνειδητοποιείς πως γύρω σου υπάρχουν εκατομμύρια αντίστοιχες, άδειες κονσέρβες που πετάχτηκαν όπως- όπως στο νερό και κάνουν ακριβώς το ίδιο ταξίδι μαζί σου. Δαρμένες από το νερό, ταλαιπωρημένες όσο ποτέ δεν είχαν φανταστεί, σκουριασμένες και άσχημες κυλάνε στο νερό με την ίδια ταχύτητα που έχεις και εσύ, προσπαθώντας να γλιτώσουν από βέβαιο πνιγμό αλλά και από την άθλια συνθήκη να συγκρουστούν μαζί σου και να σε παρασύρουν στον πάτο. Και εσύ, βέβαια, δεν θέλεις να τις παρασύρεις στον πάτο. Αλλά και αυτό είναι δύσκολο να το αποφύγεις. Κάθε φορά που νιώθεις το νερό να ορμάει στον λαιμό σου, την αναπνοή σου να κόβεται και τα χέρια σου να προσπαθούν άτσαλα να κρατηθούν στην επιφάνεια από κάτι, ξέρεις ότι αυτό το «κάτι» μπορεί να είναι η διπλανή σου κονσέρβα. Και εκείνη τη στιγμή δε νιώθεις καμιά τύψη που την παρασέρνεις μαζί σου. Είναι ο νόμος της επιβίωσης. Ή μπορεί να είναι και η εντύπωση που έχεις πως ακόμα και στον πνιγμό είναι καλύτερα να βρίσκεσαι με παρέα παρά μόνος σου.
Ένας άνθρωπος μπερδεμένος και πληγωμένος δεν μπορεί να αγαπήσει. Μπορεί να κάθεται ώρες να γλύφει τις πληγές του αλλά δεν έχει το κέφι, τα κουράγια, το πάθος ή την καύλα να γλύψει όπως θα λαχταρούσε αυτόν που θέλει.
Έτσι, κάπως συνεχίζεται η ζωή στα επαγγελματικά. Στην πορεία, βέβαια, αυτό εξαπλώνεται και στα προσωπικά σου. Λογικό να μου πεις. Η φτώχεια φέρνει γκρίνια. Και όχι μόνο γκρίνια. Φέρνει και μιζέρια και έλλειψη απώτερων στόχων που στερούν μεγάλο μέρος της γοητείας σου και σου χαρίζουν ύφος απόγνωσης κα αυτοπεποίθηση υπό του μηδενός. Και έτσι, ενώ μέχρι σήμερα, ήξερες πως είσαι ένας άνθρωπος με κάποια δομημένα χαρακτηριστικά που έλκυες ανάλογους ανθρώπους, συνειδητοποιείς πως, τώρα, είσαι μια αγχωτική φιγούρα, με πλαστικά γνωρίσματα που φέρνει προς το μέρος της αντίστοιχες, καταπονημένες μορφές που στην αρχή δεν αντιλαμβάνεσαι το πόσο πολύ σου μοιάζουν αλλά στην συνέχεια συνειδητοποιείς το πόσο τέλεια καθρεφτίζουν το πυροβολημένο εγώ σου.
Η ιστορία, λοιπόν, δεν σταματάει λεπτό να γκριζάρει. Και ενώ ξέρεις πως θα αρκούσε ελάχιστο φως και πολύ μικρό πουσάρισμα για να ξαναπάρεις τον έλεγχο στα χέρια σου, περιφέρεσαι εδώ και εκεί απαιτώντας από τους γύρω σου αυτά που, ουσιαστικά, εσύ δεν μπορείς να τους δώσεις. Γιατί ένας άνθρωπος βουτηγμένος στο γκρίζο δεν μπορεί να δώσει χρώμα. Ένας άνθρωπος που έχει ξεχάσει τι είναι ορίζοντας δεν μπορεί να πουλήσει όνειρο και παραμύθι. Ένας άνθρωπος μπερδεμένος και πληγωμένος δεν μπορεί να αγαπήσει. Μπορεί να κάθεται ώρες να γλύφει τις πληγές του αλλά δεν έχει το κέφι, τα κουράγια, το πάθος ή την καύλα να γλύψει όπως θα λαχταρούσε αυτόν που θέλει.
Και η ζωή μας θα μπορούσε να τελείωνε έτσι. Υπάρχουν, εξάλλου, πολλές ζωές που τερμάτισαν χωρίς κάποιος να τις ζήσει. Ποιος ο λόγος, όμως, να μην αλλάξουμε τον ρου της ιστορίας; Υπάρχει κάτι που μας αναγκάζει να κάνουμε την χάρη σε αυτούς που μας θέλουν δυστυχισμένους και να μην σηκώσουμε κεφάλι ή να μην απαιτήσουμε αυτά που μας αναλογούν; Και ποια είναι αυτά; Μα οι συνθήκες μιας υπέροχης και μιας υπέροχα απλής ζωής. Μιας ζωής που το μυστικό της ομορφιάς της βρίσκεται σε δύο μεγάλα και μεγαλόπνοα συναισθήματα. Την αγάπη και την καύλα. Και λέμε αγάπη και καύλα γιατί μόνο με την αρμονική συνύπαρξη αυτών των δύο συναισθημάτων μπορεί να επιστρέψει το χαμόγελο στα χείλη μας. Σκεφτείτε το.
Να ξεκινάς την μέσα σου σε μια πραγματικότητα που έχει την αποδοχή και την αγάπη σου. Να ξέρεις πως τα πράγματα είναι πολύ δύσκολα και περίεργα αλλά να μην τα απαξιώνεις κάθε λεπτό. Να μην περιμένεις κάθε μέρα να αλλάξει κάτι για να ξαναρχίσεις να ζεις. Να σταματήσεις να περιμένεις σε ένα θαύμα. Να γίνεις εσύ το θαύμα της δικής σου ζωής. Να μάθεις να μην ακούς την μιζέρια. Να μάθεις να αγνοείς τις άσχημες συμπεριφορές. Να πάψεις να αξιολογείς την εργασία σου με αυτά που σου αποδίδει στο χέρι και να μάθεις να την εκτιμάς γι’ αυτά που προσφέρει στο μυαλό. Η πραγματικότητα που μας έδωσαν να φορέσουμε μας έχει πέσει στενή και μας καταπιέζει. Αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να αποστεωθούμε για να μπορέσουμε να έρθουμε στα μέτρα της. Αρκεί, να την πετάξουμε από πάνω μας και να φτιάξουμε μια άλλη με τον τρόπο που θέλουμε.
Και επιτέλους, θυμήσου πόσο ωραίο είναι να καυλώνεις. Και όχι μόνο να καυλώνεις κάνοντας τέλειο και ατελείωτο σεξ, που και αυτό θα πρέπει να θυμηθείς να το ξαναβάλεις στην ζωή σου, αλλά νιώθοντας πάθος για κάθε τι που κάνεις. Να καυλώνεις με την εξαίσια μυρωδιά που έχει η μακαρονάδα με τον κιμά. Με την ομορφιά ενός τοπίου. Με την πάρτη σου.
Αν το καταφέρουμε αυτό, αν αρχίσουμε να δραστηριοποιούμε τον εαυτό μας και να τον περιβάλλουμε με θετικότητα, όλα θα αρχίσουν να είναι καλύτερα. Και, φυσικά, δεν μιλάμε για θετικότητα και αγάπη με την ρομαντική έννοια αλλά με την επαναστατική. Ο καλύτερος τρόπος για να νικήσεις τον εχθρό σου είναι να τον αγαπήσεις. Βρες τον μαλάκα που σου σπάει το ηθικό και τρέλανε τον στα γλωσσόφιλα και θα δεις ότι δεν θα του μείνει ανάσα και χώρος για τις κακίες του. Ξεκίνα να κάνεις όνειρα και σκέψεις για το μέλλον και θα δεις πως θα γλιτώσεις από τις άτσαλες στιγμές που κρύβει το παρόν. Σταμάτα να θεωρείς πως τίποτα δεν θα αλλάξει. Πίστεψε πως όλα θα αλλάξουν όταν πραγματικά το θελήσεις και νιώσεις ικανός να υποστηρίξει τις αλλαγές. Δες το παρόν διάστημα σαν μια μεταβατική κατάσταση που θα σε φέρει σε ένα άλλο αύριο. Και αυτό θα γίνει.
Και επιτέλους, θυμήσου πόσο ωραίο είναι να καυλώνεις. Και όχι μόνο να καυλώνεις κάνοντας τέλειο και ατελείωτο σεξ, που και αυτό θα πρέπει να θυμηθείς να το ξαναβάλεις στην ζωή σου, αλλά νιώθοντας πάθος για κάθε τι που κάνεις. Να καυλώνεις με την εξαίσια μυρωδιά που έχει η μακαρονάδα με τον κιμά. Με την ομορφιά ενός τοπίου. Με την πάρτη σου. Με τον χάδι που σου κάνει ο σύντροφος σου και το θεωρείς, βλακωδώς, δεδομένο. Με μια υπέροχη συζήτηση με φίλους. Με μια βόλτα δίπλα στην θάλασσα, με το βιβλίο που διαβάζεις, με την μουσική, με την ομορφιά και την μοναδικότητα όλων γύρω μας.
Να καυλώνεις και να το απολαμβάνεις και να το θεωρείς μια τέλεια συνθήκη για να ζεις την καθημερινότητα σου που εδώ και λίγο καιρό, στερημένη από συναίσθημα, μαράζωνε ανάμεσα σε αναμονές και ατυχείς προσδοκίες. Να ζεις, να αγαπάς και να καυλώνεις, λοιπόν. Απλά και όμορφα. Γιατί τίποτα δεν μας προδικάζει ότι αυτή η πραγματικότητα που ζούμε θα αλλάξει και τίποτα δεν μας λέει πως θα γίνουμε αύριο πλούσιοι. Θα είναι κρίμα να χάσουμε τα τόσα πολλά «τώρα» για μερικά πιθανά «αύριο» που, προς στιγμήν, φαντάζουν φανταστικό σενάριο.
