Στο παραμύθι του Αισώπου ο γρήγορος λαγός αποδεικνύεται το πιο κουτό ζώο του δάσους. Μην υποτιμάς ποτέ τους αντιπάλους σου θέλει να συμβουλέψει την ανθρωπότητα, που περνά από αυτόν τον πλανήτη στους αιώνες των αιώνων, ο πατέρας του αρχαίου μύθου, με το μοναδικό πρόβλημα σε αυτή την, κατά τα άλλα ιδιαίτερα επιμορφωτική, συνθήκη να είναι το γεγονός ότι ώρες-ώρες δεν έχουμε καμία απολύτως διάθεση να τον ακούσουμε.
Η ελληνικής προέλευσης ιστορία του Αισώπου δεν είναι η μοναδική περίπτωση στην παγκόσμια λογοτεχνία που οι χελώνες έρχονται από το πουθενά για να βουλώσουν στόματα, να γίνουν από τα απόλυτα outsider του κόσμου τούτου οι λαμπεροί πρωταγωνιστές του run, οι γενναίοι ήρωες που κουβαλούν στο κουρασμένο τους κέλυφος όλη την σοφία της μακροζωίας, την δύναμη της γονιμότητας που σπρώχνει τις γενιές μπροστά, την καλοτυχία που έχουμε όλοι ανάγκη, και την αθανασία. Όχι, φυσικά την δική μου και την δική σου, αλλά όλων εκείνων των πραγμάτων που έχουν πραγματική σημασία στη ζωή, αναδυόμενα κι αυτά από το χώμα όπου κοιμούνται αγκαλιά με τα συγκεκριμένα γοητευτικά ερπετά ολόκληρους κρύους και ζοφερούς χειμώνες.
Στη Νιγηρία θεωρείται η πηγή της σεξουαλικότητας, αλλά και της γυναικείας υπεροχής ενάντια σε κάθε πλευρά της αντρικής υπόστασης, αφού η γυναίκα είναι αυτή που γεννάει παιδιά, φροντίζοντας έτσι για την επιβίωση του ανθρώπου είδους. Για τους Ινδιάνους είναι κάτι ακόμα πιο μυστικιστικό και ποιητικό με έναν παμπάλαιο μύθο να περιγράφει πώς η χελώνα κολύμπησε από τα βάθη του βαθύτερου ωκεανού και όταν ανέβηκε στην επιφάνεια είχε στο στόμα της τη λάσπη που χρησιμοποίησε ο δημιουργός για να φτιάξει τον κόσμο μας. Για τους Ινδιουστές η χελώνα είναι απλά ακόμα μία από τις πολλές μορφές του θεού που παραμένει μόνη στο τέλος του χρόνου να στηρίζει το σύμπαν στις πλάτες της.
Με λίγα λόγια, δεν τα βάζεις ποτέ με τις χελώνες γιατί ξέρεις από την αρχή ότι θα χάσεις. Αν έχεις ενσυναίσθηση δεν τα βάζεις, όπως δεν τα βάζεις ποτέ με την τέχνη και την ομορφιά, την ευγένεια και την μεγαθυμία. Την μεγάλη καρδιά και την αξιοπρέπεια. Το ήθος και την ειλικρίνεια. Το χαμόγελο και την γενναιοδωρία. Μερικοί εξακολουθούν να μάχονται τις χελώνες, βέβαια. Όπως αυτή η πολυάσχολη τύπισσα πίσω από τον πάγκο εκείνο του φισκαρισμένου με πελάτες καφέ, σήμερα το πρωί, που αρνήθηκε ένα σακουλάκι ψωμί και ένα μπουκάλι γάλα σε έναν ηλικιωμένο κύριο που της τα ζήτησε με χαμηλή φωνή (να μην τον ακούσουν όσοι στέκονταν κοντά στο ταμείο) και σκυμμένο κεφάλι, επειδή χρωστούσε ήδη τα προηγούμενα.
Δεν τα βάζεις ποτέ με την τέχνη και την ομορφιά, την ευγένεια και την μεγαθυμία. Την μεγάλη καρδιά και την αξιοπρέπεια.
Τα μετεωρολογικά δελτία λένε πως ο καιρός θα συνεχίσει να είναι απρόβλεπτος μέχρι τα τέλη του μήνα, αλλά εγώ ξέρω πως στην αυλή μας, στην μεγάλη, πήλινη γλάστρα όπου ήταν αραγμένες για μήνες, οι χελώνες ξύπνησαν κι αυτό δεν μπορεί παρά να σημαίνει πως, βρέξει-χιονίσει, η άνοιξη έχει έρθει. Και ακόμα, πως οι χελώνες στην αυλή μας, στο μπροστινό τμήμα με τα πολλά λουλούδια που γλείφουν το εσωτερικό μέρος του μεταλλικού φράκτη, ξυπνούν κάθε χρόνο την ίδια εποχή. Σαν ένα ανακουφιστικό αίσθημα δικαιοσύνης που, ευτυχώς, πάντα επαναλαμβάνεται, σαν μία υπενθύμιση της αισιοδοξίας που έχουμε στερηθεί, της καλοσύνης που έχουμε χάσει.
«Στο τέλος, η αγάπη που παίρνεις είναι ακριβώς ίση με αυτήν που φτιάχνεις», όλοι το γνωρίζουν αυτό. Οι χελώνες λιγάκι καλύτερα από τους υπόλοιπους.