Γράφει η Άντζελα Ζιούτη/συγγραφέας angelaziouti@yahoo.gr
Το ότι γιορτάζουμε τα Χριστούγεννα, το καταλαβαίνουμε κάθε χρόνο από τις απανωτές διαφημίσεις της τηλεόρασης που επιβάλλουν μέσα από εικόνες χιονισμένου τοπίου και επαγγελματιών Άη Βασίληδων την «καταναγκαστική χαρά» και από τους μπόμπιρες που μετράνε τα κέρματα από τον κουμπαρά για να πάρουν το καινούργιο παιχνίδι τρανσφόρμερ. Τελευταία στιγμή φορτώσαμε το έλατο, που ίσα ίσα το χώραγε το αυτοκίνητο και πατήσαμε γκάζι κατευθείαν για το σπίτι. Ξεσηκώσαμε τις καλύτερες συνταγές για κουραμπιέδες και μελομακάρονα και το μίξερ πήρε «φωτιά»! Μπορεί να περιμέναμε τους στενούς συγγενείς μας ή τα παιδιά μας που θα έλθουν από μακριά. Μπορεί να περιμέναμε τον καινούργιο μας έρωτα ή τους κολλητούς μας. Μπορεί ακόμη να μην περιμέναμε κανέναν.
Να είμαστε δηλαδή ένας σύγχρονος ήρωας του Κάρλ Ντίκενς στην «Χριστουγεννιάτικη Ιστορία». Ακόμη κι αν απέχουμε πολύ από τον φιλάργυρο και σκληρό εργοδότη Εμπενίζερ Σκρουτζ, - φιγούρα οικεία και καθημερινή για τον εργάτη και φτωχό οικογενειάρχη της βικτωριανής Αγγλίας, - δεν μπορεί, κι εμείς θα έχουμε τσιγκουνευτεί. Στην αγάπη όμως. Είναι το μόνο που ξεχνάμε συνήθως να βάλουμε στο Χριστουγεννιάτικο τραπέζι με την παραγεμισμένη γαλοπούλα και τα τυλιγμένα με τη κορδέλα από οργάντζα δώρα. Ευτυχώς για μας, στο διήγημα του σπουδαίου συγγραφέα της βικτωριανής εποχής, τα νέα είναι ευχάριστα για τον σκληρόκαρδο Σκρουτζ, ο οποίος δέχθηκε την επίσκεψη τριών πνευμάτων, των περασμένων, των τωρινών και των μελλοντικών Χριστουγέννων, που αλλάζουν κυριολεκτικά τη ζωή του. Η «πνευματική» μεταστροφή του βέβαια δεν έγινε ανώδυνα, αλλά μόνο όταν το πνεύμα τον οδήγησε στο μέλλον και βρέθηκε ενώπιον του μνήματος του. Αυτός ο στρυφνός και φιλάργυρος άνθρωπος που ούτε στους ζητιάνους που τον ικέτευαν δεν έδινε μια δεκάρα, συγκλονίστηκε έχοντας μπροστά στα μάτια του τον δικό του τάφο! Και ίσως για πρώτη φορά στην κενή ζωή του συνειδητοποίησε το σύντομο του επίγειου βίου.
Μέσα στον καθένα από εμάς, υπάρχει ένας Εμπενίζερ Σκρουτζ. Που σφίγγει τις «λίρες» της αγάπης, παρά να τις προσφέρει στα αγαπημένα του πρόσωπα. Που προτιμά να κλειδαμπαρώνει το χρηματοκιβώτιο της καρδιάς του, παρά να σκορπίζει γενναιόδωρα παντού το γέλιο και τη χαρά. Που όσο η μοναδική του έγνοια θα είναι να μεγαλώνει το κομπόδεμα του, τόσο θα γίνεται φτωχότερος. Αυτά τα Χριστούγεννα, αντί για δώρα, ας δώσουμε αγάπη. Μην την ψάξετε στα καταστήματα. Δεν την πουλάνε σε καμιά αγορά του κόσμου, γιατί δεν αγοράζεται. Κι αν όπως λέει ο Ντοστογιέφσκι η ζωή της κόλασης, είναι η ζωή άνευ αγάπης, από εμάς τους ίδιους εξαρτάται αν θα επιλέξουμε τελικά τον παράδεισο ή την κόλαση μας.