Ξαφνικά η υπερθέρμανση του πλανήτη απασχολεί τον περιπτερά της γειτονιάς περισσότερο από τον πλανητάρχη, τα δικαιώματα των μειονοτήτων βρίσκονται στην ημερήσια διάταξη των διαδικτυακών καφενείων πιο συχνά απ’ ό,τι στις συνδιασκέψεις του ΟΗΕ, ο Κώδικας Οδικής Κυκλοφορίας δεν αφορά μόνο τους τροχονόμους, αλλά και τον νεόκοπο οδηγό με το περήφανο «Νι», οι ενδυματολογικές επιλογές δεν κρίνονται από τις κολλητές σε πισώπλατα πηγαδάκια, αλλά από media/social media «ειδήμονες» του στυλ. Ακόμη και αυτή, η ιερή άλλοτε για τους Έλληνες, μάνα, κάθε τρεις και λίγο κάθεται στο εδώλιο του κατηγορουμένου για κάθε ανάρμοστη συμπεριφορά του τέκνου της.
Καθημερινά έρχομαι αντιμέτωπη με μια συμπεριφορά αστυνόμευσης, που δεν ασκείται από τα διορισμένα από το κράτος όργανα, αλλά από τους αυτόκλητους εισαγγελείς/μπάτσους που παραμονεύουν σε κάθε γωνιά της ζωής μας, έτοιμοι να μας κόψουν εικονικές κλήσεις και να μας διαπομπεύσουν κρεμώντας μας την ταμπέλα «είμαι γίδι», αφού τα γίδια είναι οι νέοι «τέντυ-μπόυδες» του παλιού καλού Νόμου 4000.
Ένας ατέλειωτος κώδικας από «πρέπει», «μη» και «απαγορεύεται», που απεχθάνεται τη διαφορετικότητα όπως ο διάολος το λιβάνι, που δεν συγχωρεί την παρέκκλιση, που λατρεύει τον σχολαστικισμό, που ψυχαναγκαστικά εμμένει στη διασφάλιση της ομοιομορφίας.
- Ξεχάστηκες κι έριξες το μπουκαλάκι σου στον κάδο με τα οργανικά σκουπίδια; Φορτώνεσαι όλη την ενοχή για την ασχήμια της πόλης, το κάψιμο των δασών του Αμαζονίου, τη μόλυνση του περιβάλλοντος – μπορεί και για το προπατορικό αμάρτημα.
- Πέταξες το σκουπιδάκι σου κάτω αντί να το χώσεις βαθιά στην τσέπη σου; Τι πάει να πει «ο πλησιέστερος κάδος ήταν στο σπίτι μου» ή «ήμουν αφηρημένος, δεν το ‘θελα»; Καμία δικαιολογία δεν σε σώζει. Στα μάτια των υστερικών της ορθότητας, είσαι πιο σκουπίδι κι απ΄ αυτό που πέταξες. Στην πυρά λοιπόν μαζί με όλους τους «απολίτιστους, αμόρφωτους, Ελληνάρες».
- Δεν ομολογείς τι ψήφισες; Ή μήπως έχεις το θράσος να ομολογείς ότι ψήφισες αυτούς που κατέστρεψαν τη χώρα, λες και υπήρξαν και υποψήφιοι που θέλησαν να τη σώσουν. Αυτομάτως, σου αφαιρείται κάθε δικαίωμα λόγου, κριτικής, διαμαρτυρίας. Σκασμός, ή -ακόμη καλύτερα, αφού οι νεκροί δεν μιλάνε- ψόφος!
- Καπνίζεις ενώ σου έχουν πει πόσο κακό κάνεις στην υγεία σου και κυρίως στη δική ΤΟΥΣ; Είσαι ένα αξιοθρήνητο πρεζόνι που καλά θα κάνεις, σιγά σιγά, να τους αδειάζεις τη γωνιά για τον άλλον κόσμο (ένα γίδι λιγότερο, μπας και σωθούμε).
- Πάρκαρες παράνομα ή μπήκες ανάποδα σε μονόδρομο; Είσαι δημόσιος κίνδυνος. Τι είπες; Σε διάβαση πεζών ή σε θέση ΑΜΕΑ; Ετοιμάσου να σε περιλάβει το νέο κίνημα των ακτιβιστών τιμωρών: Θα αμπαλάρουν το αυτοκίνητο, θα το στολίσουν με γκράφιτι τύπου «Είμαι κάφρος» και εσύ θα προσπαθείς, εν μέσω χαιρέκακων γιουχαϊσμάτων, να πάρεις το αυτοκίνητο μαζί με την ντροπή σου και να μετοικήσετε σε άλλη γη, σε άλλα μέρη (η Ουγκάντα είναι μια καλή επιλογή για σένα).
- Τόλμησες να φορέσεις κοντή φούστα ενώ τα μπούτια σου είναι «χοντρά», κατά κοινή ομολογία όλων των αυτοδιορισμένων ως τροχονόμων του στυλ; Μην το πάρεις προσωπικά, αλλά δεν έχεις καμία θέση στην κοινωνία των γυναικών του νέου Στέπφορντ. Μην βαυκαλίζεσαι καν με την ιδέα της Μαλένας, αυτήν την υποδυόταν η Μπελούτσι. Εσύ είσαι απλώς μια κοινότοπη «λαϊκιά», που αξίζεις την περιφρόνησή μας.
- Μήπως ξεχάστηκες και γέρασες χωρίς να κάνεις botox; Φτιάξε κανά ντολμαδάκι, πλύνε κανά πιάτο και άσε τα όνειρα για καριέρα να τα διαχειριστούν οι τέλειες αναλογίες, τα αψεγάδιαστα πρόσωπα, οι γυναίκες, εν ολίγοις, που δεν έχουν παρελθόν ή που το κρύβουν επιμελώς, στο όνομα μιας νεότητας που αρνείται να υπακούσει τους νόμους της φύσης και υπόσχεται τον επί γης παράδεισο.
- Είσαι γονιός και το παιδί σου δεν συμμορφώνεται με τους απαράβατους νόμους καθωσπρεπισμού, έτσι όπως αυτοί έχουν θεσπιστεί από τους Ανώτατους Γείτονες του σπιτιού, του ξενοδοχείου, της παιδικής χαράς; Σε αυτή την περίπτωση, το παιδί σου απαλλάσσεται λόγω «ηλιθιότητας των γονέων του», αλλά εσύ οφείλεις να ζητήσεις συγγνώμη που ενώ «δεν είσαι άξιος για γονιός», τόλμησες να γίνεις, χωρίς να περάσεις τα διαβόητα τεστ αξιολόγησης γονέων, που οι μπάτσοι νέας κοπής αγωνίζονται να καθιερώσουν.
Τα μικρά παραδείγματα καθημερινής τρέλας, όπου το πταίσμα χρίζεται έγκλημα και ο "μπάτσος" της διπλανής πόρτας ή του διπλανού fb προφίλ αναλαμβάνει δράση εκεί όπου το κράτος αδρανεί/αδιαφορεί/αδυνατεί, δεν έχουν τελειωμό. Άραγε αίφνης, όλοι αυτοί οι μικροί εισαγγελείς κόπτονται για το συλλογικό συμφέρον; Είναι τόσο αθώο αυτό το τάχα μου προφανές «από το “εγώ” στο “εμείς”» ή μήπως πίσω από αυτές τις προσπάθειες της -έστω μετριοπαθούς- αυτοδικίας για λογαριασμό όλων των «θιγόμενων», κρύβεται το εντελώς αντίστροφο; Δηλαδή όχι το «εγώ» που εξυπηρετεί το «εμείς», αλλά το «εμείς» που καπελώνει το «εγώ».
Πρωτόγνωρα καταπιεσμένοι για τα νεοελληνικά δεδομένα, οι Έλληνες καίγονται από την ανάγκη να ανήκουν σε μια κοινότητα. Και αλίμονο για εμάς τους εκτός, επέλεξαν την κοινότητα της ορθότητας.
«Η πιο τρομακτική εμπειρία στη ζωή ενός ανθρώπου είναι όταν, γύρω στην ηλικία των τριών χρόνων, συνειδητοποιεί ότι δεν ταυτίζεται με το περιβάλλον, δεν αποτελεί μέρος τους, αλλά είναι μια ξεχωριστή οντότητα» λέει ο Λακάν. Ανυπόφορη η συνειδητοποίηση της μοναξιάς του εαυτού μας. Ίσως αυτό εξηγεί τον συσσωρευμένο, υπερβολικό θυμό και τις νέες καταγγελτικές συνήθειες. Πρωτόγνωρα καταπιεσμένοι για τα νεοελληνικά δεδομένα, οι Έλληνες καίγονται από την ανάγκη να ανήκουν σε μια κοινότητα. Και αλίμονο για εμάς τους εκτός, επέλεξαν την κοινότητα της ορθότητας. Όσο συσσωρεύονται τα καθημερινά προβλήματα επιβίωσης, όσο απομακρυνόμαστε από το «ευ ζην» γιατί το πρωτεύον γίνεται το «ζην», τόσο μεγαλύτερη η ανάγκη να μοιραστούμε το φορτίο του αβίωτου βίου μας.
Για να αντέξουμε το νέο Γολγοθά, πρέπει να ανήκουμε κάπου, να συνασπιστούμε κάτω από την ίδια ομπρέλα, να αλληλοπαρηγορηθούμε, να μοιραστούμε κοινές αξίες και κοινά οράματα. Μόνο που, σε αυτή την νεοσυσταθείσα κοινότητα, οι αξίες και τα οράματα λάμπουν διά της απουσίας τους. Μόνοι τους συνεκτικοί δεσμοί η επιβολή της ορθότητας, της ομοιομορφίας, της φόρμας και των κανόνων. (Μήπως τελικά η Βόρεια Κορέα είναι πιο κοντά από όσο νομίζουμε;) Ένας ατέλειωτος κώδικας από «πρέπει», «μη» και «απαγορεύεται», που απεχθάνεται τη διαφορετικότητα όπως ο διάολος το λιβάνι, που δεν συγχωρεί την παρέκκλιση, που λατρεύει τον σχολαστικισμό, που ψυχαναγκαστικά εμμένει στην διασφάλιση της ομοιομορφίας.
Είμαστε εμείς, απέναντι στον Άλλον, όπου «Άλλος» είναι αυτός που δεν συμμερίζεται το πάθος μας με την τάξη, αυτός που δεν ασπάζεται τα ιδεολογήματά μας –για ιδεολογία ούτε λόγος. Ο Άλλος είναι ο Εχθρός, αυτός που πρέπει να πολεμήσουμε, αυτός που θα μας κάνει ισχυρούς εν τη ενώσει μας, αυτός που θα διαπομπεύσουμε για να απαλλαγούμε από το αίσθημα κατωτερότητας και να απογειώσουμε την αυτοεκτίμησή μας. Ο Άλλος, εν τέλει, είναι αυτός που θα μας κάνει από μεγάλους σκλάβους μικρούς θεούς και «οι θεοί αρέσκονται να τιμωρούν όσους ξεχωρίζουν από τους υπόλοιπους». Τάδε έφη Ηρόδοτος και εγώ προσυπογράφω. Μόνο που συνειδητά επιλέγω τη μεριά των κοινών θνητών με όλες τους τις ατέλειες, γιατί η τελειότητα, εν τέλει, είναι βαρετή.
Υ.Γ.: Οποιοσδήποτε συνειρμός με «αυγά φιδιών» είναι προϊόν δικής σας φαντασίας, για την οποία ουδεμία ευθύνη φέρω.
