Δεν είναι πολλοί οι δημιουργοί που νιώθεις ότι γνωρίζεις προσωπικά. Ανάμεσα στον θεατή και τον σκηνοθέτη μεσολαβεί μία απόσταση που ισοδυναμεί συνήθως με χάος. Κάθεσαι στην καρέκλα του σινεμά, οι τίτλοι πέφτουν μαζί με μία πομπώδη, συνήθως, μουσική, διάσημα ονόματα ηθοποιών κάνουν παρέλαση μπροστά στα μάτια σου και βρίσκεσαι μέσα σε ελάχιστα δευτερόλεπτα σε κάποιο μαγικό σύμπαν: στη φανταχτερή Νέα Υόρκη, σε κάποιο πεδίο μάχης του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, σε κάποιον γαλαξία πολύ πολύ μακριά από εδώ.
Κι όμως, μία ταινία του Σταύρου Τσιώλη, που έφυγε σαν σήμερα πριν από έναν χρόνο ακριβώς, πλήρης ημερών στα 82 του χρόνια, κάνει ακριβώς την αντίθετη διαδρομή: Σε επαναφέρει στην απτή ελληνική πραγματικότητα, γεμάτη χαρακτήρες που γνωρίζεις καλά, πηγαίο χιούμορ και μία ποιητική διάθεση βαθιά λαϊκή που δε χάνεται σε δύστροπους καλλιτεχνικούς λαβύρινθους.
