Ο Άγγελος Χαριστέας σίγουρα έχει περάσει στην ιστορία ως ένας από τους καλύτερους Έλληνες πoδοσφαιριστές, με επιτυχίες σε Ελλάδα και Εξωτερικό. Ποιος θα ξεχάσει το γκολ του τελικού του Euro 2004 που έβαλε με την Εθνική ομάδα ποδοσφαίρου όπου έκανε μια ολόκληρη χώρα περήφανη, γυναίκες και άντρες. Εκτός από την σπουδαία και μεγάλη καριέρα του, είναι ένας εξαιρετικός άνθρωπος, με σεμνότητα, σοβαρότητα και πειθαρχία.
Μου μίλησε για το ξεκίνημα της καριέρας του, τις δυσκολίες, την δημιουργία της οικογένειας του, τις μεγάλες του επιτυχίες στο ποδόσφαιρο, τα γκολ που σημάδεψαν την καριέρα του, την ενασχόληση του με τα κοινά, καθώς και για την ιδιαίτερη εκτίμηση – σεβασμό προς το γυναικείο φύλο.
-Με τι ασχολείστε σήμερα;
Πριν δύο χρόνια περίπου μπήκα στην τοπική αυτοδιοίκηση. Δηλαδή πολιτεύτηκα, ήμουν στον συνδυασμό του Απόστολου Τζιτζικώστα στην κεντρική Μακεδονία, στην Περιφέρεια. Εκλέχτηκα και μάλιστα εκλέχθηκα με πολλούς ψήφους. Για εμένα είναι ένας καινούργιος κόσμος. Ταυτόχρονα δούλεψα στην διοίκηση του Άρη. Ήμουν διοικητικός παράγοντας στην ομάδα του Άρη, σαν Τεχνικός Αθλητικός Διευθυντής και έφυγα τον Σεπτέμβριο και μετά δέχτηκα την πρόταση του Περιφερειάρχη να γίνω Αντιπεριφερειάρχης Ψηφιακής Διακυβέρνησης. Στην ουσία διοικητής του τμήματος αυτού. Και αυτή την στιγμή ασχολούμαι μ’ αυτό το κομμάτι. Πάρα πολύ επίκαιρο, πολύ ωραίο και πάρα πολύ ενδιαφέρον για εμένα, συνεργάζομαι με ανθρώπους που έχουν πολύ ωραίο όραμα, έχουν ωραίες ιδέες και χαίρομαι που είμαι σ’ αυτή την ομάδα γιατί πραγματικά μπορούμε να κάνουμε και δυο-τρία πράγματα ουσιαστικά για την Περιφέρεια. Επίσης είμαι επίσημος πρεσβευτής της UEFA για το Euro 2020 που λόγω του Covid-19 πήγε το 2021, λόγω αυτής της ιδιότητας περνώ μέρος σε διάφορες δράσεις της UEFA από κληρώσεις μέχρι φιλανθρωπικές εκδηλώσεις. Eπίσης είμαι μέλος της Champion For Life μη κερδοσκοπικός οργανισμός που ιδρύσαμε τα παιδιά του 2004 και έχουμε κύριο συμπαραστάτη τα τελευταία χρόνια στις δράσεις μας τόσο τον ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος όσο και το Όραμα Ελπίδας Μαριάννας Βαρδινογιάννη. Έχουμε δώσει χρήματα σε πολλούς φορείς σαν οργανισμός.
-Πώς επιλέξατε να ασχοληθείτε με τα κοινά.
Έλειπα πολλά χρόνια στο εξωτερικό. Ήμουν περίπου 15 χρόνια στο εξωτερικό. Όταν γύρισα στην Ελλάδα, πραγματικά είμαι από τους ανθρώπους γενικότερα που έχω δεχτεί πολύ αγάπη από τον κόσμο. Δηλαδή δόξα τω θεό είμαι χορτάτος. Είμαι άνθρωπος ο οποίος ξεκίνησε στην ουσία από το τίποτα και έχω πάρει πάρα πολύ αγάπη, που κάποια στιγμή έλεγα πρέπει να βρω έναν τρόπο να ανταποδώσω όσο μπορώ την αγάπη αυτή. Τα κοινά και η τοπική αυτοδιοίκηση είναι ένας τέτοιος τρόπος, γιατί στην ουσία αυτή τη στιγμή που μιλάμε, αυτό που προσπαθώ να κάνω είναι να βοηθήσω έτσι ώστε ο πολίτης, ο Έλληνας που ζει εδώ πέρα τουλάχιστον στην κεντρική Μακεδονία να έχει κάποια προνόμια τα οποία δεν είχε πριν. Και σ’ αυτόν τον τομέα που ασχολούμαι, αυτό είναι και το κύριο μέλημα μου. Θέλω να βοηθήσω όσο μπορώ τον Έλληνα πες το έτσι, την Ελληνίδα, μ’ όλες μου τις δυνάμεις για να ανταποδώσω κάτι απ’ αυτό που πήρα. Και αυτό είναι ξεκάθαρο και αγνό. Ούτε έχω ανάγκη ή είχα ανάγκη ποτέ να δουλέψω πάνω σ’ αυτό το κομμάτι για να βγάλω χρήματα, ούτε οτιδήποτε. Ήταν ξεκάθαρος ο σκοπός μου και δύο χρόνια που δεν ήμουν σε καμία θέση, ήμουνα απλώς Περιφερειακός Σύμβουλος, πάλι το ίδιο προσπαθούσα…
-Πάμε λίγο πιο πίσω και να πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Τι ήταν αυτό το οποίο σας έκανε να ασχοληθείτε με το ποδόσφαιρο. Τι ερεθίσματα είχατε;
Βασικά θα σου πω το εξής. Τώρα μιλάμε για μία εποχή γύρω στα 35 χρόνια πίσω περίπου. Δηλαδή από 6, 7, 8 χρόνων που είσαι στο χωριό, είσαι σε μία φτωχή οικογένεια και δεν έχεις πάρα πολλές επιλογές στη ζωή σου. Πρέπει να είσαι καλός στο σχολείο, να προσπαθήσεις, να έχεις ένα ταλέντο… Εγώ έτυχε να έχω ένα ταλέντο στο ποδόσφαιρο. Δηλαδή, από πολύ μικρός έπαιζα σε ομάδα εκεί του χωριού τοπικά, όλοι λέγανε ότι ‘’Άγγελε είσαι πολύ καλός, μπορείς να εξελιχθείς στο ποδόσφαιρο’’. Και το πίστεψα πάρα πολύ. Δηλαδή, από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, όνειρό μου ήταν να γίνω ποδοσφαιριστής ή να γίνω μουσικός. Από 8 χρονών ξεκίνησα τα πρώτα μου μαθήματα στο μπουζούκι. Με την πίεση του πατέρα μου, αλλά το αγάπησα και εγώ μετά, αγάπησα τη μουσική. Έκανα τέσσερα χρόνια μαθήματα και είχα παράλληλα το ποδόσφαιρο. Δυο πράγματα τα οποία αγαπώ και τα αγάπησα, η μουσική και το ποδόσφαιρο. Το ποδόσφαιρο με κέρδισε. Γιατί; Γιατί πιστεύω ότι ήμουν καλύτερος και θα μπορούσα να εξελιχθώ πάρα πολύ περισσότερο. Ήταν ένα όνειρο που έγινε πραγματικότητα... Έτσι ξεκίνησα… Ήθελα να ξεφύγω από το χωριό, ήθελα να κάνω κάτι, ήθελα δηλαδή να εξελιχθώ σαν άνθρωπος και αυτός ήταν και ο λόγος που ωθήθηκα στο ποδόσφαιρο.
Έχω σε πολύ μεγάλη εκτίμηση τη γυναίκα. Έτσι μεγάλωσα. Δεν ξέρω… Έτσι μου έμαθε και ο πατέρας μου, έτσι μου έμαθε και η μητέρα μου.
-Δυσκολίες αντιμετωπίσατε στα πρώτα σας βήματα;
Μόνο δυσκολίες συνάντησα στα πρώτα μου βήματα θα έλεγα, αλλά είμαι ευγνώμων γι’ αυτό, γιατί ήταν η αιτία να σκληραγωγηθώ και να γίνω πιο σκληρός και πιο δυνατός. Θα σου πω το πρώτο που μου έρχεται στο μυαλό, ότι στην ουσία ο πατέρας μου, η οικογένειά μου δεν θέλανε να ασχοληθώ με το ποδόσφαιρο γιατί φοβόταν τότε να μη χτυπήσω, θέλανε να πάω περισσότερο προς τη μουσική, προς το σχολείο όπως και οι περισσότεροι γονείς. Οπότε, όπως καταλαβαίνεις το πρώτο μου μεγάλο ‘’ντισαβαντάζ’’ ήταν το ότι οι ίδιοι μου οι γονείς δεν τρελαινόντουσαν με την ιδέα αυτή. Ήταν το πρώτο πράγμα που έπρεπε να ξεπεράσω και να παλέψω και στην αρχή ό,τι έκανα, το έκανα κρυφά. Δηλαδή πήγαινα κρυφά στις προπονήσεις, πήγαινα κρυφά στα παιχνίδια… Μπορείς να καταλάβεις πόσο δύσκολο είναι για ένα παιδί 13-14 χρονών να πηγαίνει ειδικά εκείνη την εποχή, κρυφά κάπου και να κάνει πράγματα.
Ήταν η πρώτη μου δυσκολία. Έχω φάει πολλές σφαλιάρες στην ζωή μου, αλλά για όποια σφαλιάρα έχω φάει θεωρώ ότι βγήκα πιο δυνατός μέσα απ’ αυτήν. Συνάντησα πάρα πολλές δυσκολίες και στις ομάδες που ήμουν αργότερα και στα πρώτα μου χρόνια. Δεν καταφέρνεις τίποτα νομίζω εάν δεν μάθεις και από τις δυσκολίες. Έτσι;
-Πώς νιώσατε όταν ήρθε το πρώτο σας επαγγελματικό συμβόλαιο;
Βασικά εμένα το όνειρό μου ήταν να γίνω επαγγελματίας, να βγάλω πέντε δραχμές και το πρώτο πράγμα που ήθελα ήταν να κάνω ένα δώρο στους γονείς μου. Όσο και αν σου φαίνεται παράξενο αυτό, ήταν το πρώτο μου όνειρο, γιατί ήξερα πόσο δύσκολα τα βγάζανε πέρα και ήταν και το μεγαλύτερο μου κίνητρο στην αρχή της καριέρας μου. Όταν έκανα το πρώτο μου επαγγελματικό συμβόλαιο ήταν το 1997, ήμουν 17 χρονών. Δεν μπορείς να φανταστείς… Εντάξει ήταν σαν… να ανακάλυψα την Αμερική. Δηλαδή ήταν αδιανόητο το συναίσθημα, γιατί ήξερα ότι θα έβγαζα κάποια χρήματα με τα οποία θα μπορούσα και να σταθώ στα πόδια μου, αλλά και να μην επιβαρύνω τους γονείς μου… Και δεν ήταν και πολύ μεγάλο το συμβόλαιο, μη φανταστείς. Δηλαδή τα τότε 10.000 ευρώ το χρόνο σε τωρινά λεφτά ας το πούμε έτσι, για εμένα φάνταζαν κάτι πάρα πολύ μεγάλο όπως καταλαβαίνεις.
-Η ενασχόληση με το ποδόσφαιρο και η ενασχόληση με τη μουσική είναι δύο χώροι που απαιτούν πειθαρχία, προσήλωση...
Ναι θα συμφωνήσω μαζί σου… Με ό,τι και να καταπιαστείς πρέπει να το κάνεις 100%. Να το κάνεις σοβαρά. Αυτό έμαθα και από τους δύο κλάδους. Στο ποδόσφαιρο αυτό που εξέλιξα είναι το ότι θα πρέπει να διαχειρίζομαι και τις κακές καταστάσεις. Να διαχειριστώ την ήττα, τους τραυματισμούς, την κακή κριτική, να διαχειριστώ όλα αυτά τα πράγματα που ρίχνουν έναν άνθρωπο, τον στεναχωρούν και τον ρίχνουν. Επίσης έμαθα ότι για να φτάσεις κάπου πρέπει να μελετήσεις, να δουλέψεις, πρέπει καθημερινά να προπονηθείς και να είσαι αυτό που σου είπα και πριν αφοσιωμένος στο στόχο σου 100%.
-Ποιες είναι οι διαφορές που έχουμε εδώ με το εξωτερικό όσον αφορά το ποδόσφαιρο, την νοοτροπία ζωής κτλ;
Θα σου πω το εξής. Όταν έφυγα, έφυγα πολύ μικρός, έφυγα 21,5 περίπου στο εξωτερικό, στη Γερμανία. Όπως καταλαβαίνεις, όταν είσαι πιτσιρικάς και φεύγεις στο εξωτερικό, μετά μπαίνεις σε μία διαφορετική κουλτούρα, σε μία διαφορετική νοοτροπία. Οι Γερμανοί πχ είναι άνθρωποι σκληροί, είναι νομοταγείς, κοιτάζουν πολύ την οργάνωση, επενδύουν στη δουλειά και στη παραγωγή…Αυτό με βοήθησε στο να γίνω πιο οργανωτικός άνθρωπος, με βοήθησε να μπορώ να εξελίσσομαι συνέχεια σε όλους τους τομείς. Αυτό το πήρα από το εξωτερικό. Αυτό υπήρξε και στην Ολλανδία που έπαιξα αλλά και στην Γαλλία. Γενικότερα έπαιξα σε χώρες οι οποίες είναι πολύ καλά οργανωτικά σε όλους τους τομείς. Και αυτό που έμαθα, όταν πας πιτσιρικάς σε μία τέτοια χώρα, προφανώς είναι το να οργανώνεσαι σαν άνθρωπος γενικότερα και να κάνεις τα κουμάντα σου σωστά. Στην Ελλάδα είμαστε μία χώρα η οποία πραγματικά είναι η ομορφότερη χώρα στον κόσμο, έχει τους πιο ζεστούς ανθρώπους. Έχει ανθρώπους οι οποίοι θα σε βοηθήσουν στη δύσκολη στιγμή και αυτό μπορείς μονάχα να το καταλάβεις όταν ζήσεις στο εξωτερικό. Πολλές φορές λέμε μεταξύ μας παιδιά το ένα, το άλλο, προβληματιζόμαστε, αλλά σαν λαός και σαν χώρα, πίστεψε με επειδή έχω ζήσει πολλά χρόνια στο εξωτερικό, αυτό που έχουμε εμείς, αυτή τη ζεστασιά δεν την έχει κανένας λαός.
-Κεφάλαιο Εθνική Ελλάδος. 2004 -2008… Πώς είναι να φοράς το εθνόσημο και να γράφεις την πιο λαμπρή σελίδα, με χρυσά γράμματα στην ιστορία του Ελληνικού ποδοσφαίρου;
Η δικιά μου ιστορία με την εθνική ομάδα ξεκινάει το 1996, όταν ήμουνα 16 χρονών και φόρεσα πρώτη φορά το εθνόσημο με την Εθνική Προνέων τότε, έτσι λεγόταν τότε. Έχω παίξει με την Εθνική Νέων, Εθνική Ελπίδων και μετά πολύ γρήγορα στα 20 μου έπαιξα και στην Εθνική Ανδρών. Η μεγαλύτερη μου επιτυχία σαν ποδοσφαιριστής, σαν άνθρωπος γενικότερα, ήταν το ότι άλλο να πετυχαίνεις κάτι για την πάρτη σου, ξέρεις να έχεις κάτι και το οποίο να είναι δικό σου και να το εξελίσσεις, να έχεις επιτυχία, και άλλο το να πετύχεις κάτι με το οποίο θα δώσεις χαρά στη χώρα σου. Είναι δηλαδή μία εθνική υπόθεση. Όταν κερδίζεις κάτι για τη χώρα σου, όπως ήταν το Euro, ήταν ένα κύπελλο το οποίο το κερδίσαμε όλοι μαζί, είναι η μέγιστη περηφάνια και χαρά που μπορείς να νιώσεις. Έχω παίξει 88 παιχνίδια με την Εθνική Ανδρών, 25 με την Εθνική Ελπίδων, 20 με την Εθνική Νέων. Κάθε φορά που φορούσα τη φανέλα, το μεγαλύτερο μου κίνητρο ήταν το να κάνω περήφανο τον κόσμο. Αυτό ήταν το μεγαλύτερο μου κίνητρο και γι’ αυτό κιόλας έχω μείνει και στην ιστορία με την εθνική ομάδα πάντα είχα τις υψηλότερες επιδόσεις. Ο λόγος ήταν γιατί το κίνητρο μου ήταν τόσο μεγάλο που δεν γινόταν να γίνει διαφορετικά.
-Πώς βιώσατε αυτό τον θρίαμβο και την αφύπνιση του ελληνικού ποδοσφαίρου που υπήρχε από το 2004 και μετά;
Βασικά Σπύρο η επιτυχία έγινε, αλλά αφύπνιση δεν υπήρξε στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Δεν νομίζω ότι εκμεταλλευτήκαμε σαν χώρα, σαν ποδόσφαιρο την επιτυχία εκείνη, Ίσως γιατί δεν ήμασταν έτοιμοι; Ίσως γιατί δεν το περίμενε κανένας; Ίσως γιατί δεν ήμασταν έτοιμοι για αλλαγές; Δεν ξέρω. Αυτό είναι ένα πράγμα το οποίο ακόμα προσπαθούμε να βρούμε την απάντηση. Αυτό που βίωσα εγώ ήταν ότι μία χώρα η οποία έχει τραβήξει πάρα πολλά, βρήκε έναν λόγο πραγματικά να βγει στο δρόμο, να ξεσηκωθεί, να πανηγυρίσει και χαίρομαι που βοήθησα στο να είμαι ένας από τους λόγους και η αφορμή του να βγούμε σαν χώρα έξω και να πούμε είμαστε εδώ και πετύχαμε μία πολύ μεγάλη διάκριση σαν χώρα. Γιατί το ποδόσφαιρο λόγω του ότι είναι από τα πιο δημοφιλή αθλήματα στον κόσμο, όταν έχεις μία τέτοια επιτυχία η χώρα σου κατευθείαν είναι στην πρώτη γραμμή της διαφήμισης.
Κανένας από εμάς δεν ήξερε πώς να διαχειριστεί αυτή την επιτυχία, πίστεψέ με. Άμα ρωτήσεις έναν Γερμανό πιτσιρικά ο οποίος μετά από χρόνια γίνεται και αυτός Πρωταθλητής Ευρώπης, έχει εικόνες, έχει παραστάσεις, έχει δηλαδή παραδείγματα για το πώς να διαχειριστεί μία τέτοια επιτυχία σαν ποδοσφαιριστής. Εμείς ήμασταν οι πρώτοι. Δηλαδή εγώ έζησα σαν πιτσιρικάς το 1987 το μπάσκετ, αλλά δεν μπορούσα να ξέρω πώς διαχειρίστηκαν εκείνα τα παιδιά την επιτυχία τους, γιατί δεν είχαμε άλλα παραδείγματα. Έτσι κάναμε αυτό που ο καθένας από την πλευρά του πίστευε ότι πρέπει να κάνει στην συνέχεια. Το βίωμα πάντως, αυτά δηλαδή που έχω περάσει Σπύρο είναι μοναδικά. Είμαι από τους πιο ευλογημένους ανθρώπους. Δηλαδή αυτό το λέω πάντα. Και ευχαριστώ τον Θεό και ευχαριστώ και όλο τον κόσμο που σε καθημερινή βάση, εισπράττω πάρα πολύ αγάπη, έχω ανθρώπους που θα έρθουν να μου πούνε «Άγγελε να είσαι καλά» κλπ. Οπότε μπορείς να καταλάβεις πώς είναι η ζωή σου όλα αυτά τα χρόνια. Αυτό το βίωμα είναι κάτι το ανεπανάληπτο.
-Αν σας έλεγα να μου πείτε ένα γκολ που θεωρείτε ότι ήταν το πικ της καριέρας σας και το χαρήκατε περισσότερο ποιο θα ήταν αυτό;
Το γκολ το οποίο εμένα μ’ έχει χαρακτηρίσει ήταν το γκολ του τελικού με την Εθνική Ελλάδος. Αυτό είναι αδιαμφισβήτητα. Δηλαδή σε κανένα άλλο γκολ δεν θα μπορούσα να νιώσω έτσι με την Ελλάδα, με την εθνική. Εκείνο το γκολ σκεπάζει όλα μου τα γκολ. Έχω πετύχει πάνω από εκατό γκολ στην καριέρα μου. Εκείνο το γκολ σκεπάζει καλώς ή κακώς όλα τα γκολ που έχω πετύχει. Με το που σκέφτομαι αυτό δεν μπορώ να σκεφτώ κάποιο άλλο γκολ το οποίο με έκανε να χαρώ τόσο πολύ. Ίσως μπορώ να πω τα δύο πρώτα μου γκολ που πέτυχα όπως σου είπα πριν μέσα στην Τούμπα με τον Άρη όταν ήμουν πιτσιρικάς που στην ουσία ήταν τα πρώτα γκολ. Εκείνα τα δύο γκολ εκείνη τη στιγμή ήταν ο θησαυρός για εμένα. Κατάλαβες; Είναι στιγμές δηλαδή για εμένα οι οποίες έχουν μείνει στην ιστορία. Δηλαδή το πώς ξεκίνησα, την μεγαλύτερη μου επιτυχία και μετά μια άλλη μου επιτυχία, το γκολ του τελικού.
-Όταν ήρθε η στιγμή που έπρεπε να σταματήσετε, πώς αισθανθήκατε, πώς νιώσατε;
Πρώτα απ’ όλα να σου πω ότι το πιο δύσκολο κομμάτι ενός ποδοσφαιριστή με το που ξεκινήσει να παίζει ποδόσφαιρο είναι το τέλος του. Δηλαδή όταν σταματήσει το ποδόσφαιρο γκρεμίζεται ένας κόσμος τελείως. Εγώ σταμάτησα στα 33 μου. Σταμάτησα γεμάτος. Δεν ήθελα να συνεχίσω. Δεν ήταν δηλαδή ότι σταμάτησα λόγω τραυματισμού ή σταμάτησα γιατί δεν υπήρχε ομάδα να πάω ή οτιδήποτε άλλο. Σταμάτησα γιατί, μία μέρα και συγκεκριμένα στο τελευταίο ματς που έπαιζα, σκέφτηκα ότι τελείωσα, τελείωσα εγώ από το ποδόσφαιρο. Δεν είχα πλέον το κίνητρο εκείνο που είχα στην αρχή, εκείνη τη φλόγα. Βασικά όταν σταματάς το ποδόσφαιρο γκρεμίζεται ο κόσμος σου και πρέπει να ξαναφτιάξεις έναν καινούργιο κόσμο. Αυτή είναι η πραγματικότητα για τους ποδοσφαιριστές. Το καλό στη δικιά μας την περίπτωση και όχι να το πω, είναι ότι εμείς βγάζουμε 5 δραχμές παραπάνω και όλα ξεκινάνε από μία καλύτερη βάση. Αλλά θα πρέπει να είμαστε και ταυτόχρονα προσεκτικοί, γιατί τα παραδείγματα… πχ διάβασα ένα ποσοστό γύρω στο 60%-70% έλεγε, που την έκανε ένας μπασκετμπολίστας αυτή την έρευνα, ότι 60%-70% των αθλητών χάνουν τα χρήματα τους μετά μόλις τελειώνουν…
Από εκεί καταλαβαίνεις πολύ καλά ότι πόσο πίσω είμαστε και στον τρόπο που εκπαιδευόμαστε σαν αθλητές. Δηλαδή παίζεις ποδόσφαιρο, παίζεις μπάσκετ, τένις, οτιδήποτε αλλά δεν πάει να πει ότι επειδή είσαι καλός στο ποδόσφαιρο και στο μπάσκετ ή στο τένις ότι είσαι και το πρώτο μυαλό ή είσαι ο πρώτος επιχειρηματίας. Πρέπει να εκπαιδευτείς. Και εμείς δεν εκπαιδευόμαστε και μετά πολλές φορές τα κάνουμε ‘’σαλάτα’’.
-Η δημιουργία της οικογένειας θεωρείτε ότι ήρθε σε κατάλληλο σημείο στην ζωή σας;
Με τη γυναίκα μου είμαστε πάρα πολλά χρόνια μαζί. Στην ουσία η γυναίκα μου η Βαρβάρα με γνώρισε όταν εγώ ακόμα δεν ήμουν κάτι αξιόλογο στον χώρο του ποδοσφαίρου. Είμαστε 21 χρόνια σχεδόν μαζί. Κοριτσάκι αυτή, αγοράκι εγώ, όπως καταλαβαίνεις ζήσαμε όλες τις φάσεις που μπορεί να ζήσει ένα ζευγάρι. Κάναμε οικογένεια την ώρα που έπρεπε. Νομίζω ότι όταν γίνεσαι πατέρας 30 χρονών δεν είσαι ούτε μικρός, αλλά ούτε και μεγάλος, είναι μία φυσιολογική ηλικία. Έκανα οικογένεια σε μία φάση που ήθελα να κάνω οικογένεια, που ήθελα παιδιά. Ο Θεός μου τα χάρισε και είμαι αυτή τη στιγμή πολύ ευτυχισμένος γιατί τα χαίρομαι. Η μεγάλη μου κόρη πρόλαβε τουλάχιστον λιγάκι να με δει σαν ποδοσφαιριστή, που είναι πολύ σημαντικό. Γενικότερα, στη ζωή μου κάποια πράγματα κύλησαν ομαλά. Όχι όλα, αλλά κάποια πράγματα όμως κύλησαν ομαλά.
-Τώρα έχεις μία πολύ σημαντική θέση στην τοπική αυτοδιοίκηση και έχετε πάρει και έναν πολύ σημαντικό φάκελο, χαρτοφυλάκιο, από τον Περιφερειάρχη. Ποιοι είναι τα επόμενα σχέδια;
Οι επόμενοι στόχοι έχουν να κάνουνε με τον κλάδο στον οποίο ασχολούμαι τώρα. Είμαι ένας άνθρωπος που όταν θα πάρω τη δουλειά θα τη βγάλω. Δηλαδή, δεν είμαι ένας άνθρωπος ο οποίος θα μου δώσεις μία δουλειά και εγώ θα καθίσω και θα δω τι και πώς κτλ. Θα τη βγάλω βρέξει-χιονίσει τη δουλειά. Και ο επόμενος μου στόχος είναι να βγάλω τη δουλειά εδώ στην Περιφέρεια. Κάθομαι πάρα πολλές ώρες στο γραφείο, μαθαίνω πράγματα που δεν γνωρίζω, γιατί δεν είμαι ξερόλας. Μαθαίνω βέβαια από τους καλύτερους, οργανώνω και διοικώ μία ομάδα οι οποίοι είναι αξιόλογοι όλοι τους και αυτό που είπα και στον Περιφερειάρχη είναι ότι εγώ θα σε βγάλω ασπροπρόσωπο. γιατί με ό,τι και να καταπιαστώ δεν μου αρέσει να το κάνω κατά το ήμισυ. Θέλω να το κάνω 100%. Τρέχουν πολλά πράγματα, έρχονται ωραία πράγματα, περνάμε σε μία φάση σαν κοινωνία που τα πάντα, όλες οι διαδικασίες απλοποιούνται. Δηλαδή, είδαμε ότι εκεί πέρα που δεν σε ήξερα καν, δεν με ήξερες εσύ τι άνθρωπος είμαι, τώρα βλέπεις ότι η εικόνα μας τρέχει παντού, οι απόψεις μας τρέχουνε παντού, έχουμε περάσει εδώ και χρόνια σ’ έναν άλλο κόσμο, οπότε καταλαβαίνεις πλέον ότι με ένα πάτημα ενός κουμπιού θα γίνονται και πράγματα τα οποία δεν περίμενες ποτέ να γίνουν.
-Τι θα θέλατε να πείτε κλείνοντας αυτή την συνέντευξη;
Θα σου πω δύο πράγματα, ποια είναι τα δικά μου τα σκεπτικά σαν άνθρωπος, γιατί ο κόσμος δεν με ξέρει πολύ καλά. Εγώ πιστεύω πάρα πολύ στην γυναίκα. Και αυτά τα πράγματα είναι πράγματα που λέω συνέχεια στους συνεργάτες μου. Δηλαδή σαν Άγγελος πιστεύω πάρα πολύ στη γυναίκα και πιστεύω πάρα πολύ στους νέους ανθρώπους. Όλη μου την βάση την δείχνω στο πώς να εκπαιδεύσω, με όσα εργαλεία έχω στα χέρια μου, τους νέους ανθρώπους και θέλω να βοηθάω όσο γίνεται το γυναικείο φύλο. Και δεν το λέω για να το πω. Έχω και κόρες... Πιστεύω πάρα πολύ στο γυναικείο φύλο. Και ένας από τους λόγους που δέχτηκα να σου δώσω συνέντευξη, είναι γιατί μέσω του womantoc.gr απευθύνεσαι κατά κύριο λόγο στο γυναικείο φύλο. Έχω σε πολύ μεγάλη εκτίμηση τη γυναίκα. Έτσι μεγάλωσα. Δεν ξέρω… Έτσι μου έμαθε και ο πατέρας μου, έτσι μου έμαθε και η μητέρα μου. Πιστεύω πάρα πολύ στην γυναίκα. Πιστεύω στη δυναμική της. Και πιστεύω ότι πρέπει να βγαίνουνε μπροστά. και δεν έχει καμία σχέση μ’ αυτά που γίνονται τώρα. Καμία σχέση. Εμένα όσοι με ξέρουνε άμα ρωτήσεις, είναι το πρώτο που λέω… πχ εδώ πέρα η διευθύντρια η οποία είναι γυναίκα, η Πόπη. Συνέχεια της το λέω. Δηλαδή θέλω να σου πω ότι είναι πράγματα τα οποία τα πιστεύω. Δεν είναι πράγματα που μου ήρθαν τώρα... Επίσης θέλω να πω ότι πρέπει σαν άνθρωποι να είμαστε ξεκάθαροι να δίνουμε περισσότερο προσοχή στους διπλανούς μας, να προσπαθούμε να βοηθήσουμε όταν μας δίνεται η δυνατότητα, όπου και όπως μας επιτρέπεται, με τον οποιοδήποτε τρόπο… Έτσι θα ήθελα να κλείσουμε αυτή την συνέντευξη…
Ακολουθήστε το WomanToc στο Instagram
