Όταν πεθαίνουμε η διαδικασία της σήψης του ανθρώπινου σώματος ξεκινάει από τα πρώτα λεπτά του θανάτου μας με μια συγκεκριμένη σειρά η οποία θα έλεγα πως έχει και αυτή την δική της σοφία. Αλλάζει τόσο δραματικά η κατάσταση του σώματος όπως αλλάζει και το έμβρυο όταν δημιουργείτε ο άνθρωπος. Η δημιουργία του ανθρώπου για μένα είναι ένα ζωντανό θαύμα το οποίο έχει την δική του σοφία όσον αφορά την σειρά των πραγμάτων. Δημιουργία και θάνατος. Όταν ο Θεός έγινε άνθρωπος δηλαδή έγινε ο Χριστός, πέρασε και αυτός από την διαδικασία της δημιουργίας και της μετάβασης από έμβρυο σε άνθρωπο. Όμως δεν έγινε το ίδιο όταν πέθανε. Ο Χριστός και συγκεκριμένα το σώμα του δεν πέρασε την διαδικασία της σήψης και αυτό έγινε για έναν πολύ συγκεκριμένο λόγο. Ο Χριστός, ο λόγος του και η σύντομη ζωή του σε αυτή την γη, ήταν όλα συμβολικά. Ο Χριστός ο ίδιος είναι ένα σύμβολο. Συμβολίζει τον κάθε ένα από εμάς δηλαδή τον ίδιο τον άνθρωπο. Ο κάθε άνδρας είναι ένας Αδάμ και κάθε γυναίκα είναι μια Εύα.
Ο Χριστός ξεκίνησε τη ζωή του πάνω στη γη για να ζήσει την επιθυμία του μέχρι τον θάνατο. Ποια ήταν αυτή;. Να μας δείξει το μεγαλείο της αγάπης. Να η αγάπη και η σύνδεση της με την επιθυμία. Έζησε την επιθυμία του μέχρι το τέλος, με κόστος την ίδια του τη ζωή. Για να φτάσει τελικά που;. Στον κάτω κόσμο και να νικήσει τον ψυχικό θάνατο.
Ο Χριστός, ο λόγος του και η σύντομη ζωή του σε αυτή την γη, ήταν όλα συμβολικά.
Για μένα ο κάτω κόσμος είναι ο δικός μας, ο μέσα μας κάτω κόσμος, ο εσωτερικός, ο πολύ βαθύς ψυχισμός μας. Ο Χριστός με τον θάνατο του, κατεβαίνει στα έγκατα της ψυχής του ανθρώπου και σκοτώνει τον ψυχικό θάνατο. Στην εικόνα ‘’Η Εις Άδου Κάθοδος’’ ο Χριστός κρατάει δύο ανθρώπους από το χέρι, έναν άνδρα και μια γυναίκα. Είναι ο Αδάμ και η Εύα. Ο κάθε άνδρας είναι ένας Αδάμ και κάθε γυναίκα είναι μια Εύα. Τους ανασταίνει μαζί του. Σκοτώνει τον ψυχικό θάνατο, ανασταίνει πάλι τον άνθρωπο, τον πρώτο, τον αρχικό, σκοτώνοντας τα πρώτα, τα αρχικά και επικίνδυνα ανθρώπινα συναισθήματα, το φοβικό, το επιθετικό, το εγωιστικό που μας αποπροσανατολίζουν και μας απομακρύνουν από την αγάπη.
Το σώμα του Χριστού δεν πέρασε από την διαδικασία της σήψης διότι σαν σύμβολο μας δείχνει την κατάσταση των σωμάτων μας μετά την ανάσταση. Ο Χριστός αναστήθηκε σαν Θεός αλλά παράλληλα και σαν άνθρωπος, σαν ένας από εμάς. Το άφθαρτο σώμα του Χριστού, σαν σύμβολο (που είναι και ο ίδιος) μας δείχνει την μελλοντική δική μας αφθαρσία, μας δείχνει πως εκτός από τον ψυχικό θάνατο που μπορούμε να τον νικήσουμε ακόμα και πάνω σε αυτή την προσωρινή μας ζωή, θα υπάρχει και η αφθαρσία της σάρκας. Το σώμα του Χριστού αντιστέκεται στην σήψη διότι θα αντισταθεί και το δικό μας. Ο θάνατος είναι μια κατάσταση που βιώνει η ψυχή και το σώμα. Ναι, βιώνει. Μέσα από τον θάνατο, πηγάζει ζωή.
Ἡ ζωὴ ἐν τάφῳ, κατετέθης Χριστέ. Ἡ Ζωὴ θανάτῳ, θαῦμα! Πῶς ὁμιλεῖ; Πῶς θανάτῳ καταργεῖται ὁ θάνατος; ἐκ θανόντος πῶς πηγάζει δὲ ζωή; Η ζωή. Ο Χριστός ζει στον τάφο. Είναι δύο αντικρουόμενες έννοιες όπως είναι εξάλλου και όλο το μεγαλείο της πίστης.
Καλό Πάσχα.
