Έχει συνεργαστεί με τη Σαρλότ Ράμπλινγκ, τη Μαριόν Κοτιγιάρ, τον Σταμάτη Φασουλή και πολλές ακόμα μεγάλες μορφές του θεάτρου, γαλλικού και ελληνικού. Έχει αφήσει τη Νοσηλευτική για τη Δραματική Σχολή Αθηνών και έχει πατήσει πολλά σκαλιά αυτογνωσίας μέσα από την απαιτητική και τόσο συναρπαστική δουλειά του ηθοποιού.
«Στον κάθε ρόλο που παίζω, αποσυνθέτω τον εαυτό μου, το "εγώ" μου, ή κάποια κομμάτια του, ώστε να κάνω χώρο για να υπάρξει ο ρόλος» λέει ο Πολύδωρος Βογιατζής και μας μιλάει για το έργο στο οποίο παίζει αυτή τη στιγμή.
-Πες μου λίγα λόγια για την παράσταση «Η Μικρή Μέσα στο Σκοτεινό Δάσος».
«Ο Philippe Minyana, έγραψε την "μικρή μέσα στο σκοτεινό δάσος", με αφορμή τον μύθο της Πρόκνης και της Φιλομήλας από τις "Μεταμορφώσεις" του Οβίδιου. Είναι μια πολύ βίαιη και σκοτεινή ιστορία, και ο συγγραφέας γράφει ένα σκληρό κείμενο, που κινείται μεταξύ αφήγησης και θεατρικής δράσης, πλάθοντας έναν κόσμο με υλικά την αλαζονεία, τη διαστροφή, τη χυδαιότητα και την εκδίκηση. Τα πρόσωπα μπαίνουν σε έναν τραγικό κύκλο αίματος, που θα κλείσει μόνο όταν θα έχουν συντριβεί ολοκληρωτικά. Η ιστορία είναι η εξής: Ο Βασιλιάς βιάζει τη μικρή αδερφή της γυναίκας του, της κόβει τη γλώσσα και την αφήνει μόνη και αβοήθητη σε μια καλύβα. Επιστρέφει στο παλάτι και, δήθεν συντετριμμένος, λέει στη γυναίκα του πως η μικρή πνίγηκε εν μέσω θαλασσοταραχής. Δώδεκα μήνες μετά, κι ενώ η βασίλισσα βρίσκεται ακόμη βουτηγμένη στο πένθος, μια γριά εμφανίζεται στο παλάτι και της αποκαλύπτει τις αποτρόπαιες πράξεις του βασιλιά. Ξεδιπλώνει ένα μαντίλι κεντημένο από την μικρή, που τα κόκκινα νήματά του αφηγούνται το έγκλημα και δείχνουν το δρόμο για την καλύβα. Η Βασίλισσα τρέχει να βρει την αδερφή της και μαζί σχεδιάζουν την εκδίκηση που θα πάρουν. Η παράσταση μας συντίθενται από διαφορετικά αφηγηματικά μέσα. Μικρά γλυπτά (μινιατούρες) αντικαθιστούν τους ήρωες του έργου, δύο οθόνες ζωντανεύουν τους σκηνικούς χώρους και μια τρίτη οθόνη αναπαράγει σε παράλληλο χρόνο την ιστορία, χρησιμοποιώντας κοντινά πλάνα στα μικρά γλυπτά. Η Κατερίνα και εγώ, χειριζόμαστε τις φιγούρες και είμαστε οι αφηγητές και οι ήρωες του έργου ταυτόχρονα».
-Ποιος είναι ο ρόλος σου μέσα σε αυτήν;
«Έτσι όπως είναι γραμμένο το έργο και σκηνοθετημένη η παράσταση, συμβαίνει κάτι πρωτόγνωρο. Από την μια αφηγούμαι την ιστορία και παράλληλα γίνομαι ο ήρωας του έργου, ο βασιλιάς. Σαν την ίδια στιγμή να είμαι το δρων-πάσχων πρόσωπο και ταυτόχρονα, η μοίρα, το πεπρωμένο, το κάρμα που οδηγεί τα πράγματα. Χειρίζομαι τις μινιατούρες του έργου ξέροντας τι θα γίνει και την ίδια στιγμή βιώνω τα συναισθήματα του ήρωα που παίζω,για ό,τι του συμβαίνει».
-Σε ποια θεατρική παράσταση συμμετείχες πριν και τι ετοιμάζεις για μετά;
«Συμμετείχα στο "Καινούριο σπίτι" του Κάρλο Γκολντόνι σε σκηνοθεσία Γιάννη Σκουρλέτη στο Εθνικό θέατρο και έκανα γυρίσματα για το "Κόκκινο ποτάμι". Ξεκινάω γυρίσματα για τον 2ο κύκλο της σειράς "Έτερος εγώ" σε σκηνοθεσία Σωτήρη Τσαφούλια και για την ταινία "The man of God" σε σκηνοθεσία της Yelena Popovic. Επίσης υπάρχουν στα πλάνα μου και κάποιες ταινίες και στην Γαλλία και εδώ».
-Μίλησέ μου για την πορεία σου στο θέατρο, τόσο στην Ελλάδα όσο και στη Γαλλία.
«Τελείωσα την δραματική σχολή το 2003, έπαιξα σε αρκετές παραστάσεις στην Ελλάδα και με αφορμή την παράσταση "Καβάφης -Γιουρσενάρ" το 2009 σε ένα φεστιβάλ της Γαλλίας, αποφάσισα να πάω στο Παρίσι. Τότε, ξεκίνησε μια μεγάλη περιοδεία στην Ευρώπη και στην Γαλλία με την παράσταση αυτή, που κράτησε 4 χρόνια με κάποια διαλείμματα. Στο Παρίσι επίσης μεταξύ διάφορων παραστάσεων που δεν τις αναφέρω για να μην μακρηγορήσω, έπαιξα στο θέατρο του ‘Ήλιου το 2014 στην παράσταση "Ματαρόα, η διάτρητη μνήμη", έκανα έναν υπέροχο μονόλογο σε σκηνοθεσία του Frédéric Maragniani που περιόδευσε στην Γαλλία και στο Μαρόκο και κυρίως συμμετείχα σε ταινίες. Είναι υπέροχο να μπορείς να δουλεύεις μεταξύ των 2 χωρών και είμαι πολύ ευγνώμων γι’ αυτό. Είναι άλλο να παίζεις σε μια γλώσσα που δεν είναι η μητρική σου και άλλο όταν παίζεις στην γλώσσα σου. Ενεργοποιούνται διαφορετικοί μηχανισμοί σε κάθε περίπτωση και καταλαβαίνω πόσο πολύ με δυνάμωσε αυτό ως ηθοποιό. Βέβαια είναι και η προσωπική δουλειά που καταθέτεις κάθε φορά σε κάθε ρόλο και οι εμπειρίες που συγκεντρώνεις δουλεύοντας. Χαίρομαι επίσης γιατί η Γαλλία μου άνοιξε τον δρόμο και για τον κινηματογράφο. Για όποιον θέλει να μάθει περισσότερες πληροφορίες σχετικά, ορίστε η σελίδα μου www.polydorosvogiatzis.com».
-Θα μπορούσες να κάνεις μία μίνι σύγκριση του ελληνικού θεάτρου με αυτό του γαλλικού;
«Το γαλλικό θέατρο, ένα θέατρο που στηρίζεται οικονομικά από το κράτος, θεωρώ πως ακόμα επιμένει κάπως κλασσικότροπα, αν και υπάρχουν υπέροχες εξαιρέσεις, όπως ο Πομερά, ο Ζολί, ο Πι και άλλοι. Η σύγχρονη δραματουργία τους, συνεχίζει να δίνει πολλά και πολύ ωραία έργα. Στην Ελλάδα και κυρίως μέσα στην κρίση αλλά και λόγω της έλλειψης πόρων, υπήρξε και υπάρχει πληθώρα ιδεών, άρχισαν να γεννιούνται νέες και πολύ ενδιαφέρουσες προτάσεις και να γίνονται υπέροχα ανεβάσματα κλασσικών κειμένων με φρέσκιες αναγνώσεις. Αλλά βέβαια, η πληθώρα παραστάσεων και ο οργασμός δημιουργικότητας, δεν είναι πάντα αρκετά, χρειάζεται και η οικονομική συνδρομή της πολιτείας και η προώθηση των ελληνικών παραστάσεων στο εξωτερικό».
-Πιστεύεις ότι το ελληνικό κοινό είναι ένα εκπαιδευμένο θεατρικά κοινό;
«Τα τελευταία χρόνια και κυρίως λόγω των ξένων παραστάσεων που έρχονται στην Αθήνα, θεωρώ ότι το ελληνικό κοινό έχει γίνει πιο απαιτητικό και προφανώς λίγο πιο εκπαιδευμένο. Αλλά δεν πιστεύω ότι είναι ένα ανοιχτό σε νέες προτάσεις και νέους καλλιτέχνες κοινό, -εκτός κι αν βέβαια, κάτι προέρχεται με αναγνώριση ήδη από το εξωτερικό-ούτε ότι είναι ένα γενναιόδωρο κοινό, όπως το γαλλικό, που αν του αρέσει μια παράσταση, χειροκροτεί όρθιο γεμάτο ενθουσιασμό».
-Πώς προετοιμάζεσαι πριν από κάθε παράσταση;
«Ακούω μια πολύ συγκεκριμένη ορχηστρική μουσική που με βοηθάει να συγκεντρωθώ και να χαλαρώσω. Κάνω κάποιες σωματικές ασκήσεις, αναπνοές και κάποιες φορές έναν μικρό διαλογισμό. Πάντα ή σχεδόν πάντα, μια ωραία γεμάτη αγκαλιά με τον/την συνάδελφο πριν βγούμε στην σκηνή ή μικρά αστεία για εκτόνωση του τρακ ή χειραψίες και νεύματα αλληλουποστήριξης».
-Έχεις νιώσει ποτέ ότι σε κυριεύει το άγχος και δεν μπορείς να το νικήσεις; Έχεις κάποιο περιστατικό να θυμηθείς;
«Όχι, δεν μου έχει συμβεί. Υπάρχει κάθε φορά λίγο τρακ πριν βγω στην σκηνή, πριν ξεκινήσει το γύρισμα, που είναι διαχειρίσιμο».
-Γιατί είναι λυτρωτικό -αν πιστεύεις ότι είναι- να είναι ηθοποιός;
«Βεβαίως και είναι λυτρωτικό, γιατί εκφράζεις κομμάτια δικά σου μέσα από τους ρόλους που παίζεις. Έτσι αρχίζεις να σε γνωρίζεις όλο και περισσότερο, να σε καταλαβαίνεις και ξεκλειδώνονται οι μηχανισμοί που σε βοηθούν ν’ απελευθερώνεις κρατημένες εντάσεις, πιεσμένα συναισθήματα, σκέψεις, άγχη, φόβους. Επίσης, αρχίζεις να κατανοείς τους άλλους περισσότερο και αποκτάς μια ενσυναίσθηση που την θεωρώ τόσο σημαντική. Αποφεύγεις να κρίνεις, ακούς καλύτερα, γίνεσαι συγκεκριμένος στις επιθυμίες σου, μαθαίνεις να είσαι στο "εμείς" και όχι στο "εγώ". Βέβαια όταν πρωτοξεκίνησα, ούτε που τα φανταζόμουν όλα αυτά. Τότε ήταν κυρίως η πρωταρχική ανάγκη για προβολή με απώτερο σκοπό την αποδοχή, το “εγώ” ερχόταν πρώτο. Τώρα πια και μετά από τόσα χρόνια, θεωρώ πως η δουλειά μας είναι ένα απολύτως συλλογικό αποτέλεσμα και μέσα από αυτό το πρίσμα την βλέπω και την ζω. Και ναι, αυτή η οπτική με λυτρώνει. Στο κάθε ρόλο που παίζω, αποσυνθέτω τον εαυτό μου, το "εγώ" μου, ή κάποια κομμάτια του, ώστε να κάνω χώρο για να υπάρξει ο ρόλος».
Info:
Η Μικρή Μέσα στο Σκοτεινό Δάσος
Μέχρι : 14/4
Παραστάσεις : Δευτ., Τρ. 9 μ.μ.
Κέντρο Ελέγχου Τηλεοράσεων
Κύπρου 91Α, Κυψέλη, τηλ.: 2130040496
