Η Καμπούλ έπεσε και μία νέα εποχή σκοταδισμού ξημέρωσε στο Αφγανιστάν. Οι Ταλιμπάν κατάφεραν να επικρατήσουν, εισβάλλοντας πριν από περίπου δύο εβδομάδες στην πρωτεύουσα της χώρας, σπέρνοντας εκ νέου τον τρόμο και την απόγνωση σε χιλιάδες ανθρώπους που ονειρεύονταν να συνεχίσουν τη ζωή τους αποκομμένοι από το σκληρό θεοκρατικό καθεστώς και τις απάνθρωπες ιδεολογίες ενός ακραία οπισθοδρομικού κόσμου.
Εικόνες μιας χώρας εξαθλιωμένης, σε πλήρη κατάρρευση κάνουν τον γύρο των διεθνών μέσων ενημέρωσης, μπαίνουν στα σπίτια κάθε Δυτικής χώρας και σοκάρουν με την αγριότητα τους.
Κάπως έτσι η συζήτηση για το Αφγανιστάν μίας άλλης εποχής, το Αφγανιστάν της δεκαετίας του '60 και του '70 ανοίγει και πάλι, μία συζήτηση που πρωτοξεκίνησε το 2017 όταν μία σειρά από φωτογραφίες εκείνης της περιόδου είδαν το φως της δημοσιότητας φέρνοντας στην επιφάνεια την πραγματικότητα μίας σύγχρονης, μοντέρνας χώρας με πολλές ελευθερίες και προοδευτικές ιδέες, οι οποίες φλέρταραν έντονα με αυτό που ονομάζουμε «αξίες της Δύσης».
Κάτω από το σκοτάδι των νέων εξελίξεων εκείνο το φως ανατέλλει και πάλι για να μας θυμίσει τις δυνατότητες μίας χώρας που θυσιάζεται στον κυκεώνα σύνθετων, πολιτικών συμφερώντων, μίας χώρας της οποίας οι γυναίκες που τώρα τρέχουν φοβισμένες να κρυφτούν, δεκαετίες πριν είχαν τη δυνατότητα εάν το επιθυμούσαν (διότι καλό είναι να μην αγνοούμε ότι ένα μεγάλο ποσοστό των κατοίκων του Αφγανιστάν δεν θέλησαν και δεν επιχείρησαν ποτέ να απομακρυνθούν από το θεοκρατικό καθεστώς και τον σκοταδισμό) να περπατούν χαμογελαστές και περήφανες με το κεφάλι ψηλά και μία όμορφη μίνι φούστα να «στολίζει» το σώμα της.
Μαθήτριες που επιστρέφουν από το σχολείο φορώντας, μεν, μαντίλα αλλά έχοντας ξεσκέπαστο το πρόσωπό τους. Παρέες που κάνουν πικνίκ στην εξοχή. Παιδιά που χορεύουν στο προαύλιο του σχολείου τους με ζωντανή μουσική. Μια αίθουσα γεμάτη απόφοιτους φοιτητές στο Πανεπιστήμιο της Καμπούλ. Ήταν εικόνες που περιέγραφαν μια απλή καθημερινή ημέρα στην πρωτεύουσα του Αφγανιστάν τις δεκαετίες του ‘60 και ‘70. Άνθρωποι απλοί μα απόλυτα ελεύθεροι, που λαχταρούσαν να ακολουθήσουν και εκείνοι την πρόοδο που σημείωνε ο υπόλοιπος κόσμος στην πιο
Μαθήτριες που επιστρέφουν από το σχολείο φορώντας, μεν, μαντίλα αλλά έχοντας ξεσκέπαστο το πρόσωπό τους. Παρέες που κάνουν πικνίκ στην εξοχή. Παιδιά που χορεύουν στο προαύλιο του σχολείου τους με ζωντανή μουσική.
Οι ατομικές ελευθερίες και τα ανθρώπινα δικαιώματα ήταν έννοιες υπαρκτές μεταξύ των γυναικών, οι οποίες όχι μόνο δεν αναγκάζονταν να καλύπτουν ολόκληρο το σώμα και το πρόσωπο τους με μπούρκα, αλλά λάτρευαν τη μόδα, ακολουθώντας τις τάσεις της εποχής, που παρακολουθούσαν σε μεγάλα, ιλουστρασιόν περιοδικά. Στενά φορέματα και παντελόνια, μίνι φούστες και πολύχρωμα πατρόν εντάσσονταν απαραιτήτως στον ενδυματολογικό κώδικα των δεκαετιών εκείνων, με την σχεδιάστρια μόδας, Safia Tarzi, να μεγαλουργεί στο ατελιέ της στην Καμπούλ το 1969. Η ποπ σταρ Hangama ήταν επίσης μία από τις πιο γνωστές καλλιτέχνιδες της εποχής, κερδίζοντας διεθνή φήμη. Γυναίκες δασκάλες, νοσηλεύτριες, γιατροί, μοντέλα και πωλήτριες ζούσαν σε έναν κόσμο ισότητας και αρμονίας με τους άντρες, έχοντας τα ίδια δικαιώματα.
Μία σειρά από φωτογραφίες εκείνης της περιόδου είδαν το φως της δημοσιότητας, φέρνοντας στην επιφάνεια την πραγματικότητα μίας σύγχρονης, μοντέρνας χώρας με πολλές ελευθερίες.
Οι γυναίκες εκείνου του Αφγανιστάν ζούσαν μια ονειρική ζωή, θα έλεγε μια “σύγχρονη” Αφγανή που λίγες μέρες νωρίτερα εκδιώχτηκε απο τον χώρο εργασίας της, κάλυψε και πάλι το πρόσωπο της, ενώ ο μόνος λόγος εξόδου απο το σπίτι της είναι πλέον για να ψωνίσει τα απολύτως απαραίτητα. Η Aryana Sayeed, αφγανικής καταγωγής τραγουδίστρια, που έζησε την εφιαλτική κατάσταση με τους Ταλιμπάν, νιώθω ευγνώμων που είναι ζωντανή και κατάφερε να φυγαδευτεί απο την ίδια της την χώρα το “φιλελεύθερο” κατά άλλους 2021.
Κεντρική φωτογραφία: YouTube