Το ημερολόγιο γράφει Κυριακή 21 Μαΐου 2017. Ώρα 3 το μεσημέρι, στην προβλήτα Α’ του λιμανιού της Θεσσαλονίκης. Ο καιρός αλλόκοτος, όχι μαγιάτικος, περισσότερο βροχερός και γαλήνιος. Σαν ένα σονέτο υψηλής ποιητικής πειθαρχίας πριν το ηλεκτρονικό παραλήρημα του πάρτι. Τρεις φίλοι ο Jiles John, ο Jose Amba και ο Polatof διοργανώνουν ένα ακόμα Steet Outdoor απογευματινό σουαρέ. Αυτό κάνουν, άλλωστε, την τελευταία 5ετία, με τρελή επιτυχία.
Θυμάμαι, πριν χρόνια, που πήγαινα σε αντίστοιχης αντοχής μεσημεριανά κλαμποσεργιάνια, στην Πειραιώς και στο Tessera, της Αθήνας. Η ουρά έξω από την είσοδο του κλαμπ γνώριμη. Όμορφες φάτσες με μια ανυπόμονη προσμονή. Η χαρά της διασκέδασης φώτιζε το γκρι του καιρού.
Η Αντιγόνη, ο Άλεξ, ο Γιώργος κι εγώ διασχίσαμε το dance floor και σταθήκαμε στο κέντρο κόβοντας κίνηση. Για να δούμε πώς κλαμπάρουν εδώ στο βορρά. Η προηγούμενη εμπειρία μου, πριν χρόνια, ήταν γραμμένη με χρυσά γράμματα στις σόλες των air max μου. Με την καλύτερη των εννοιών, μιας και είχα χορέψει μέχρι να πονέσουν τα πόδια μου. Το ίδιο συνέβη και το απόγευμα της 21ης Μαΐου.
«Πάρτι με το φως της ημέρας;» ρωτάω τους τρεις σωματοφύλακες του κλάμπινγκ, τον Jiles John, Jose Amba και Polatof. «Με το φως της ημέρας αλλά και με το πρώτο σκοτάδι της νύχτας. Είναι ωραίο να εκμεταλλεύεσαι για πάρτι εκείνες τις ώρες της ημέρας που συνήθως κανείς δεν το κάνει» απαντάει ο Jiles John.
-Πείτε μου δυο λόγια για σας; Πως γνωριστήκατε; Πώς γεννήθηκε η ιδέα των πάρτι;
«Την άνοιξη του 2012, θέλαμε να κάνουμε ένα one-off rooftop party. H ταράτσα γέμισε ασφυκτικά και νομίζω πως ήταν ένα από τα πρώτα, αν όχι το πρώτο, rooftop party στην Θεσσαλονίκη εκείνη την χρονική περίοδο. Όλοι μας περάσαμε τόσο όμορφα κι έτσι αποφασίσαμε να το επαναλάβουμε. Στην συνέχεια κατεβήκαμε και στην Αθήνα, κι έτσι φτάσαμε στο 2017».
Λιμανίλα λιμανίσια ωραία
Ανεβάζω φωτό στο Instagram με αυτή τη λεζάντα: «Λιμανίλα, λιμανίσια ωραία». Γιατί έτσι είναι. Το καλό με τα απογευματινά πάρτι είναι ότι μπορείς να κάνεις υπέροχες συζητήσεις, εναλλάξ με ζωογόνο χορό, κρατώντας μια γλυκιά ζαλάδα στο κεφάλι από τη μπύρα και τον μπλιμπλικάτο ήχο. Techno, disco, house. Mέχρι εκεί. Τίποτα κάτω από beat 4/4.
«Με φόντο το παραλιακό μέτωπο της πόλης αλλά και το φυσικό και αστικό τοπίο, το εξαιρετικό μουσικό line-up, τα cocktail bars και ένα πλήρες food corner, το Street Outdoors διοργανώνει μια από τις ομορφότερες κυριακάτικες γιορτές. Καλεσμένοι αυτού του μοναδικού party o Hunee, ένας Κορεάτης μεγαλωμένος στο Βερολίνο, ο Suzzane Kraft, ένα από τα παιδιά θαύμα της νέας σκηνής του Λος Άντζελες, και φυσικά οι δικοί μας Street Outdoors Soundsystem» γράφει το σχετικό ίνφο για το πάρτι, στο ίντερνετ, συνοψίζοντας ολόκληρο το event σε μία παράγραφο.
-Ποιο είναι το πιο κουραστικό κομμάτι της διοργάνωσης;
«Τα γραφειοκρατικά κυρίως. Άδειες, bookings, λογιστικά κλπ. Σαφέστατα και η ημέρα του πάρτι, ειδικά το στήσιμο, είναι κουραστικό, αλλά για μας είναι μεγάλη δημιουργική γιορτή».
-Ποιο είναι το πιο ευχάριστο;
«Όταν έχουν περάσει οι πρώτες ώρες του party και όλα έχουν μια όμορφη ροή. Επίσης ιδιαίτερη σημασία έχει το να βλέπεις τον κόσμο να απολαμβάνει τη μουσική, να διασκεδάζουν, να χορεύουν κλπ.»
Για μένα, πάντως, ως θαμώνας, κάθετος κλάμπερ, κάθετος παρατηρητής, το πιο κουραστικό κομμάτι του πάρτι ήταν και το πιο ευχάριστο: Το 8άωρο και βάλε λίκνισμα. Την επομένη μου έστειλε η Αντιγόνη ένα βιντεάκι στο messeger, στο οποίο με είχε τραβήξει, από πίσω, να χορεύω σαν αρκουδάκι Duracell. «Ράγισαν τα dance floor» της γράφω. Φατσούλες, καρδούλες, ιμότικον και δε συμμαζεύεται. Έτσι συμβαίνει πάντα μετά από ένα επιτυχημένο πάρτι -τα μεθεόρτια είναι εξίσου έντονα με την ίδια τη γιορτή.
«Πείτε μου ένα τρελό σας όνειρο για το μέλλον; Που θα θέλατε να κάνετε το επόμενο πάρτι;» ρωτάω πριν εγκαταλείψω τους χορούς.
«Νομίζω πως μελλοντικά θα θέλαμε να μεγαλώσει το project. Να συνεχίσουμε να παρουσιάζουμε την ελίτ του παγκόσμιου και τοπικού ήχου και ίσως να κάνουμε ένα festival. Ένα πρώτο πείραμα θα γίνει φέτος το καλοκαίρι στο Beach Bar Maori στην Χαλκιδική, 4-6 Αυγούστου, όπου θα πραγματοποιήσουμε ένα mini beach festival πάνω στο κύμα». Μέχρι την επόμενη φορά, λοιπόν.
