«Πρώτη φορά συναντήθηκα με την ψυχοθεραπεία όταν έχασα τη φωνή μου για 7 μήνες. Ήμουν να σαλτάρω»

Είναι σοκαριστικό, από τη στιγμή που αρχίζουν οι αποκαλύψεις, πόσο πολλοί από εμάς, άντρες και γυναίκες, έχουμε υποστεί σε κάποια φάση της ζωής μας ένα είδος βίας, λεκτικής, σωματικής ή και σεξουαλικής. Συχνά, για να ξεπεράσουμε τέτοιες τραυματικές εμπειρίες, αλλά και για πολλούς ακόμη λόγους, έχουμε ανάγκη από τη βοήθεια ενός ειδικού ψυχικής υγείας. Από αυτή την άποψη, είναι ακόμα πιο επίκαιρη η νέα ανάρτηση του συγγραφέα Στέφανου Ξενάκη, για τον λυτρωτικό ρόλο που έχει διαδραματίσει η ψυχοθεραπεία, και δη η ομαδική, στη ζωή του. Μας παρακινεί, αν σκεφτόμαστε να την ξεκινήσουμε, να ξεπεράσουμε οποιονδήποτε ενδοιασμό.

Συγκεκριμένα, ο Στέφανος Ξενάκης γράφει:

«ΠΕΡΙ ΨΥΧΟΘΕΡΑΠΕΙΑΣ

»Πρώτη φορά συναντήθηκα με την ψυχοθεραπεία το 1999 όταν έχασα τη φωνή μου για “αδιευκρίνιστους” τότε λόγους. Η αφωνία κράτησε συνολικά 7 μήνες κι ήμουν να σαλτάρω (κυριολεκτικά). Οι γιατροί δεν βρήκαν κανένα πρόβλημα στις φωνητικές μου χορδές και μόνο η ψυχοθεραπεία (σε συνδυασμό με τη λογοθεραπεία) μπόρεσαν να με βοηθήσουν (ως συνήθως το πρόβλημα ξεκινάει από την ψυχή.) Θυμάμαι τότε κάποιος (να’ ναι καλά ειλικρινά όπου είναι) με είχε κατηγορήσει για κάτι πολύ χοντρό που δεν είχα κάνει και τότε ήμουν πολύ καλό παιδί για να μπορέσω να το διαχειριστώ. Ήταν η πρώτη φορά στη ζωή μου που πραγματικά συναντήθηκα πραγματικά με την ψυχή μου. Η ψυχοθεραπεία κράτησε περίπου ένα χρόνο κι όλο το συμβάν ήταν ένα τεράστιο δώρο. Τον έβδομο μήνα της θεραπείας το πρόβλημα είχε αποκατασταθεί πλήρως, από μέσα προς τα έξω.

«Οι γιατροί δεν βρήκαν κανένα πρόβλημα στις φωνητικές μου χορδές και μόνο η ψυχοθεραπεία (σε συνδυασμό με τη λογοθεραπεία) μπόρεσαν να με βοηθήσουν (ως συνήθως το πρόβλημα ξεκινάει από την ψυχή.)»

»2008 μια πολύ βαθιά κατάθλιψη και ταυτόχρονα κρίση ταυτότητας με έφεραν ξανά κοντά στην ψυχοθεραπεία. Πρέπει να ήταν η δυσκολότερη φάση της ζωής μου. (έως τώρα) Είχα τραγικές αϋπνίες και παράλληλα δεν έβρισκα κανένα νόημα στη ζωή μου. Ήθελα να περνάνε οι μέρες και οι εβδομάδες και οι μήνες να τελειώνουμε επιτέλους με όλο αυτό. (αντιλαμβάνεσαι ποιο) Πριν πάθω την κατάθλιψη όλα φαινομενικά πήγαιναν ρολόι. Η πρώην σύζυγός μου ήταν έγκυος στο πρώτο μας παιδί, η επιχείρησή μου πήγαινε σφαίρα κι εγώ ήμουν μόνιμα “happy”. (δεν ήξερα άλλο συναίσθημα τότε). Δούλεψα όλο το καλοκαίρι του 2008 εντατικά με την θεραπεύτριά μου (2 συνεδρίες τη βδομάδα) και πήρα και βοήθεια φαρμάκων από έναν φίλο μου ψυχίατρο για 6 μήνες τα οποία με βοήθησαν να σταθώ στα πόδια μου. (στην αρχή είχα άρνηση, αλλά βοηθήθηκα πολύ κι όπως είχε τονίσει ο ψυχίατρος, η συγκεκριμένη στήριξη είναι προσωρινή μέχρι να σταθείς στα δικά σου πόδια) Η ψυχοθεραπεία με βοήθησε οριστικά να πατήσω στα πόδια μου και στα 40 μου να μάθω πράγματα για μένα παντελώς άγνωστά τα οποία πιθανότατα δεν θα μάθαινα ποτέ εάν δεν είχα καταφύγει σε αυτή την λυτρωτική διαδικασία.

«2008 μια πολύ βαθιά κατάθλιψη και ταυτόχρονα κρίση ταυτότητας με έφεραν ξανά κοντά στην ψυχοθεραπεία. Πρέπει να ήταν η δυσκολότερη φάση της ζωής μου. (έως τώρα) Είχα τραγικές αϋπνίες και παράλληλα δεν έβρισκα κανένα νόημα στη ζωή μου»

»Νοέμβριο του 2008 τέλειωσα με τα ατομικά κι ήμουν πραγματικά πολύ καλά. Τότε η θεραπεύτριά μου, μου πρότεινε να μπω σε ομάδα (group therapy). Δεν ήξερα τι θα συναντούσα αλλά κάτι μέσα μου έλεγε να πω ΝΑΙ.

»Έκτοτε είμαι σε ομάδα και συνεδριάζουμε μία φορά τη βδομάδα (δύο ώρες) με την καθοδήγηση των θεραπευτριών μας. Η ομάδα μου αποτελείται από 8-10 άτομα τα οποία είναι τα ίδια, αλλά κατά καιρούς κάποιοι αποφοιτούν και μπαίνουν κάποιοι άλλοι. Το συναίσθημα του να μοιράζεσαι αλήθειες σου που πιθανότατα να μην έχει ακούσει κανείς άλλος από τους δικούς σου (συχνά ούτε κι εσύ) είναι πολύ παράξενο στην αρχή. Όμως με τον καιρό δένεις και δένεσαι με την ομάδα, η οποία γίνεται η συμβολική σου οικογένεια. Εννοείται ό,τι λέγεται στην ομάδα μένει αυστηρά στην ομάδα. Το συγκλονιστικό στην ομάδα είναι ότι από κάποιο σημείο και μετά οι “ομότιμοί σου” (οι υπόλοιποι θεραπευόμενοι) γίνονται οι θεραπευτές σου.

»Η ομάδα πιάνει πάντα το συναίσθημά κι έχει ένα μοναδικό τρόπο να συντονίζεται μαζί σου και να συντονίζει κι εσένα μαζί της. Πιάνει πάντα την αλήθεια και το συγκλονιστικό είναι ότι καθένας ανάλογα με τα βιώματα και τα συναισθήματά του την φωτίζει από τη δική του πλευρά και στο τέλος όλοι μέσα από όλους βλέπουμε τη μεγάλη εικόνα την οποία όσο μάγκας και να είσαι αποκλείεται να δεις από μόνος σου.

«Το συγκλονιστικό στην ομάδα είναι ότι από κάποιο σημείο και μετά οι “ομότιμοί σου” (οι υπόλοιποι θεραπευόμενοι) γίνονται οι θεραπευτές σου»

»Είμαι ήδη 12 χρόνια στην ομάδα και συνεχίζουμε σταθερά να συνεδριάζουμε κάθε εβδομάδα σταθερά (αυτή την εποχή από μακριά). Δεν θα άλλαζα αυτή την άκρως εξελικτική διαδικασία για τίποτα στον κόσμο.

»Αυτή την εποχή είμαι πολύ ζορισμένος με κάποια δικά μου προσωπικά θέματα. Χθες ήμουν πολύ δύσκολα. Πήρα τον λόγο πρώτος και τα είπα ακριβώς όπως τα ένιωθα (άλλο αυτό το ευεργέτημα του να μάθεις να μιλάς επιτέλους ανοιχτά, χωρίς στρογγυλέματα και φιοριτούρες. Αληθινά) Δυσκολία, μπέρδεμα και πνίξιμο τα συναισθήματά μου. Η ομάδα μου με άκουσε (άλλο ευεργέτημα το να μάθεις επιτέλους να ακούς και να αφουγκράζεσαι τον άλλο σε ένα κόσμο που μας έχουν μάθει μόνο να μιλάμε) κι έπιασε όλο μου το συναίσθημα.

«Πήρα τον λόγο πρώτος και τα είπα ακριβώς όπως τα ένιωθα (άλλο αυτό το ευεργέτημα του να μάθεις να μιλάς επιτέλους ανοιχτά, χωρίς στρογγυλέματα και φιοριτούρες)»

»Η μία τοποθέτηση (δεν τις λες συμβουλές) ήταν καλύτερη από την άλλη. Μου φώτισαν τριγύρω αλλά πιο πολύ με φώτισαν μέσα μου. Και είδα και πού είμαι σε σχέση με τα πράγματα αλλά και πού πραγματικά είναι αυτά σε σχέση με μένα. Κάθε λέξη που άκουγα άγγιζε την ψυχή μου, κάποιες περισσότερο, κάποιες λιγότερο. Αφού μίλησαν οι ομότιμοί μου ήμουν πολύ πιο ξεκάθαρος για όλα (το ζητούμενο δεν είναι ντε και καλά να νιώσεις καλύτερα) μετά μίλησαν οι θεραπεύτριες. Το συναίσθημα είχε μαλακώσει κι αυτά που μου είπαν μπήκαν ακόμη πιο βαθιά. Τα άκουσα χωρίς να τα σκέφτομαι και τα άφησα να “κάτσουν μέσα μου” (άλλο ένα ευεργέτημα της θεραπείας να μάθεις να αφήνεις τα πράγματα να κάτσουν σοφά από μόνα τους μέσα σου, σε ένα κόσμο που μας έχουν μάθει με τη λογική να τακτοποιούμε εμμονικά τα πάντα) Στο τέλος της συζήτησης ήμουν πιο ξεκάθαρος αλλά και πιο Στέφανος. Σήμερα νιώθω πολύ καλύτερα και κυρίως πιο ξεκάθαρος απέναντι σε αυτό που μου συμβαίνει αλλά κι εμένα ως προς αυτό. Νιώθω πιο στο κέντρο μου.

»Δεν ξέρω γιατί μου ήρθε να γράψω αυτό το κειμενάκι (συνήθως όταν ξεκινάω απλά ακολουθώ την ανάγκη της ψυχής μου να εκφραστεί). Θέλω να ευχαριστήσω τους θεραπευτές μου και την ομάδα μου (ανώνυμα φυσικά) για όλη αυτή την ευεργετική διαδικασία που μετά από χρόνια κατανόησα βαθιά μέσα μου γιατί το δεύτερο συνθετικό της είναι “θεραπεία” (κυριολεκτικά).

«Γνώμη μου είναι ότι σε μια εξελιγμένη κοινωνία όλες αυτές οι διαδικασίες προσωπικής ανάπτυξης θα έπρεπε να είναι υποχρεωτικές για όλους μας κι επιδοτούμενες. Θα ζούσαμε σε άλλο κόσμο».

»Όποιος σκέφτεται να κάνει ατομική ή και (ιδανικά από κάποιο σημείο και μετά) ομαδική θεραπεία μην το σκεφτεί δεύτερη φορά. Και μην κωλώσετε στον θεραπευτή. Πάρτε συστάσεις και ξεκινήστε. Όπως λέει σοφά κι ο Δάσκαλός μου ο Καλογήρου καλύτερα να πας σε “κακό προπονητή παρά καθόλου σε προπονητή”. Ο ακατάλληλος (δεν είναι κακός) θα σε βοηθήσει να βρεις τον κατάλληλο για σένα, αφού σε έχει βοηθήσει να μετακινηθείς από εκεί που ήσουν.

»Γνώμη μου είναι ότι σε μια εξελιγμένη κοινωνία όλες αυτές οι διαδικασίες προσωπικής ανάπτυξης θα έπρεπε να είναι υποχρεωτικές για όλους μας κι επιδοτούμενες.

»Θα ζούσαμε σε άλλο κόσμο».

Δείτε την ανάρτηση:

Ακολουθήστε το WomanToc στο Instagram

Photo by Matt Flores on Unsplash