Μοιάζουμε στα μάτια σας ακίνητα αλλά δεν είναι ακριβώς έτσι τα πράγματα. Είμαστε βαθιά ριζωμένα μέσα στη μητέρα γη και πλήρως ευθυγραμμισμένα με τον πατέρα ουρανό, συνεχώς παρόντα στη κάθε στιγμή, στη κάθε εποχή. Με ακλόνητη υπομονή και επιμονή.
Δεν το κουνάμε, βρέξει, χιονίσει, έχουμε έργο να παράξουμε. Μοιάζουμε πιο ακίνητα απ’ όλους εσάς που κυκλοφορείτε με τη ταχύτητα φωτός, παρ’ όλα αυτά σφύζουμε από ζωή. Μέχρι τώρα η συμβίωση μεταξύ μας ήταν εξαιρετικά αρμονική, γι’ αυτό και δυσκολευόμαστε να καταλάβουμε τον ανταγωνισμό, τον εγωισμό και τη διαμάχη που διέπουν τόσο έντονα το δικό σας είδος.
Καθετί μεταλλάσσεται και μεταμορφώνεται. Μας το δείχνει η ίδια η ζωή.
Η αδερφοσύνη για την οποία μιλάτε εδώ και αιώνες είναι για εμάς από τα σημαντικότερα ιδεώδη και την έχουμε ήδη κάνει πράξη. Στο δικό μας σύστημα δεν υπάρχουν πυραμίδες, λειτουργούμε οριζόντια. Αυτό ίσως να σχετίζεται με τον τρόπο με τον οποίο σκεπτόμαστε, ο οποίος δεν περιορίζεται αποκλειστικά σε μία περιοχή του σώματος όπως στη δική σας περίπτωση με τον εγκέφαλο-κυρίαρχο.
Το σώμα μας όλο είναι συνείδηση. Λειτουργώντας έτσι ατομικά μάς είναι αρκετά πιο εύκολο να το εφαρμόσουμε και ομαδικά. Η έννοια του συνόλου είναι βαθιά εγγεγραμμένη στους κορμούς μας. Γνωρίζουμε πως τα πάντα συνδέονται και είναι αλληλεξαρτούμενα. Κάτι σαν τη μικρή εικόνα μέσα στη μεγάλη εικόνα. Όλα είναι ροή, ενέργεια, τίποτα δεν αποτελεί ιδιοκτησία κανενός. Καθετί μεταλλάσσεται και μεταμορφώνεται. Μας το δείχνει η ίδια η ζωή.
Τα φύλλα μας αναπτύσσονται χάρη στην ενέργεια του ήλιου, η βροχή χαρίζει τροφή στη γη, οι ρίζες μας βρίσκουν στέγη στους κόλπους της, εμείς με τη σειρά μας τρέφουμε τα πουλιά και επιστρέφουμε στη γη με ευγνωμοσύνη αυτά που μας δώρισε αφήνοντας τα φύλλα μας να πέσουν στην αγκαλιά της.
Νερατζιά, καουτσούκ, καρυδιά, έλατο, μπαομπάμπ, κερασιά, είμαστε όλοι μέλη της ίδιας οικογένειας, ο καθένας μας όμως έχει τον δικό του ρόλο να παίξει ατομικά και στον χώρο του. Η αυτοσυντήρηση, η αυτάρκεια και η αυτοκυριαρχία, μας είναι πολύ γνώριμες διότι εργαζόμαστε σε μικρές κοινότητες από πάντα. Παρόλα αυτά, διασκορπισμένα σε κάθε γωνιά της γης, είτε ζούμε στη ζούγκλα του Αμαζονίου, είτε στις πλαγιές του Ολύμπου ή στο κέντρο του Τόκιο δεν ξεχνάμε ποτέ πως έχουμε όλα ανεξαρτήτως κοινό σκοπό. Ποιος; Η προσφορά στον πλανήτη και στους ένοικους του.
Προσφορά σε οξυγόνο, σε κάλλος, σε τροφή, σε άρωμα, σε ζεστασιά, σε δροσιά, σε στέγη. Άνευ όρων, όμως. Καμία σημασία δεν έχει για εμάς ποιος είναι ο επισκέπτης που έρχεται να απολαύσει την σκιά μας. Τι κι αν είναι πρωθυπουργός, γάτος, άγιος, κακοποιός, παιδάκι, ζητιάνος, εξίσου γενναιόδωρα την ίδια σκιά θα προσφέρουμε στον καθένα. Οι διαχωρισμοί αυτοί είναι δικές σας ανακαλύψεις.
Αγαπητοί μας συγκάτοικοι, εμείς το έργο μας το κάναμε και θα συνεχίσουμε να το κάνουμε όσο εσείς μας αφήνετε χώρο. Αυτή η κρίση αποτελεί για εμάς ευλογία. Όσο εσείς ήσασταν μέσα, μπορέσαμε να κάνουμε τη δουλειά μας ανενόχλητοι. Ξεκίνησαν να υποφέρουν τα πνευμόνια σας κι εμείς αρχίσαμε επιτέλους ν’ αναπνέουμε.
Μήπως ήρθε η στιγμή να αναλάβετε και εσείς τις ευθύνες σας, ατομικά και συνολικά απέναντι στη γη και στο όλον; Μην πλανιέστε, ο φαύλος κύκλος μέσα στον οποίο έχετε αδίκως φυλακίσει τον πλανήτη και εσάς τους ίδιους πρέπει να σπάσει μια για πάντα. Μόνο τότε θα μπορείτε να εύχεστε σε εσάς και στους συνανθρώπους σας «καλή λευτεριά!».
Οι φωτογραφίες είναι της Άννας Ιακωβίδου, από την έκθεση Trees που έγινε στο fondationcartier.com στο Παρίσι, από 12 Ιουλίου του 2019 έως τις 5 Ιανουαρίου του 2020.