Μια φήμη λίγο πολύ γνωστή, θέλει να ανακαλύπτει ο ιατροδικαστής κατά την νεκροτομή στο 1875 όταν πέθανε η πρώτη βασίλισσα της νεότερης Ελλάδος η Αμαλία ότι ήταν παρθένος. Άρα ο Όθωνας ήταν σεξουαλικά ανίκανος και έτσι εξηγείται η ατεκνία του ζεύγους.
Σίγουρα το ζευγάρι (Όθωνας - Αμαλία) αγαπιόντουσαν πολύ αυτό το έδειξε όλη η κοινή πορεία του και σίγουρα η ατεκνία του πρώτου βασιλικού ζεύγους των Ελλήνων επηρέασε αναπόφευκτα το ρου της νεώτερης Ελληνικής Ιστορίας. Πέραν δηλαδή του κοινωνικού "στίγματος" που δημιουργούσε η ατεκνία σε ένα ζευγάρι καθώς η έλλειψη παιδιών θεωρείτο κατάρα και συνέπεια αμαρτίας, η ίδια η λαϊκή κοινή γνώμη αντιμετώπιζε με έντονο σκεπτικισμό το ζήτημα της απουσίας Έλληνα διαδόχου του θρόνου, κοιτώντας για μια "λύση" στο πρόσωπο αυτού που έβλεπαν ως ενσαρκωτή της μεγάλης Ιδέας του Ελληνισμού: του Όθωνα. Επιπλέον, την αδυναμία εξεύρεσης διαδόχου προσπαθούσαν να εκμεταλλευτούν με διάφορους τρόπους, οι Μεγάλες Δυνάμεις της εποχής.
Όμως ένα πρόσφατο βιβλίο με τίτλο "Το αίτιο ατεκνίας της βασίλισσας Αμαλίας" από τρεις διακεκριμμένους ιατρούς, τον Λάζαρο Βλαδίμηρο (μαιευτήρα γυναικολόγο), Αριστείδη Διαμαντή (κυτταρολόγο) και Γιώργο Ανδρούτσο (ουρολόγο) προσπαθεί να φωτίσει την ιστορική αλήθεια βάσει των επιστημονικών γνώσεων .
Έτσι, 134 ολόκληρα χρόνια μετά, ο Έλληνας αναγνώστης μαθαίνει μια άλλη αλήθεια. Για ποιον λόγο δεν "εκβλάστησε η βασιλική πορφυρίς"; Πιθανότατα ούτε ο Όθων να ήταν σεξουαλικά ανίκανος, ούτε η Αμαλία. Ο λόγος της ατεκνίας της οφείλεται στη συγγενή απλασία ή αγενεσία του κόλπου της. Απλούστερα: η βασίλισσα δεν είχε καν κόλπο, με αποτέλεσμα να της είναι επώδυνη η επιτυχής συνουσία, πολύ περισσότερο, να είναι ανέφικτη η σύλληψη παιδιού. Οι γιατροί της εποχής όμως, δεν γνώριζαν για τη συγκεκριμένη δυσπλασία και διερμήνευαν ό,τι ανατομικό πρόβλημα παρατηρούσαν στην Αμαλία ως "στενότητα του κόλπου" ενώ στην πραγματικότητα αυτός απουσίαζε.
Είναι δε εντυπωσιακή η διατύπωση που χρησιμοποιούν οι τρεις συγγραφείς σχετικά με το εφικτό της διάγνωσης κατά την ιστορική εκείνη περίοδο: "Η αποδοχή από την επιστήμη των μέσων του 19ου αιώνα ότι η βασίλισσα έπασχε από έλλειψη κάποιου οργάνου, δηλαδή ήταν στιγματισμένη, ήταν εντελώς απαγορευτική όχι μόνο ως διαγνωστική σκέψη, αλλά και ως κοινωνική συμπεριφορά". Παράλληλα, επισημαίνεται ότι η βασίλισσα ακολουθούσε την –παραδοσιακή για τα τότε δεδομένα- θεραπεία των σπόγγων με σκοπό την επίτευξη της διαστολής του κόλπου της, ακριβώς επειδή οι αυλικοί της ιατροί είχαν οδηγηθεί στο συμπέρασμα ότι ο κολεόσπασμος που τη βασάνιζε κατά τη σεξουαλική συνεύρεση ήταν αποτέλεσμα της κολπικής στενότητας.
Οι πληροφορίες αυτές αναδεικνύονται μέσω της αλληλογραφίας των ιατρών των ανακτόρων και των διπλωματών της εποχής (που ενδιαφέρονταν να αναφέρουν στους βασιλείς τους ως εκπρόσωποι των Μεγάλων Δυνάμεων για την πιθανότητα διαδοχής στον ελληνικό θρόνο), ενώ τονίζουν τη σημασία των 4 ανατομικών σχεδιαγραμμάτων του αυλικού ιατρού Νικολάου Κωστή. Τα σχεδιαγράμματα αυτά παρουσιάζουν τα όργανα της πυέλου της Αμαλίας και οι συγγραφείς αναρωτιούνται: "Δεν είναι καθόλου λογικό να υποθέσουμε ότι οι Γερμανοί και οι Έλληνες ιατροί που παρακολουθούσαν το βασιλικό ζεύγος για το πρόβλημα ατεκνίας, ενώ γνώριζαν τη σεξουαλική ανικανότητα του Όθωνα να ασχολήθηκαν παρ όλα αυτά με την ανατομία της γυναικείας πυέλου;".
Και ο επίλογος του βιβλίου καταλήγει: "…Περισσότερο όμως άτυχοι στάθηκαν, γιατί στις πιο κρυφές τους στιγμές, τις πιο ανθρώπινες, μακριά από αυλικά πρωτόκολλα και κυβερνητικές ευθύνες, ο Όθωνας και η Αμαλία δεν μπόρεσαν να χαρούν τον έρωτα".
