Είναι η μεγαλύτερη τηλεοπτική επιτυχία των 90's, η σειρά που σημάδεψε μία ολόκληρη εποχή, άλλαξε σημαντικά τους μισθολογικούς όρους στις παραγωγές της τηλεόρασης, δημιούργησε αληθινά είδωλα στα πρόσωπα των 6 πρωταγωνιστών και γέννησε χαρακτήρες συνώνυμα με τον όρο "larger than life". Αν το μεταγενέστερο Game of Thrones δεν είχε υπάρξει ποτέ, τότε το επίπεδο επιτυχίας των Friends θα παρέμενε μέχρι σήμερα ανέγγιχτο και ανεπανάλητο- τίποτα δεν ήταν σαν αυτό πριν την πρώτη ημέρα προβολής και ελάχιστα πράγματα κατάφεραν να το φτάσουν ακόμα και χρόνια μετά τους τίτλους τέλους της σειράς.
Στα μάτια ενός ανυποψίαστου θεατή όλα αυτά, ίσως, να φαντάζουν ως ένα τυχαίο γεγονός, μία εξωφρενικά τυχερή συγκοιρία που ήταν για να γίνει, το αποτέλεσμα της αχαλίνωτης φαντασίας των δύο ταλαντούχων δημιουργών, της Μάρτα Κάουφμαν και του Ντέιβιντ Κρέιν. Ένα ολοκαίνουργιο βιβλίο που μόλις κυκλοφόρησε, με τίτλο «Generation Friends» έρχεται για να εμβαθύνει στις συνέπειες που είχε για τον τηλεοπτικό κόσμο η τεράστια επιτυχία των Friends, αλλά και πώς η σειρά έγινε ο καθρέφτης μίας ολόκληρης κοινωνίας, αρκετά διαφορετικής από την σημερινή. Εκτός από όλα αυτά, όμως, εστιάζει στις πραγματικές συνθήκες πίσω από το αδιανόητο success, περιγράφοντας με λεπτομέρειες τις παρανοϊκές συνθήκες εργασίας της καταπληκτικής ομάδας σεναριογράφων που έβαλαν την υπογραφή τους κάτω από κάθε επεισόδιο.
Επρόκειτο για ένα team αποτελούμενο από υπερταλαντούχα παιδιά που τότε έκαναν τα πρώτα τους βήματα στον χώρο της σεναριογραφίας, όλοι ήταν κάτω από 25 χρονών, με το αίμα τους να βράζει, την όρεξη τους για γράψιμο να τους καθοδηγεί και όλο τον προσωπικό τους χρόνο κενό από υποχρεώσεις, διαθέσιμο για δημιουργία υψηλής ποιότητας και αστείρευτου χιούμορ.
Λέγεται πως όταν οι δύο δημιουργοί της σειράς μάζεψαν ολόκληρη την ομόδα σε μία μεγάλη σύσκεψη, προκειμένου να τους δώσουν οδηγίες και να συζητήσουν τους τρόπους διαχείρισης κάθε επεισοδίου, είπαν κάτι πραγματικά εμπνευσικό: «Η κωμωδία είναι ο βασιλιάς. Ας κάνουμε αυτή τη σειρά όσο πιο αστεία γίνεται.».
Σε αποσπάσματα του «Friends Generation» διαβάζουμε πως πολύ συχνά η έννοια του ωραρίου χανόταν πλήρως, με τους σεναριογράφου των Friends να δουλεύουν 17ώρα σερί, συχνά το team έμενε κλεισμένο στο ίδιο δωμάτιο για περισσότερες από 24 ώρες, χάνοντας τελείως την αίσθηση του χρόνου που περνούσε. Η αίθουσα μέσα στην οποία γραφόταν το σενάριο της πιο πετυχημένης σειράς της δεκαετίας του '90 έμοιαζε με ένα ατελείωτο πάρτι, γεμάτο φωνές, διαφωνίες, ενθουσιασμό, συγκρούσεις και πάθος, αλλά την ίδια στιγμή θύμιζε και κελί φυλακής. Δεν υπήρχε περίπτωση να βγεις από εκεί μέσα αν η δουλειά δεν είχε τελειώσει κι αν όλοι δεν αισθανόντουσαν πως το αποτέλεσμα ήταν το καλύτερο δυνατό
Το θέμα με τα Φιλαράκια ήταν πως το σενάριο ήταν προϊόν συλλογικής προσπάθειας, σε αντίθεση με άλλα τηλεοπτικά προϊόντα που γραφόντουσαν από έναν ή δύο ανθρώπους μόνο. Κάθε ατάκα, κάθε σκέψη, κάθε ιστορία δουλευόταν από όλη την ομάδα μαζί, κι ίσως γι' αυτό το κάθε επεισόδιο φάνταζε τελικά τόσο πλούσιο, τόσο αφοπλιστικά ποικιλόμορφο, τόσο ξεκαρδιστικό.
«Βλέπω τα γένια σου να μεγαλώνουν» είχε πει μια τέτοια μέρα η συγγραφέας της σειράς Αλέξα Γιουνγκ στον συνάδελφο της Μάικ Σίκοβιτζ μία μέρα που οι σεναριογράφοι είχαν μείνει κλεισμένοι στην αίθουσα από την Παρασκευή το πρωί μέχρι το Σάββατο το απόγευμα.
Η δουλειά τους, πάντως, ενθουσίαζε πρώτα τους πρωταγωνιστές της σειράς που συχνά ορμούσαν μέσα στο δωμάτιο για συγχαρούν τους ανθρώπους πίσω από το σενάριο, ρωτώντας ποιος έγραψε την μία ατάκα και ποιος την άλλη.
Βέβαια τα αγαπημένα Friends δεν είχαν πάντα τη μορφή που γνωρίσαμε. Η σειρά, που στην αρχή είχε το δοκιμαστικό τίτλο «Friends Like Us», πέρασε όπως όλες από 40 κύματα μέχρι να φτάσει στη μορφή που ξέρουμε, με τους χαρακτήρες να αλλάζουν χαρακτηρίστικα και άλλους ηθοποιούς να προτείνονται αρχικά στη θέση των τελικών. Πολλά από αυτά περιγράφει το βιβλίο «Generation Friends» που θα κυκλοφορήσει τον Σεπτέμβριο με αφορμή την επέτειο τηε 25ετίας. Το Entertainment Weekly παρουσίασε μερικά ενδιαφέροντα κομμάτια του βιβλίου που σχετίζονται με τις ζυμώσεις μέχρι τις πρώτες προβολές.
Σε ένα από αυτά αναφέρεται το πρόβλημα που υπήρχε με τη Τζένιφερ Άνιστον και την πιθανότητα να σταματούσε από τη σειρά μετά την πρώτη περίοδο. Συγκεκριμένα, η Άνιστον είχε γυρίσει πριν από τα «Φιλαράκια» του NBC, μια σειρά για το «αντίπαλο» CBS, το «Muddling Through», στο οποίο είχε συμβόλαιο για να συνεχίσει εφόσον η σειρά πήγαινε καλά. Το δίκτυο δεν είχε αποφασίσει ακόμη και πέταξε τη σειρά για το καλοκαιρινό πρόγραμμα, στη βραδινή ζώνη ττου Σαββάτου, με το NBC (που ήθελε οπωσδήποτε την Άνιστον να συνεχίσει) να απαντά με μια σειρά τηλεταινιών βασισμένων στα μυθιστορήματα της Ντάνιελ Στιλ, περιεχόμενο που φυλούσε για το χειμώνα αλλά θυσίασε με σκοπό να διαλύσει τα νούμερα του «Muddling Through». Έτσι έγινε τελικά, η σειρά κόπηκε και η Άνιστον συνέχισε. Ένα μόνο μικρό δείγμα που άγριου ανταγωνισμού που επικρατούσε ανάμεσα στα δίκτυα, αλλά και του πόσο πίστευαν οι παραγωγοί στην χαρισματική Άνιστον.
Τώρα ξέρουμε ότι τα Friends δεν ήταν μία τυχαία συγκοιρία που απλά πήγε καλά. Η τρέλα, ο φανατισμός, η δίψα για επιτυχία, η μούρλα όλων όσων βρέθηκαν εμπλεκόμενη σε αυτή την απίστευτη τηλεοπτική ιστορία είναι μάλλον όλα όσα μας λείπουν από τα 90's. Τότε που όλα άνθιζαν και όλα ήταν πιθανά.