Το υδραγωγείο αποτελούσε για χρόνια το σημαντικότερο πρόβλημα για τους κατοίκους της Ξυλοκερατιάς. Ένα χωριό κάπου στο Κιλκίς. Αφού το νερό δεν πίνεται και είναι τόσο ακατάλληλο που δεν μπορεί ούτε να κάνει μπάνιο κάποιος. Τι κι αν υπάρχουν κοινοτικές βρύσες παντού στους μαχαλάδες. Πεζοπόροι και ζώα δεν μπορούν να ξεδιψάσουν λιγάκι καθώς διαβαίνουν. Το νερό θολό. Με λένε Πόπη. Ναι, από τη γιαγιά μου την Καλλιόπη. Ήμουν στα δεκαοκτώ όταν πήρα το λεωφορείο του ΚΤΕΛ και έφυγα ένα πρωί του Ιουλίου για τη γειτονική Θεσσαλονίκη. Τη δική μου κοντινή Αμερική. Μέσα στον κάμπο ο λίβας έκαιγε τα σπαρτά και μέσα στα σωθικά μου έκαιγε η καρδιά μου για να ανοίξω τα φτερά μου. Μόλις τελείωσα το λύκειο.
Ήξερα ακριβώς τι ήθελα να γίνω. Σχεδιάστρια μόδας. Έμπνευση και δημιουργία. Όνειρα και καθαρό μυαλό. Τα μοναδικά μου όπλα στον πόλεμο της επιβίωσης και της επαγγελματικής πορείας που βρίσκονταν ακόμη στην αυγή της. Η σχολή που φοίτησα βρίσκονταν στη διασταύρωση Παύλου Μελά και Τσιμισκή. Την πρώτη μέρα οι καθηγητές, μας εμφύσησαν με ισχυρά πρότυπα ανθρώπων που φοίτησαν εκεί. Παραδείγματος χάρη η τάδε που ξεκίνησε από την Θεσσαλονίκη μόνη της με κεφάλαιο μόλις 200.000 δραχμές και αφού έφαγε την κρυάδα της αγοράς έφτασε να απασχολεί δεκάδες εργαζομένους κάνοντας τζίρους μερικών εκατομμυρίων δραχμών. Που τα ρούχα της έχουν πλέον φανατικούς πελάτες και έχοντας κατακτήσει την Ελλάδα εξαπλώνεται και στο εξωτερικό. Όταν τα άκουγα αυτά κοιτούσα αφηρημένα μέσα από το τζάμι του παράθυρου. Το μικρό κοτσύφι έψαχνε κάτι να φάει πετώντας από κλαρί σε κλαρί πάνω στα δέντρα της λεωφόρου. Σε όλους λείπει κάτι.
Τα προβλήματα πρέπει να λύνονται. Να τα παίρνει μαζί του το «απορριμματοφόρο».
Ένα απόγευμα που σχόλασα από τη βιοτεχνία που έβγαζα τα πατρόν για παιδικές πυτζάμες σήκωσα το χέρι και σταμάτησα ένα διερχόμενο ταξί. Στο τιμόνι ο Νίκος. Αυτός ο άγνωστος που έγινε από ένα παιχνίδι της τύχης ο σύζυγος μου. Πολλά διαδοχικά συμβάντα με έκαναν να καταλήξω σε αυτό που είμαι. Σαν τα ποτάμια που καταλήγουν στη θάλασσα. Μητέρα τριών τέκνων. Της Ματίνας, του Άγγελου και του Στέλιου. Δουλεύω ακόμη στη βιοτεχνία. Στις τελευταίες εκλογές για την τοπική αυτοδιοίκηση στην Ξυλοκερατιά συγκέντρωσα 162 ψήφους και εκλέχτηκα ως αντιπρόεδρος του χωριού. Το μπλε παραβάν των εκλογικών τμημάτων μου επιφύλαξε μία ευχάριστη έκπληξη.
Τώρα μπορώ να αγωνιστώ για λίγο καθαρό νερό που θα τρέχει στους σωλήνες ύδρευσης. Να αγωνιστώ για την αποκομιδή των σκουπιδιών, ώστε να πάψουν να «υποδέχονται» στην πλατεία τον κάθε επισκέπτη του χωριού μου. Δυσοσμία και εγκατάλειψη. Μία εικόνα που αντιτίθεται σε αυτό τον τόπο που τόσο αγάπησα. Κάδοι πεταμένοι και ένα απορριμματοφόρο που περνάει στη χάση και στη φέξη. Σχολείο δεν υπάρχει. Έτσι κι αλλιώς τα λιγοστά παιδιά μαθητεύουν στο Γαλλικό, στο διπλανό χωριό. Υπάρχουν κάτι νοματαίοι μόνο που από ένα πείσμα δεν εγκατέλειψαν ποτέ τη Ξυλοκερατιά. Ως εκλεγμένη αντιπρόεδρος μπορώ να αγωνιστώ για την ασφαλή μετακίνηση κατά τη νύχτα με έναν επαρκή νυχτερινό φωτισμό. Να μην σκοντάφτουν οι Ξυλοκερατιώτες πάνω στις πέτρες ή να πέφτουν στις λακκούβες.
Τα προβλήματα πρέπει να λύνονται. Να τα παίρνει μαζί του το «απορριμματοφόρο».
*Η κ.Πόπη Πουλημένου είναι Σχεδιάστρια Μόδας και ζει στη θεσσαλονίκη
Η Άντζελα Ζιούτη γεννήθηκε το 1968 στη Θεσσαλονίκη. Σπούδασε στη σχολή Oικονομικών Επιστημών του Α.Π.Θ. Έχει εργαστεί στη διαφήμιση, στην εκπαίδευση και ως υπευθ. πωλήσεων και δημοσίων σχέσεων σε μεγάλες ελληνικές επιχειρήσεις. Άρθρα της κοινωνικού ενδιαφέροντος δημοσιεύονται συχνά στο διαδίκτυο,ενώ αρθρογραφούσε καθημερινά σε πρωινή εφημερίδα Free press μεγάλης κυκλοφορίας της Θεσσαλονίκης. Σήμερα αρθρογραφεί στην καθημερινή εφημερίδα ΕΘΝΟΣ. Εμφανίστηκε στα γράμματα με το έργο: «Ο Θεός κατοικεί σε ουρανοξύστη, 31 ποιήματα της πόλης»,Παρατηρητής, 1999, Θεσσαλονίκη (ποίηση) Ακολούθησαν:“Η Αρχιτεκτονική των σιωπηλών ημερών”, Ελληνικά Γράμματα, 2003, Αθήνα (ποίηση) “Ο ήλιος στο πάτωμα”, Φερενίκη, 2009, Αθήνα (μυθιστόρημα), “Μαύρη πέτρα” (Θεατρκό έργο) 2015, “Ο άνθρωπος που μιλούσε με τα αγάλματα”, Γαβριηλίδης, 2017 Αθήνα (ποίηση). Mιλάει Γερμανικά και Αγγλικά . Επί σειρά ετών υπηρέτησε ως γεν. Γραμματέας της Εταιρείας Δημοσίων Σχέσεων Βορείου Ελλάδος. Είναι μέλος της Εταιρίας Λογοτεχνών Θεσσαλονίκης. Βραβεύτηκε από το Φιλολογικό σύλλογο Παρνασσό (Β' βραβείο Ποίησης 2000), τη Νέα Κίνηση Λογοτεχνών Θεσσαλονίκης (Γ' βραβείο Ποίησης 1999) την Ένωση Συγγραφέων Λογοτεχνών Ευρώπης (Α' βραβείο Ποίησης 2001) κ.ά.Είναι παντρεμένη με τον Πυρηνικό γιατρό Δημήτρη Γρηγοράκη κα ζει στη θεσσαλονίκη.
Ακολούθησε το WomanToc στο Instagram
