Έχω μία κοντινή συγγενή, αγαπημένη, που πάντα είχε περισσότερα κιλά απ' όσα θεωρούνται φυσιολογικά για το ύψος και τη σωματοδομή της. Και η αλήθεια είναι ότι ποτέ – το βλέπαμε και το βλέπουμε όλοι στον τρόπο που κινείται στον χώρο ή μιλάει για το οτιδήποτε– δεν ένιωσε συμφιλιωμένη με το σώμα της. Η συγκεκριμένη κοπέλα έχει μία αδελφή που επίσης έχει κάποια παραπανίσια κιλά. Η διαφορά ανάμεσα σε αυτά τα δύο κορίτσια που μεγάλωσαν δίπλα-δίπλα, με τους ίδιους γονείς και τις ίδιες ακριβώς παραστάσεις, είναι ότι η δεύτερη αισθανόταν πάντα κάτι περισσότερο από άνετα με την εμφάνιση της, το κορμί της και τα παραπάνω κιλά της.
Τις σκέφτομαι και τις δύο καθώς σχεδιάζω στο μυαλό μου τις ερωτήσεις που θέλω να κάνω στη Fluvia Lacerda, διάσημο plus size μοντέλο με καταγωγή από τη Βραζιλία που ζει και δουλεύει στη Νέα Υόρκη. Συναντιόμαστε κάπου στην Κηφισιά σε μία από τις επισκέψεις της στην Ελλάδα, λόγω επαγγελματικών υποχρεώσεων. Καθώς η πόρτα ανοίγει και την βλέπω να μπαίνει στον χώρο συνειδητοποιώ ότι κάθε βήμα που κάνει πάνω στο γυαλιστερό, ξύλινο πάτωμα κρύβει από πίσω την στιβαρή σιγουριά που θα είχε η Gisele Bundchen ή η Αlessandra Ambrossio την ώρα που έκαναν την εμφάνιση τους οπουδήποτε. Μου χαμογελάει από απόσταση, ένα χαμόγελο αστραφτερό, και φέρνει μπροστά τα μακριά μαλλιά της, από εκείνα τα μαλλιά που όταν τα βλέπεις ξέρεις ότι έχουν περάσει από πάνω τους κάποια από τα πιο ακριβά προϊόντα ομορφιάς. Μυρίζει καταπληκτικά, όσο καταπληκτικά μυρίζουν εκείνες οι γυναίκες που ανήκουν στη σχετικά σπάνια κατηγορία του «ποιο μαγικό λάδι σώματος βάζει πάνω της και μοσχοβολάει αδιάκοπα;». Μέσα σε όλα αυτά η Fluvia μοιάζει να παραμένει ένα παράξενο κάρμα αυτοπεποίθησης και αληθινής μετριοφροσύνης, αφού όπως μου αρχίζει να μου εξιστορεί μερικά λεπτά αργότερα «Δεν είχα σκεφτεί ποτέ να γίνω μοντέλο, ούτε θεωρώ ότι έχω καταφέρει κάτι αξιοσημείωτο. Όλα έγιναν εντελώς τυχαία».
«Έχω γεννηθεί στη Βραζιλία αλλά μεγάλωσα στη Νέα Υόρκη, δουλεύοντας από μικρή και συμβάλλοντας όσο μπορούσα κι εγώ στις ανάγκες της οικογένειας μου. Μία μέρα, ενώ έκανα μία συνηθισμένη διαδρομή με το λεωφορείο μία κυρία με πλησίασε και με ρώτησε αν έχω σκεφτεί ποτέ να ασχοληθώ με το μόντελινγκ. Δεν το είχα σκεφτεί ποτέ πραγματικά. Όταν γύρισε και μου είπε “Πιστεύω ότι έχεις πολλές δυνατότητες” το πρώτο πράγμα που μου πέρασε από το μυαλό ήταν “τι πάει να πει τώρα αυτό;”». Παρόλα αυτά η Fluvia παραδέχεται ότι πολύ γρήγορα μπήκε στο νόημα και στην γοητευτικό λογική του να είσαι μοντέλο παγκοσμίου φήμης. «Νομίζω ότι τα ρούχα, ό,τι συμβαίνει γύρω από τη μόδα γενικότερα δηλαδή, είναι το καλύτερο πράγμα σε αυτή τη δουλειά. Αυτός ήταν άλλωστε ένας από τους βασικούς λόγους που πήρα την απόφαση να γίνω μοντέλο, αφού όπως σου είπα αρχικά δεν είχα καν υπόψιν μου τι σημαίνει να είσαι μοντέλο. Αλλά όλη αυτή η ομορφιά γύρω σου, τα πράγματα που μαθαίνεις, τα ρούχα πραγματικά υψηλού σχεδιασμού και ποιότητας, στο στυλ σου που το βλέπεις να δημιουργείται και να εξελίσσεται, δεν θα τα άλλαζα με τίποτα. Μου αρέσει τρομερά που τα τελευταία 15 χρόνια είμαι μέρος όλου αυτού».
Ξεκινάει από τα σπίτια μας και τις οικογένειες μας. Και σίγουρα δεν έχει να κάνει μόνο με τα κιλά, έχει να κάνει με όλα όσα μπορεί να κουβαλάει μία γυναίκα πάνω της, γι' αυτό το λόγο είναι ατελείωτο και τόσο κουραστικό
Όσο μου μιλάει παρατηρώ την αψεγάδιαστη επιδερμίδα της, λαμπερή και λίγο μαυρισμένη κάτω από μία λεπτή στρώση μακιγιάζ και ένα μικρό σημαδάκι πάνω από το δεξί της φρύδι, πρόσφατο «απόκτημα» από ένα τροχαίο ατύχημα που είχε στο τελευταίο της ταξίδι στην Ολλανδία. «Έχει και η ζωή στον δρόμο την ταλαιπωρία της,» μου λέει με ένα ελαφρύ χαμόγελο που σε πείθει πως αν και μοντέλο το ζήτημα της εικόνας της ίσως είναι το τελευταίο που την απασχολεί. Πρόκειται για συνειδητή τοποθέτηση και φιλοσοφία ζωής.
«Αν υπάρχει κάτι που αγαπώ λιγότερο στη δουλειά μου αυτό είναι η στάση μερικών ανθρώπων απέναντι μου. Ξέρεις, το γεγονός ότι κάποιοι είναι καχύποπτοι, με κοιτούν με μισό μάτι και τότε καταλαβαίνω ότι σκέφτονται ότι δεν θα έπρεπε να κάνω τη δουλειά του μοντέλου. Πλέον δεν συμβαίνει τόσο συχνά, σίγουρα τα πράγματα και οι απόψεις έχουν μαλακώσει αλλά και πάλι αυτή η νοοτροπία παραμένει ριζωμένη σε αρκετούς». Η ίδια έχει μία αρκετά πειστική εξήγηση για το ποιος είναι ο βασικός παράγοντας που συνέβαλε καθοριστικά στο να αρχίσει ο κόσμος να είναι περισσότερο ανοιχτόμυαλος ως προς το τι ορίζει ένα όμορφο σώμα. «Το ίντερνετ είναι αυτό που - κατά την προσωπική μου γνώμη - άλλαξε τα πάντα. Πρώτα απ' όλα έφερε τις γυναίκες πιο κοντά, σε μία πιο άμεση επαφή τη μία με την άλλη, σε όποια χώρα του κόσμου κι αν βρισκόμαστε. Έπειτα άλλαξε τον τρόπο που αντιλαμβανόμαστε τη μόδα γιατί πλέον η πληροφορία φτάνει στους πάντες πολύ πιο γρήγορα. Οπότε οι γυναίκες σιγά-σιγά άρχισαν να καταλαβαίνουν καλύτερα τη μόδα και να την αγαπούν και συνειδητοποίησαν ότι ανεξαρτήτως κιλών μπορούν να φορέσουν οτιδήποτε τις κάνει να αισθάνονται όμορφα. Κι αυτό αύξησε τη ζήτησε και στη βιομηχανία του plus size. Στα ρούχα και στα μοντέλα. Τόσο απλά».
Πώς κρίνει όμως μία γυναίκα που δηλώνει τόσο απελευθερωμένη από το άγχος της εξωτερικής της εμφάνισης, την επιθυμία πολλών γυναικών να δείχνουν υπερβολικά αδύνατες, σούπερ γυμνασμένες και πάντα αψεγάδιαστες; «Είναι πρόβλημα. Τέλος. Και ξεκινάει από τα σπίτια μας και τις οικογένειες μας. Και σίγουρα δεν έχει να κάνει μόνο με τα κιλά, έχει να κάνει με όλα όσα μπορεί να κουβαλάει μία γυναίκα πάνω της, γι' αυτό το λόγο είναι ατελείωτο και τόσο κουραστικό. Την μία είναι τα κιλά, την άλλη είναι τα μαλλιά σου που δεν είναι αρκετά πυκνά, οπότε πας για θεραπείες. Την τρίτη είναι το ύψος σου με το οποίο δεν νιώθεις καλά και φοράς τακούνια που δεν μπορείς να περπατήσεις. Και οι μητέρες που έχουν μικρά κορίτσια δεν φροντίζουν αρκετά ώστε να προσέχουν τη συμπεριφορά τους μπροστά στα παιδιά τους, μεταφέροντας τους όλο την αγωνία γύρω από την εξωτερική εμφάνιση στη μετέπειτα ζωή τους». Άρα η προσπάθεια για μία όμορφη, κομψή και λαμπερή εμφάνιση δεν είναι τίποτα περισσότερο από ένα κυνήγι ανεμόμυλων, σαν αυτούς που κυνήγησε ο Δον Κιχώτης του Θερβάντες, αναρωτιέμαι καθώς η κουβέντα μας προχωράει. «Ακριβώς αυτό είναι. Και αναζητώντας αυτή την τέλεια εμφάνιση που προφανώς δεν υπάρχει τα χρόνια περνάνε και εσύ έχεις ξεχάσει να ζήσεις, προσπαθώντας να γίνεις κάτι που δεν είσαι»
«Το μότο μου είναι "μην παίρνεις τίποτα στη ζωή σαν δεδομένο". Αυτό που λέω στον εαυτό μου είναι ότι το σώμα μου είναι αυτό που με πήγε από το Α στο Β. Μου χάρισε δύο υπέροχα παιδιά και το προνόμιο του να ζω την κάθε μέρα υγιής και δυνατή. Αυτό θα έπρεπε να είναι αρκετό. Για μένα είναι. Εκεί έξω υπάρχουν άνθρωποι που δεν έχουν ένα σπίτι να μείνουν, που δεν έχουν γάλα να δώσουν στα παιδιά τους. Ποιο είναι το νόημα να καταναλώνει κανείς ενέργεια για κάτι τόσο ασήμαντο όσο ένα σώμα; Δεν μπορώ να το καταλάβω. Και από την άλλη φιλοσοφώ όλα όσα συμβαίνει γύρω μου, στη βιομηχανία της μόδας. Έχω αναρωτηθεί πολλές φορές "γιατί δεν θέλουν εσένα γι' αυτή την καμπάνια και θέλουν την τάδε;"Και μέσα μου ξέρω τους λόγους και είμαι συμφιλιωμένη με αυτούς και δεν αισθάνομαι ότι έχω κάτι να ζηλέψω. Ο καθένας είναι αυτό που είναι σε αυτή τη ζωή».
Πίνει λίγο από τον παγωμένο της καφέ, μου δείχνει το στενό της τζιν παντελόνι, σούπερ εφαρμοστό, αφήνει να φανούν όσο πιο χυμώδεις μπορείς να φανταστείς οι πλούσιες καμπύλες της. «Για μένα δεν υπάρχει καμία λογική πίσω από το "δεν μπορείς να φορέσεις αυτό γιατί έχεις περισσότερα κιλά". Προσωπικά ποτέ δεν έχω βρεθεί στη θέση του να κοιτάξω τον εαυτό μου στο καθρεύτη και να μην μου αρέσει αυτό που βλέπω. Πάντα έβλεπα το κορμί μου με ευγνομωσύνη και θαυμασμό. Και ακριβώς επειδή είμαι έτσι και το δείχνω προς τα έξω, δεν αφήνω το περιθώριο σε κανέναν να με σχολιάσει αρνητικά, τουλάχιστον μπροστά στα μούτρα μου. Πίσω από την πλάτη μου δεν ξέρω τι κάνουν». Γελάει δυνατά και με αυτοπεποίθηση, λίγο πριν μου εξηγήσει ότι αν ποτέ κάποιο από τα δύο παιδιά της είχε την ατυχία να πέσει θύμα bullying για οποιοδήποτε λόγο από κάποιο συμμαθητή του αυτό που θα φρόντιζε να τους περάσει είναι το εξής «Όταν κάποιος σε κοροϊδεύει για αυτό που είσαι, αυτό λέει πολύ περισσότερα γι' αυτόν παρά για σένα. Δεν έχει καμία απολύτως σχέση με αυτό που είσαι εσύ, αλλά με ένα δικό του αξεπέραστο πρόβλημα».
«Έχω αναρωτηθεί πολλές φορές "γιατί δεν θέλουν εσένα γι' αυτή την καμπάνια και θέλουν την τάδε;"»
Αν υπάρχει ακόμα κάτι που η Fluvia δηλώνει περήφανα είναι ότι «ποτέ στη ζωή μου δεν έχω μπει στη διαδικασία να κάνω δίαιτα, αλλά ούτε έχω αντιμετωπίσει κάποιο πρόβλημα υγείας. Και πραγματικά πιστεύω ότι αυτό που είμαι είναι το φυσιολογικό γιατί αυτός είναι ο εαυτός μου και δεν μπορώ να γίνω τίποτα άλλο». Μέσα από το σίγουρο βλέμμα αυτής της εξωτικής, πληθωρικής, απόλυτης Βραζιλιάνας υπάρχει μία υγιής σπίθα ενός αναπόφευκου αντίλογου. Κι έτσι την ρωτώ «Μήπως όλη αυτή η άνοδος της plus size μόδας είναι αποτέλεσμα μίας politically correct τάσης που μία μέρα θα ξεπεραστεί εντελώς;». Kαι σε αυτό η Lacerda είναι κάθετη καθώς πιστεύω ότι τo plus size είναι αδύνατο να πάψει να υπάρχει όσο υπάρχουν γυναίκες που αγαπούν τον εαυτό τους. «Όσο οι γυναίκες αποδέχονται αυτό που είναι και θέλουν να ντυθούν όμορφα και στυλάτα αυτό το πράγμα δεν γίνεται να πεθάνει. Δεν είναι μόδα, είναι πραγματικότητα. Είναι ο σωστός τρόπος να ζεις τη ζωή σου και να την αγαπάς».
Στον δρόμο της επιστροφής μοιραία σκέφτομαι ξανά τις δύο συγγενείς μου, τόσο όμοιες, τόσο κοντά η μία στην άλλη, τόσο καθοριστά διαφορετικές στον τρόπο που ζουν τη ζωή τους. Και νομίζω ότι αν υπάρχει ένα πράγμα με το οποίο συμφωνώ απόλυτα με τη Fluvia είναι το ότι αυτό που είσαι πρέπει πάση θυσία να μάθεις να το αγαπάς. Προσθέτοντας έναν μικρό αστερίσκο: Στην ατυχή περίπτωση που δεν τα καταφέρεις, μην βουλιάζεις. Απλά άλλαξε το, αργά - αργά, με υπομονή και αγάπη.
