Ένας από τους πιο σημαντικούς Έλληνες ποιητές και μεταφραστές, ο Ιωάννης Γρυπάρης, σημάδεψε με το έργο του και την προσωπικότητα του τις τέχνες και τα γράμματα στην χώρα μας, έχοντας διατελέσει στέλεχος του Υπουργείου Παιδείας αλλά και διευθυντής του Εθνικού Θεάτρου.
Υπέρμαχος της δημοτικής γλώσσας και ένας σπουδαίς λόγιος χάρη στον οποίο μεγάλα κείμενα της αρχαιότητας έφτασαν στα χέρια των συγχρόνων του σε όσο πιο απλή και προσβάσιμη μορφή γινόταν, αποκτώντας εκ νέου αίγλη, ομορφιά αλλά και απήχηση, άφησε πίσω του μία σειρά από πανέμορφα ποιήματα που εστίαζαν στην απλότητα και την ουσία της ζωής μας.
Από τα πιο αξιομνημόνευτα το «Δικό μου φως», ένα σύντομο, πανέμορφο κομμάτι γραμμένο για το πόσο σπουδαίο και μεγάλο κατόρθωμα είναι για τον κάθε άνθρωπο να πορεύεται στον δρόμο της ζωής πλήρης, μόνος και αυτάρκης, κρατώντας τα λίγα και καλά που όμως είναι ολόδικα του, αντί να βασίζεται στα μεγαλεία των άλλων που όμως δεν θα γίνουν ποτέ μα ποτέ δικά του.
Ακόμα, ένα ποίημα που ηχεί σαν κορυφαία συμβουλή που θέλει να μας δείξει πώς να μην γοητευόμαστε ποτέ από τα μεγαλεία των άλλων, μα να εστιάζουμε μοναχά στους εαυτούς κι σε όσα που με τον προσωπικό μας κόπο και τα δικά μας μέσα έχουμε πετύχει.
Δικό μου φως
«Μεσουρανίς ἡ ὁλόφεγγη ἡ Σελήνη
λαμποκοπᾷ κι ἀστράφτει πέρα ὡς πέρα
τὸ φῶς της μὲς στὸν ἔρημον αἰθέρα
τῆς νύχτας ὅλα τἄλλα φῶτα σβύνει.
Μὰ ἐκεῖ βαθιὰ ποῦ ροδοφέγγει ἡ μέρα
ὅταν μικρὴ ζωὴ στὴ νύχτα μείνῃ,
ἕν' ἄστρο λίγο μὰ δικό του χύνει
φῶς τρέμιο ἀπὸ τὴν ἄγνωστή του σφαῖρα.
Κ' εἶπα: τέτοιο καλὸ μακριὰ 'πὸ μένα,
ἀφοῦ κοντὰ σὲ μεγαλεῖα ξένα
ὅ,τι σιμώνει τὸ δικό του χάνει,
Καλύτερα μακριὰ καὶ μοναχός μου
σὲ μιὰ ἄγνωστη κρυφὴ γωνιὰ τοῦ κόσμου
λίγο μὰ καὶ δικό μου φῶς μὲ φτάνει».