Από μικρό παιδί θαύμαζα τις αεροσυνοδούς. Μπαίνοντας στο αεροπλάνο χάζευα τα φουλάρια τους, το βάψιμο τους, τα μαλλιά τους.
Μεγαλώνοντας και ταξιδεύοντας στο εξωτερικό λόγω σπουδών κάθε φορά που έμπαινα στο αεροπλάνο σκεφτόμουν: «τι ζωή να κάνουν όσοι εργάζονται σ’ αυτό το επάγγελμα και πόσο ενδιαφέρον θα έχει. Τώρα θα φτάσουν στο Παρίσι, θα διανυκτερεύσουν σίγουρα ένα βράδυ εδώ και αύριο λογικά με τη μεσημεριανή πτήση θα γυρίσουν Αθήνα, θα έχουν ρεπό σίγουρα δύο μέρες και μετά θα πετάξουν για να επισκεφτούν κάποιον άλλο προορισμό».
Και ο καιρός περνάει και έρχεται μία εποχή στη ζωή μου, που βιώνοντας την ανεργία ψάχνω μανιωδώς να απασχοληθώ κάπου.
Έτσι, ένα απόγευμα ξεφυλλίζοντας μια εφημερίδα βλέπω μια αγγελία που ζητούν προσωπικό για αεροσυνοδούς μ’ ένα από τα βασικά προαπαιτούμενα την άριστη γνώση γαλλικών. «Εδώ είμαστε, λέω, ώρα ένα όνειρο να γίνει πραγματικότητα». Αντιρρήσεις από γνωστούς, πολλές: «Τι, θα πετάς, γιατί σπούδασες, θα καταστρέψεις τον οργανισμό σου, οι άνθρωποι δεν γεννήθηκαν για να είναι στον αέρα. Όμως, αν δεν το τολμήσεις, πως θα μάθεις;».
Περνάω τις συνεντεύξεις, έρχεται η θετική απάντηση και μου εξηγούν ότι θα πρέπει να λείπω περίπου 25 μέρες στο εξωτερικό , θα επιστρέφω για δέκα μέρες Αθήνα, όπου θα ξεκουράζομαι και... φτού και από την αρχή.
Τελειώνουμε την εκπαίδευση, περίπου 10 κοπέλες και 2 αγόρια, φοράμε στολές και φεύγουμε για να κατακτήσουμε τους αιθέρες.
Δεν θα ξεχάσω ποτέ την πρώτη μου πτήση, Παρίσι - Τελ Αβίβ, Τελ Αβίβ -Παρίσι. Ναι, ναι όπως το διαβάσατε. Όχι, δεν έμεινα στο Τελ Αβίβ για να πιω το ποτάκι μου, να φάω φαλάφελ και να κάνω clubbing στην παραλία. Πέντε ώρες να πάω, άλλες τόσες να γυρίσω. Βάλε και πόσην ώρα πριν το pick up, που ήταν στις τρεις το βράδυ, μια κλασσική καθυστέρηση, να μπει το προσωπικό να καθαρίσει, να έρθει το catering με τα φαγητά, περίμενε να μπουν οι επιβάτες, στο τέλος να βγουν, είχαμε κλείσει δεκατρείς ώρες.
Μετά από όλα αυτά, είμαι στο ξενοδοχείο, είναι περίπου τρεις το μεσημέρι. Έχω κάνει το μπάνιο μου και έχω ξαπλώσει έχοντας δύο μαξιλάρια κάτω από τα πόδια μου μήπως και κυκλοφορήσει καλύτερα το αίμα και με ανακουφίσει από την κούραση. Κοιτάζω το ρολόι και συνειδητοποιώ ότι σε λιγότερο από δέκα ώρες πρέπει πάλι να σηκωθώ. Μου είχαν πει, ότι η ώρα συνάντησης, pick up, είναι στις δώδεκα το βράδυ και βλέπω στο πρόγραμμα μου μία αλληλουχία πτήσεων: Παρίσι - Αλγέρι, Αλγέρι - Λυών, Λυών - Ραμπάτ, Ραμπάτ - Παρίσι. Συνειδητοποιώ, λοιπόν, ότι απόψε την νύχτα θα κάνω τέσσερις απογειώσεις και τέσσερις προσγειώσεις. No wayyyy! Πώς θα την παλέψω;
Περνάει ο καιρός, συγκεκριμένα δύο χρόνια μετά, στέκομαι έξω από τα γραφεία της εταιρείας και μόλις μπω μέσα είναι η ώρα για να ζητήσω παραίτηση.
Μπαίνω στο γραφείο και βλέπω την Μαρία, φίλη περισσότερο παρά συνάδελφος, πλέον.
Αυτή έχει έρθει να πάρει ένα χαρτί για το ΙΚΑ, εγώ για να δηλώσω παραίτηση.
Ανεβαίνω στην cabin crew manager. Είναι η στιγμή για να της ανακοινώσω την παραίτησή μου.
Σε αυτό το γραφείο είχα περάσει την πρώτη μου συνέντευξη. Πόσα έζησα μετά από εδώ... Άπειρες αναμνήσεις στο μυαλό μου.
Η δουλειά της αεροσυνοδού, δεν ήταν τόσο εύκολη όσο πίστευα. Αρκετή κούραση, δεν γύριζα σπίτι μου μετά από τις πτήσεις, η αϋπνία είχε γίνει συνήθεια, και δυστυχώς ο βραδινός ύπνος δεν αναπληρώνεται. Είναι ένα επάγγελμα που απαιτεί σοβαρότητα καθώς ένα μικρό λάθος ακόμα και της αεροσυνοδού μπορεί να αποβεί μοιραίο. Οφείλεις να μάθεις να συνεργάζεσαι άψογα, ακόμα και με τους πιο δύσκολους συναδέλφους και να προσπαθείς να κρατάς πάντα ισορροπίες και με τους πιο απαιτητικούς επιβάτες. Καθώς και εκείνους που τυγχάνουν άγνοιας κινδύνου, μην έχοντας γνώσεις σε βασικά θέματα ασφάλειας, όπως το να μη σηκώνεσαι από την θέση σου λίγα δευτερόλεπτα πριν προσγειωθεί το αεροπλάνο. Να πρέπει να κρατήσεις την ψυχραιμία σου σε στιγμές που και εσύ ο ίδιος μπορεί να φοβάσαι, όπως έντονες αναταράξεις, έντονα καιρικά φαινόμενα και κενά αέρος. Αυτή η δουλειά είναι απρόβλεπτη, ποτέ δεν ξέρεις τι θα συμβεί την ώρα που είσαι στον αέρα. Πως θα αντιδράσει ένας επιβάτης ή πόση κούραση τελικά θα αντέξεις εσύ ή οι συνάδελφοί σου. Μέχρι ποιό σημείο φτάνει η υπομονή σου, όταν τα δικά σου νεύρα έχουν φτάσει στα όριά τους απο τις υπερβολικές απαιτήσεις κάποιων επιβατών και από τις πολλές ώρες πτήσης. Η κούραση ήταν καθημερινή για εμάς.
Όμως, μέσα από αυτή την δουλειά έμαθα πολλά. Έμαθα τι σημαίνει συναδελφικότητα, το να είσαι μία ομάδα και να δουλεύεις σαν ομάδα. Να είσαι δίπλα στον συνάδελφο σου ακόμα και όταν οι δικές σου δυνάμεις σε εγκαταλείπουν.
Βρέθηκα σε πολλά σημεία του πλανήτη, που δεν θα τα επισκεπτόμουν ποτέ στη ζωή μου. Βρέθηκα με επιβάτες, οι οποίοι δεν είχαν ξαναδεί στη ζωή τους lavatory (τουαλέτα) και έμαθα να αποδέχομαι κάθε τι που εμένα μου φαινόταν ακραίο μέχρι τότε.
Μπορεί να έχασα πολύ όμορφες στιγμές από την ζωή μου, δεν μπορούσα να προγραμματίσω τίποτα, αλλά κάθε πτήση ήταν μια καινούργια εμπειρία και κάθε ημέρα αυτός ο τεράστιος σωλήνας που ονομάζεται αεροπλάνο, γινόταν αγάπη. Είναι η σύνδεσή σου με όλο τον πλανήτη, κάτι που ελάχιστα επαγγέλματα μπορούν να στο δώσουν. Οι εναλλαγές των εικόνων διαδέχονταν η μια την άλλη, όπως να τρώω pain au chocolat για πρωινό με θέα την Μονμάρτη στους 2 βαθμούς και για βραδινό Ceebu jenn, δηλάδη ψάρι με ρύζι, στο Ντακάρ στους 30 βαθμούς. Βόλτες στη Τιφλίδα, γευσιγνωσία κρασιού στο Μπορντό, φαγητό στο Αγκαντίρ και άλλα πολλά.
Γέμισα εμπειρίες και όμορφες εικόνες, δυνάμωσα σαν άνθρωπος. Όμως, αυτό που κέρδισα κυρίως είναι ότι οι συνάδελφοι μου έγιναν φίλοι ζωής, που δεν θα χαθούν, γιατι μας δένουν τόσα. Οι ατέλειωτες βραδινές πτήσεις, που δεν μπορούσες να κοιμηθείς αλλά μέσα σ αυτά τα 3 τετραγωνικά του galley έκανα τις πιο όμορφες συζητήσεις με αγαπημένους συναδέλφους.
Βρίσκομαι λοιπόν, σ αυτό το γραφείο που πέρασα την πρώτη μου συνέντευξη. Δηλώνω την παραίτησή μου. Ξέρω όμως, πόσο γεμάτη από νέους φίλους και όμορφες στιγμές είμαι.
