Το ψυχικό σθένος να φωτογραφηθεί, να επαναφέρει στη μνήμη όσα συνέβησαν πριν από 10 περίπου μήνες και να μιλήσει για τη μάχη που συνεχίζει να δίνει βρήκε η Ιωάννα Παλιοσπύρου, η οποία τον περασμένο Μάιο δέχτηκε επίθεση με βιτριόλι από μία 35χρονη στην Καλλιθέα.
Η νεαρή γυναίκα, φωτογραφήθηκε για λογαριασμό του περιοδικού "ΟΚ" και μίλησε για την επίθεση αλλά και τις συνεχείς χειρουργικές επεμβάσεις στις οποίες επιβλήθηκε μετά το περιστατικό που συγκλόνισε τη χώρα.
Απαντώντας στην ερώτηση το ποιες είναι οι αναμνήσεις της από εκείνη την ημέρα η Ιωάννα απάντησε: «Ήταν πρωί και μόλις είχα φτάσει στο γραφείο. Τη στιγμή που μπήκα στην είσοδο συνέβη ό,τι συνέβη. Η πιο δυνατή ανάμνηση που έχω είναι αυτή η έντονη, βαριά χημική μυρωδιά όταν έπεσε πάνω μου, στο πρόσωπό μου, ένα παχύρρευστο υγρό. Κατάλαβα αμέσως πως ήταν κάποιο οξύ. Δεν μπορώ να ξεχάσω τον αφόρητο πόνο που ένιωσα και τον μεγάλο πανικό που με κατέβαλε. Είχα την αίσθηση πως εκείνη τη στιγμή κάτι χάνω, πως φεύγει η ζωή μου και ένιωθα αβοήθητη και ανήμπορη. Έφυγα ουρλιάζοντας, ζητώντας απεγνωσμένα βοήθεια και πήγα ενστικτωδώς μέχρι το απέναντι φαρμακείο. Ήταν το πρώτο πράγμα που μου ήρθε στο μυαλό. Πιστεύω ότι λειτούργησε το ένστικτο της αυτοσυντήρησης, της επιβίωσης. Έχουν χαραχτεί στο μυαλό μου οι τρομαγμένες εκφράσεις των ανθρώπων στο φαρμακείο. Δεν τολμούσε να με ακουμπήσει κανείς. Πάγωσαν, δεν ήξεραν πώς να αντιδράσουν.
Φώναζα "Βοηθήστε με, καίγομαι, πεθαίνω". Το μόνο που σκεφτόμουν ήταν να αντέξω, να παλέψω για να μη χάσω τις αισθήσεις μου. Μέσα στον πανικό μου, έναν πρωτόγνωρο πανικό και απελπισία, ένιωθα πως είμαι η μόνη που μπορούσα να με βοηθήσω».
«Τη στιγμή που μπήκα στην είσοδο συνέβη ό,τι συνέβη. Η πιο δυνατή ανάμνηση που έχω είναι αυτή η έντονη, βαριά χημική μυρωδιά όταν έπεσε πάνω μου, στο πρόσωπό μου, ένα παχύρρευστο υγρό. Κατάλαβα αμέσως πως ήταν κάποιο οξύ».
Για το πότε συνειδητοποίησε τη σοβαρότητα του τραυματισμού απάντησε: «Χρειάστηκα μήνες για να καταλάβω τι μου έχει συμβεί. Άργησα πολύ και θα εξηγήσω γιατί. Ρωτούσα τη γιατρό μου για ποιο λόγο δεν μπορούν να επουλωθούν τα τραύματα και μου έλεγε: "Έχεις εγκαύματα ολικού πάχους". Δεν αντιλαμβανόμουν τι είναι αυτό, δεν είχα ιατρικές γνώσεις. Μου εξηγούσε ότι η αναπλαστική λειτουργία είχε καταστραφεί, είχε καεί και προσπαθούσαν να αναπληρώσουν αυτή τη λειτουργία με μοσχεύματα. Για να το καταλάβω, μου εξηγούσε: "Όταν κάτι καίγεται, χάνεται για πάντα, εξαφανίζεται… Δεν μπορείς να έχεις το ίδιο δέρμα ξανά". Για να το καταλάβει κάποιος αυτό, αρκεί να σκεφτεί πως όταν σε έναν άνθρωπο συμβαίνει κάτι τέτοιο, μετά ζυγίζει λιγότερα κιλά, διότι έχει κάψει και έχει χάσει βασικά στοιχεία από τον οργανισμό του. Βέβαια, τότε δεν είχα ακόμα δει τι έχω πάθει».
Ερωτώμενη αν έχεις εισπράξει την αγάπη και τη στήριξη που της έχει δείξει ο κόσμος απαντά: «Είμαι ευγνώμων για την αγάπη που έχω από τους δικούς μου, οικογένεια και φίλους, και τους ευχαριστώ καθημερινά, γιατί στη ζωή τίποτα δεν είναι δεδομένο. Έχω λάβει, όμως, και χιλιάδες μηνύματα αγάπης από άγνωστο κόσμο, ακόμα και από άλλες χώρες, άλλες ηπείρους. Πολλοί θέλησαν να μοιραστούν μαζί μου δικές τους ιστορίες πόνου, ενθαρρύνοντάς με να μην εγκαταλείψω την προσπάθειά μου. Μου λένε ότι με στηρίζουν και πως πρέπει να διεκδικήσω τη Δικαιοσύνη. Προσπαθώ να απαντώ σε όλα τα μηνύματα που δέχομαι.
Έχει αλλάξει πολύ ο τρόπος σκέψης μου στο κομμάτι της συμπαράστασης και της αλληλεγγύης. Είναι φανταστικό το κουράγιο και η δύναμη που εισπράττω και μόνο με τη σκέψη πως κάποιος αφιέρωσε μερικά δευτερόλεπτα για να μου εκφράσει τη συμπαράστασή του με ένα μήνυμα. Μέσα από αυτή την επικοινωνία έχω διαπιστώσει πως πολλοί συνάνθρωποί μας βιώνουν δύσκολες καταστάσεις και δεν έχουν τη βοήθεια και τη στήριξη που χρειάζονται».
«Θα σου εξηγήσω την κατάστασή μου όσον αφορά την καθημερινότητα. Δεν μπορώ καθόλου να εκτεθώ στον ήλιο. Πέρα από τους λόγους της εικόνας μου, που δεν με κάνει να νιώθω άνετα να κυκλοφορώ, δεν μπορώ να εκτεθώ στο φως της μέρας για λόγους ευαισθησίας. Δεν μπορώ να εργαστώ για πρώτη φορά στη ζωή μου, το ίδιο και η μητέρα μου, που με φροντίζει καθημερινά αφού η όραση και η κίνησή μου δεν έχουν ακόμα αποκατασταθεί. Πρέπει να φοράω μια σκληρή ειδική μάσκα στο πρόσωπο. Ο ρόλος της είναι να πιέζει τις ουλές 24 ώρες το 24ωρο και είναι πολύ περιοριστική», είπε.
«Τη βγάζω μόνο για να φάω και να κάνω μπάνιο. Όλες τις υπόλοιπες ώρες τη φορώ. Ακόμα κι αν θέλω να πιω νερό, δεν μπορώ, πρέπει να πιω με καλαμάκι. Δεδομένου πως έχω εγκαύματα και ουλές σε όλο το σώμα, φοράω ειδικά πιεστικά ρούχα από ίνες σιλικόνης για να ασκούν πίεση στα τραυματισμένα σημεία. Όλη αυτή η κατάσταση είναι δύσκολη και ψυχοφθόρα. Τα μοσχεύματα που έχω χρειάζονται συνεχή ειδική περιποίηση για να μην απορριφθούν από τον οργανισμό μου. Είναι κάτι που θα πρέπει να γίνεται εφ’ όρου ζωής, για να μη χρειαστεί να αντικατασταθούν.
«Δεν μπορώ να εργαστώ για πρώτη φορά στη ζωή μου, το ίδιο και η μητέρα μου, που με φροντίζει καθημερινά».
Στα σημεία των εγκαυμάτων, που είναι πολύ ευαίσθητα, προκύπτουν συνεχώς μικροτραυματισμοί και μολύνσεις, έτσι το μπάνιο μου μπορεί να γίνει μόνο με αντισηπτικό. Η μητέρα μου έχει αναλάβει την αποκλειστική φροντίδα μου. Δεν σου κρύβω πως ακόμα και ύστερα από τόσους μήνες δεν είμαι εξοικειωμένη με την εμφάνιση των τραυμάτων μου. Δεν νιώθω άνετα να ακουμπήσω τον εαυτό μου, δεν είναι καθόλου ευχάριστη η αίσθηση όταν με ακουμπάω, ούτε η εικόνα μου όταν με βλέπω. Η όψη μου μέχρι και σήμερα με τρομάζει». καταλήγει.
Το εξώφυλλο του περιοδικού OK!:
Ακολουθήστε το WomanToc στο Instagram
