Το δισάκι της είναι γεμάτο εμπειρίες. Χρώματα, αρώματα, γεύσεις, φίλοι. Ειδικά αυτό. Φίλοι. «Όποιος γυρίζει μαθαίνει την τέχνη της φιλίας. Γιατί τα ταξίδια μετριούνται καλύτερα σε φίλους παρά σε μίλια» λέει η Έλενα, η οποία μετράει χιλιάδες χιλιάδων αεροπορικά μίλια στο κοντέρ των βιωμάτων της.
Τύχη; Συγκυρίες; Επιλογή; Τι από όλα συμβαίνει; «Γιατί ταξιδεύεις τόσο;» ρωτάω. «Όλα ξεκίνησαν το 2013 όταν ο σύζυγός μου δέχθηκε πρόταση από την εταιρεία στην οποία εργάζεται για μια θέση που προϋπέθετε 100% ταξίδια σε όλο τον κόσμο» απαντάει και συνεχίζει: «Δεδομένης της δύσκολης κατάστασης στην Ελλάδα, αποφασίσαμε να αρπάξουμε την ευκαιρία και να διεκδικήσουμε μια καλύτερη τύχη στο εξωτερικό. Έτσι παραιτήθηκα από τη δουλειά μου και φύγαμε. Σήμερα, εκείνος έχει αναλάβει άλλη θέση και βρισκόμαστε στη Στοκχόλμη κάπως πιο μόνιμα. Εξακολουθούμε φυσικά να ταξιδεύουμε αλλά στους δικούς μας ρυθμούς».
Η Έλενα γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αθήνα, σπούδασε marketing και εργάστηκε κυρίως στον τραπεζικό κλάδο. «Για πολλούς ανθρώπους, το τρίπτυχο δουλειά-γάμος-παιδιά είναι ο ορισμός της ευτυχίας. Εγώ όμως θέλω περισσότερα. Και το μικρόβιο να δω τι γίνεται έξω στον κόσμο το είχα πάντα μέσα μου. Προορισμός ο κόσμος λοιπόν».
«Για πολλούς ανθρώπους, το τρίπτυχο δουλειά-γάμος-παιδιά είναι ο ορισμός της ευτυχίας. Εγώ όμως θέλω περισσότερα. Και το μικρόβιο να δω τι γίνεται έξω στον κόσμο το είχα πάντα μέσα μου».
Την ακούω να μιλάει και θέλω να σηκωθώ από την καρέκλα στο γραφείο, να πάω σπίτι, να ετοιμάσω βαλίτσα και να φύγω. «Για όπου» που λέει και ένας φίλος, όταν νιώθει ότι του έρχεται να σκάσει. Όταν η καθημερινότητα έρχεται δύο νούμερα μικρότερη.
-Σε πόσες χώρες έχεις πατήσει το πόδι σου;
«Έχω επισκεφθεί μέχρι σήμερα 50 χώρες και 63 περίπου πόλεις. Από την Παταγονία μέχρι το Hokkaido της Ιαπωνίας. Μέναμε δύο μήνες σε κάθε χώρα όμως ταξιδεύαμε και τα Σαββατοκύριακα, καταφέρνοντας έτσι να “σβήσουμε” πολλά μέρη από τη λίστα μας».
Πενήντα χώρες ε; Το μέγεθος έξοχο και η στρογγυλότητα του αριθμού συναρπαστική. Ο χρόνος μέσα από τα ταξίδια μετράει αλλιώς. Έχει άλλο βάρος, ενώ είναι πιο ανάλαφρος.
«Θα μπορούσες να μου δώσεις το δικό σου ορισμό για τη λέξη “μετακίνηση”» τη ρωτάω, γιατί σίγουρα τα γαλόνια της, επί του θέματος, είναι πολλά.
«Για εμάς τα τελευταία χρόνια “μετακίνηση” σήμαινε πρόκληση. Γιατί; Μαθαίναμε τον επόμενο προορισμό μόλις ένα μήνα πριν. Συνεπώς ταξιδεύαμε μόνιμα με 4 βαλίτσες που περιείχαν καλοκαιρινά και χειμερινά ρούχα, δεδομένου ότι στην Ελλάδα ερχόμασταν μόνο μια φορά το χρόνο, τα Χριστούγεννα. Να σημειώσω ότι πλέον είμαι επαγγελματίας στο να πακετάρω και να ξεπακετάρω τέσσερις βαλίτσες, με όλα τα απαραίτητα, σε μία μόνο ώρα. Ανακαλύπταμε μέρη, γνωρίζαμε ανθρώπους διαφορετικούς από εμάς, μαθαίναμε να σεβόμαστε τη δική μας αλλά και τις άλλες κουλτούρες, κάναμε νέους φίλους, μοιραζόμασταν τις εμπειρίες μας με τους παλιούς. Ξεκινούσαμε κάθε μέρα με ανοιχτό μυαλό και μαθαίναμε από πρώτο χέρι τι γίνεται σε κάθε χώρα. Πολλές φορές “τσιμπήθηκα” για να σιγουρευτώ πως δεν ονειρεύομαι» περιγράφει το με-μια-βαλίτσα-στο χέρι- σενάριο της ζωής της. Όποιος πει ότι δεν επιθυμεί να ζήσει έστω για κάποια χρόνια σαν μποέμ τυχοδιώκτης ψεύδεται. Ή είναι παθολογικά σπιτόγατος. Ή έχει μπερδέψει το μποέμ με το -ακούνητο- τοτέμ.
Μου έρχεται μια φράση που αφορά στα ταξίδια, στο μυαλό. Την μοιράζομαι με την Έλενα: «”Είναι ωραία να φεύγεις αλλά είναι ωραίο και να γυρίζεις" είχε πει ο Giorgio Armani, μιλώντας για τα ταξίδια. Εσύ που αισθάνεσαι σαν στο σπίτι σου»; «Για μένα σπίτι είναι εκεί που νιώθεις άνετα να φτιάξεις το πρωινό σου φορώντας πυτζάμες. Κάτι το οποίο στερηθήκαμε τα τελευταία χρόνια καθώς ζούσαμε αποκλειστικά σε ξενοδοχεία. Μπορεί να φαντάζει luxurious lifestyle όμως οι συνθήκες δεν ήταν πάντα ιδανικές. Πιο οικεία ένιωσα στην Αργεντινή, δεδομένου ότι μοιάζουμε αρκετά σε νοοτροπία, τρόπο διασκέδασης, γεύσεις, ταμπεραμέντο» μου απαντάει η Έλενα επιβεβαιώνοντας μου κάτι που ενστικτωδώς ήξερα, ότι η Αργεντινή μας ταιριάζει πολύ.
-Που θα ήθελες να πας που δεν έχεις ακόμα πάει;
«Μέρη που θα ήθελα να επισκεφτώ είναι η Αυστραλία, η Ιορδανία, η Αίγυπτος και η Κούβα».
-Θυμάσαι κάποια αστεία ιστορία/περιπέτεια από τα ταξίδια σου να μου πεις;
«Βρισκόμαστε στο Johannesburg, σε ένα πάρκο με ζώα. Είμαστε σε αμάξι με οδηγό-υπεύθυνο του πάρκου και μόλις έχουμε βγει από τον περιφραγμένο χώρο με τα λευκά λιοντάρια. Καθώς οδηγεί προς την έξοδο -τεράστια απόσταση μέχρι εκεί-, μια καμηλοπάρδαλη μας πλησιάζει “επικίνδυνα”. Ο οδηγός κόβει ταχύτητα και το ζώο μπαίνει μπροστά στο αμάξι και περπατά με το πάσο της. Την προσπερνάμε και αναπτύσσουμε ταχύτητα. Αρχίζει να τρέχει, μας περνάει και ξαναμπαίνει μπροστά εξαναγκάζοντας τον οδηγό να ακολουθεί. Αυτό έγινε τουλάχιστον πέντε φορές ώσπου καταφέραμε να φτάσουμε στην έξοδο. Η συμπαθής καμηλοπάρδαλη ήθελε να παίξει και τα κατάφερε».
Ταξιδιώτης ή τουρίστα; Τι από τα δύο νιώθει η Έλενα;
«Όταν ταξιδεύουμε, ειδικά αν ο χρόνος είναι περιορισμένος, είμαστε και τα δυο. Την μια μέρα μπορεί να είσαι ο κλασικός τουρίστας με τη φωτογραφική κολλημένη στο μάτι, που θα επισκεφτεί όλα τα must see σημεία μιας πόλης και θα έρθει αντιμέτωπος με ορδές κόσμου προκειμένου να πετύχει την απρόσκοπτη θέα του πύργου του Eiffel για παράδειγμα. Την επόμενη μπορεί να είσαι εκείνος που θα χαθεί στα στενά, θα ανακατευτεί με τους ντόπιους, θα πιάσει κουβέντα με τον εστιάτορα, την κυρία που πουλάει φρέσκα mango και passion fruit στον πάγκο της, εκείνος που θα επισκεφτεί το όχι και τόσο τουριστικό χωριό και θα δοκιμάσει τοπικό φαγητό χωρίς χρυσούς σκούφους και αστέρια. Έχω καταφέρει να είμαι και τα δυο».
-Πες μου τρεις αξίες ζωής που αποκόμισες από την περιπλάνησή σου ανά τον κόσμο;
«α) Έμαθα να εκτιμώ πράγματα που είχα δεδομένα. Την ελευθερία, το φαγητό, το νερό, τη στέγη. Είδα απόλυτη φτώχεια εκεί έξω. Είμαι πολύ τυχερή που γεννήθηκα και μεγάλωσα σε έναν ελεύθερο τόπο, με μια οικογένεια που με στήριξε και αγαπημένους φίλους με τους οποίους μοιράστηκα τα όνειρά μου. β) Αναθεώρησα προτεραιότητες και αξίες. Μεγάλωσα δίνοντας τεράστια σημασία στα υλικά αγαθά. Εννοείται πως ακόμη μου αρέσει μια καλή τσάντα, ένα fashion φόρεμα, παπούτσια κλπ αλλά αν είχα να διαλέξω θα έβαζα ακόμη μια σφραγίδα στο διαβατήριο μου. γ) “Η σύγκριση είναι ο εχθρός της χαράς”, όπως έχει πει ο T. Roosevelt, είτε αφορά μέρη είτε ανθρώπους. Όταν συγκρίνεις μέρη το πιθανότερο είναι πως θα αδικήσεις το ένα ή το άλλο. Και κανείς άνθρωπος δεν μοιάζει με άλλον. Είτε θα αδικήσεις κάποιον είτε θα αδικήσεις τον ίδιο σου τον εαυτό. Συνοψίζοντας θα έλεγα ότι την καλύτερη μόρφωση την αποκτάς ταξιδεύοντας τον κόσμο».