Πολλές φορές η νεαρή Βικτώρια Κ. κοιτάζει στον καθρέφτη. Ταιριάζει τα μαλλιά της. Και βάζει λίγο κραγιόν στα χείλη. Μόλις ξεκίνησε να βάφεται. Άλλωστε δεν το χρειάζεται. Διαθέτει όλη τη δροσιά των δεκαέξι χρόνων και τα μάγουλα της έχουν πάντα το χρώμα του φρεσκοκομμένου ροδιού. Πολλές φορές όμως η νεαρή Βικτώρια Κ. κοιτάζει και στον καθρέφτη της ψυχής. Η ποιητική γραφή της είναι η περιγραφή του δικού της σύμπαντος. Ξεκινώντας από τον μακρόκοσμο για να καταλήξει στον μικρόκοσμο της. Ποιήτρια της κατοπτρικής θέασης, αντικρίζει το είδωλο των εσωτερικών πραγμάτων.
Σκύβει στο χαρτί και χωρίς τελετουργικές τυμπανοκρουσίες συστήνεται στις έννοιες και στις λέξεις σαν να τις έχει μόλις γνωρίσει εκ του σύνεγγυς. «Όμως μην προτιμάς να αδικηθείς. Είναι δύσκολος και αβάσταχτος ο δρόμος της ταπείνωσης για σένα. Είναι σκληρός και αγέρωχος γεμάτος πέτρες. Δεν ξεχείλωσε το ρούχο που ντύνω την καρδούλα μου για προστασία; Δεν σκουριάζει ποτέ αυτή η μηχανή που παράγει αγάπη». Η ποίηση θα είναι πάντα μία άγνωστη χώρα και αυτή με διαβατήριο την έμπνευση θέλει να ζήσει εκεί. Γιατί η νεαρή Βικτώρια Κ. ως ποιήτρια και ως δημιουργικό εγώ, άθελα της στη χώρα της ποίησης συναντά το κοινωνικό της εγώ και υφαρπάζει ένα σημαντικό κομμάτι της αλήθειας.
H επίδραση της Anne Sexton και της Sylvia Plath είναι εμφανής στις ποιήτριες της γενιάς του ’70, αλλά και της γενιάς του ’80
Όμως, υπάρχει αλήθεια στην ποίηση; Ή μήπως μόνο μερικά ετερόκλητα θραύσματα που απαρτίζουν την αέναη κίνηση προς την αυτογνωσία; Έτσι λοιπόν η ποίηση είναι ως νοητικό εργαλείο του ανεξερεύνητου οδηγεί στην κατανόηση της ανθρώπινης φύσης και αδυναμίας, αλλά και στο σκεπτικό του αν υπάρχει ανάγκη για «σωτηρία», αμφισβητώντας ακόμη και την ίδια την αποστολή της.
Ο όρος γυναικεία γραφή αφορά την επικοινωνία της εμπειρίας ή τις ποικίλες σηματοδοτήσεις του να είσαι ή να γίνεσαι γυναίκα. Μέσα στην ασφυξία του πατριαρχικού λόγου, αναδεικνύεται ότι το φύλο κηρύσσει την έναρξη μίας νέας ποιητικής εκδοχής.
H επίδραση της Anne Sexton και της Sylvia Plath είναι εμφανής στις ποιήτριες της γενιάς του ’70, αλλά και της γενιάς του ’80. Τα στερεότυπα ακυρώνονται και το πρόσταγμα είναι ο επαναπροσδιορισμός στις νέες πολιτικές, κοινωνικοοικονομικές και πολιτισμικές συνθήκες.
Οι ποιήτριες επιζητούν τα όρια, παρά μόνο για να τα υπερβούν. Κάθε ποίημα είναι η διέξοδος από τον κλειστό χώρο προς την ύπαρξη.
Οι ποιήτριες δεν ανήκουν στις δειλές γυναίκες. Επαναστατούν, ανατρέπουν και δεν παραδίδονται. Αυτό κάνει και η Βικτώρια Κ. Δεν παραδίδεται πουθενά παρά μόνο στις λέξεις.
*Η Βικτώρια Κ. είναι μαθήτρια λυκείου και ζει στον Εύοσμο της Θεσσαλονίκης. Την επόμενη χρονιά θα δώσει εισαγωγικές εξετάσεις στη Νομική Σχολή.
Η Άντζελα Ζιούτη γεννήθηκε το 1968 στη Θεσσαλονίκη. Σπούδασε στη σχολή Oικονομικών Επιστημών του Α.Π.Θ. Έχει εργαστεί στη διαφήμιση, στην εκπαίδευση και ως υπευθ. πωλήσεων και δημοσίων σχέσεων σε μεγάλες ελληνικές επιχειρήσεις. Άρθρα της κοινωνικού ενδιαφέροντος δημοσιεύονται συχνά στο διαδίκτυο,ενώ αρθρογραφούσε καθημερινά σε πρωινή εφημερίδα Free press μεγάλης κυκλοφορίας της Θεσσαλονίκης. Σήμερα αρθρογραφεί στην καθημερινή εφημερίδα ΕΘΝΟΣ. Εμφανίστηκε στα γράμματα με το έργο: «Ο Θεός κατοικεί σε ουρανοξύστη, 31 ποιήματα της πόλης»,Παρατηρητής, 1999, Θεσσαλονίκη (ποίηση) Ακολούθησαν:“Η Αρχιτεκτονική των σιωπηλών ημερών”, Ελληνικά Γράμματα, 2003, Αθήνα (ποίηση) “Ο ήλιος στο πάτωμα”, Φερενίκη, 2009, Αθήνα (μυθιστόρημα), “Μαύρη πέτρα” (Θεατρκό έργο) 2015, “Ο άνθρωπος που μιλούσε με τα αγάλματα”, Γαβριηλίδης, 2017 Αθήνα (ποίηση). Mιλάει Γερμανικά και Αγγλικά . Επί σειρά ετών υπηρέτησε ως γεν. Γραμματέας της Εταιρείας Δημοσίων Σχέσεων Βορείου Ελλάδος. Είναι μέλος της Εταιρίας Λογοτεχνών Θεσσαλονίκης. Βραβεύτηκε από το Φιλολογικό σύλλογο Παρνασσό (Β' βραβείο Ποίησης 2000), τη Νέα Κίνηση Λογοτεχνών Θεσσαλονίκης (Γ' βραβείο Ποίησης 1999) την Ένωση Συγγραφέων Λογοτεχνών Ευρώπης (Α' βραβείο Ποίησης 2001) κ.ά.Είναι παντρεμένη με τον Πυρηνικό γιατρό Δημήτρη Γρηγοράκη κα ζει στη θεσσαλονίκη.