Σήμερα, την ημέρα της γυναίκας, μου ήρθε στο μυαλό μια ανάρτηση που είχα ανεβάσει στο φέισμπουκ, παλιότερα. Περιγράφει τη δύναμη της απεριόριστης αγάπης μιας γυναίκας.
«Η ζωή γράφει τα πιο απίθανα σενάρια.
Γνωρίστηκαν πολύ νέοι, ερωτεύτηκαν και απέκτησαν τρεις γιους.
Η ζωή τους θύμιζε θάλασσα...με γαλήνια νερά και φουρτούνες που τους έπνιγαν.
Ο γάμος δεν άντεξε στο χρόνο.
Εκείνος ήταν ένα ελεύθερο, περήφανο πνεύμα που ερωτευόταν ξανά και ξανά.
Εκείνη έμεινε μόνη, να ζει μόνο για εκείνον.
Δεν άντεχαν να είναι μαζί αλλά δεν άντεχαν να είναι χώρια
Εκείνη τον περίμενε μια ζωή, τον συγχωρούσε από απόσταση.
Εκείνος ήταν πάντα ο σιωπηλός προστάτης της.
Πέρασαν χρόνια πολλά, η καρδία του ήταν αδύναμη ενώ η δική της χτυπούσε μόνο για εκείνον. Ξαφνικά ο άρχοντας της νοσηλεύεται. Η θλίψη για την αδυναμία του την οδηγεί με εγκεφαλικό στο ίδιο νοσοκομείο. Εκείνη στον πέμπτο όροφο, εκείνος στον τέταρτο.
“ Τι κάνει ο Αντρέας;” με ρώτησε όταν κατάφερε να μιλήσει. Λίγες μέρες αργότερα βρίσκεται πάλι μόνη σπίτι της, δεν μπόρεσε να τον δει, δεν έπρεπε να τον δει.
“ Θέλω να είναι καλά ο Ανδρέας, ας πεθάνω εγώ και ας ζήσει εκείνος”
Αυτό ένιωθε, αυτό πίστευε, αυτό έκανε. Λίγες μέρες αργότερα η δική της καρδία έπαψε να χτυπά. Έτσι απλά, έτσι ξαφνικά για όλους.
“ Η μισή καρδία του πατέρα σας δεν λειτουργεί...” ανακοινώνει ο καρδιοχειρουργός στα τρία αγόρια τους την ημέρα που την κήδεψαν.
Πρόλαβε να μας χαμογελάσει και έτσι ξαφνικά σταμάτησε και το άλλο μισό της καρδιάς του να χτυπά.
Λίγες μέρες αργότερα το μνήμα του είναι δίπλα στο δικό της.
Για τον Ηλία, τον Γιάννη και τον Νικόλα ο πόνος της ξαφνικής απώλειας είναι αβάσταχτος, βρίσκουν μια παρηγοριά στην δύναμη της απεριόριστης αγάπης που είχαν η μητέρα τους ΕΛΕΝΗ και ο πατέρας τους ΑΝΔΡΕΑΣ».