Ήταν το πανδαιμόνιο και η εξόχως άφθονη δεκαετία του ’90 που μας βρήκε με τον Χρήστο να δουλεύουμε στα λαϊφστάιλ περιοδικά, ήταν το χρηματιστήριο στα ύψη και τα 20 κάτι χρόνια μας που δεν υπέμεναν κανέναν ζυγό, καμία σκιά. Ήμασταν ελεύθεροι, παρτάραμε, ταξιδεύαμε, τρώγαμε στα fancy resto, πίναμε, γευόμασταν τη ζωή. Μια ζωή διαφορετική από αυτή των γονιών μας, πιο ανθρωποκεντρική και μακριά από κάθε υπαρξιακό φόβο.
Το μόνο που μπορούσε να μας «χαλάσει» ήταν οι απέλπιδοι έρωτες και τα deadlines για τα κείμενα, στη δουλειά, μια δουλειά που έμοιαζε περιούσια, με μισθούς που αυξάνονταν με γεωμετρική πρόοδο και πραγματική σύνδεση των συναδέλφων μεταξύ τους.
Δύο δεκαετίες μετά και ενώ έχουν συμβεί πολλά -υπέροχα αλλά και σκοτεινά-, ο Χρήστος Γεωργαλάς, μου στέλνει ένα γράμμα από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού, όπου ζει με τη γυναίκα του και τα δύο παιδιά του, περιγράφοντάς μου την ζωή πίσω από την παγκόσμια πανδημία, ενώ ο κόσμος αλλάζει.
«Αγαπητή Έφη, είναι κάτι τέτοιες στιγμές που με πιάνει η νοσταλγία για τα παλιά και προσπαθώ να πάω πίσω για να ξαναζήσω την χαμένη μου αθωότητα. Από το πρωί ψάχνω στο Amazon μήπως υπάρχει καμιά φιγούρα του Κολοκοτρώνη για να κάνω ξυλογλυπτική αλλά δεν βρίσκω τίποτα. Υπάρχουν πάντως πολλές μπαμπούσκες όλων των διαστάσεων.
Μην ανησυχείς δεν τρελάθηκα εδώ στην ξενιτιά. Απλά είμαι κι εγώ από χθες ακόμη ένας «όμηρος» ενός αόρατου εχθρού. Ενός βασιλικού ιού που πέταξε σαν νυχτερίδα πάνω από μια κινέζικη αγορά (sic) και στοιχειώνει πλέον όλο τον πλανήτη, ισοπεδώνοντας κοινωνικές και χρωματικές αποχρώσεις που μέχρι εχθές, ειδικά σε αυτή την πλευρά του Ατλαντικού αποτελούσαν την καθημερινή ανάλυση όλων των ειδικών.
Από το Scarsdale λοιπόν, μια κωμόπολη 18.000 περίπου κατοίκων, το οποίο βρίσκεται στα βόρεια προάστια και σε απόσταση μισής ώρας από το Μανχάταν, μετά τις ανεπιτυχείς προσπάθειες για ξυλογλυπτική και Lego αποφάσισα να σου γράψω γιατί θυμήθηκα ότι μια από τις αγαπημένες μου συνήθειες ήταν να διαβάζω τα γράμματα που έστελναν οι αναγνώστες στους συντάκτες των εντύπων.
Τω καιρώ εκείνω, προ social media εποχής, η κρυφή μου χαρά ήταν να διαβάζω τις ερωτήσεις και τις διαπιστώσεις των αναγνωστών από την Σούπερ Κατερίνα μέχρι το Τηλέραμα. Από το σπίτι μου στο Βόλο συνδεόμουνα με τις αγωνίες και τις ερωτήσεις ανθρώπων από όλη την Ελλάδα και ένοιωθα κι εγώ κομμάτι μιας διαφορετικής ζωής από την ελληνική επαρχία των 80ς.
Σήμερα, λοιπόν, ήταν η κατάλληλη στιγμή από ένα εντελώς διαφορετικό προάστιο της Ανατολικής Ακτής να αναμοχλεύσω τα παλιά μου ήθη και να παίξω εγώ το ρόλο του αποστολέα. Σύμμαχος ο χρόνος που από χθες το απόγευμα δείχνει να επιβραδύνεται θεαματικά και ο οποίος ήταν και ο μεγάλος μας αντίπαλος στην πόλη που δεν κοιμάται ποτέ. Αν και για να είμαι ειλικρινής στο δικό μας μικρόκοσμο (αμερικάνικο προάστιο) έχει αρχίσει να επιβραδύνεται από την προηγούμενη Κυριακή, το βράδυ, λίγο πριν τις 10, όταν έφτασαν στα inbox μας μηνύματα με όλες τις δυνατές μορφές. Ηχητικά, γραπτά, alerts με την μοφή e-mail ή link που μας παρέπεμπαν σε pdf ανακοινώσεις γραμμένες με πολύ μεγάλη σοβαρότητα και τα οποία μας ανακοίνωναν ότι τα σχολεία της περιοχής θα έμεναν κλειστά μέχρι 18 Μαρτίου, διότι ένας καθηγητής και ένας μαθητής του γυμνασίου (middle school) από την ομάδα του Χόκεϊ βρέθηκαν θετικοί στον ιό-batman.
Όπως, μάλλον θυμάσαι έχω δύο παιδιά στο λύκειο (high school). Τα κτίρια των εν λόγω σχολείων είναι σε εντελώς διαφορετικά σημεία (περίπου 5 λεπτά απόσταση με το αυτοκίνητο) η κατάσταση όμως εκτιμήθηκε ως επείγουσα και η ανακοίνωση στάλθηκε ως κατεπείγουσα.
Με μεγάλη μας έκπληξη αναρωτηθήκαμε γιατί πήρανε την απόφαση αυτή για το δικό μας σχολείο, όχι επειδή δεν είχαμε κάποιο άμεσο κρούσμα αλλά κυρίως γιατί στην διπλανή μας περιοχή, το New Rochelle, δεν είχε ληφθεί κανένα μέτρο μέχρι εκείνη την ώρα, αν και τα προηγούμενα 24τραωρα είχε γίνει το επίκεντρο σε όλη την Αμερική λόγω του ότι είχε τα περισσότερα κρούσματα σε όλη την Ανατολική Ακτή. Η απάντηση δυστυχώς κρυβόταν σε μια άλλη oργουελική παράγραφο που δυστυχώς δεν γνωρίζαμε.
Το αντίστοιχα μέτρα στην διπλανή περιοχή (η οποία έχει εντελώς διαφορετικά κοινωνικά και οικονομικά κριτήρια από την δική μας) των 80.000 κατοίκων δεν λήφθηκαν μέχρι τότε λόγω της καθημερινής σίτισης αρκετών παιδιών τα οποία καθημερινά τρέφονται από τα κοινωνικά προγράμματα του σχολείου επειδή οι οικογένειες τους βρίσκονται σε άσχημη οικονομική κατάσταση και την αδυναμία του Δήμου να δώσει λύση.
Το πρόβλημα τελικά το έλυσε η εθνοφρουρά μετά από μερικές ημέρες, που με συνοπτικές διαδικασίες κατέλαβε τα σχολικά συγκροτήματα έθεσε την πόλη σε καραντίνα και ξεκίνησε διανομή φαγητού σε όλα τα παιδιά. Ενώ από την Παρασκευή το πρωί στηθήκανε και τα πρώτα drive trough σημεία για να γίνονται τα τεστ του κορονοϊού με την ίδια φιλοσοφία όπως παραγγέλνεις ένα Big Mac, μετατρέποντας την περιοχή σε νουβέλα του Στίβεν Κινγκ.
Από σήμερα το βράδυ πάντως τα μέτρα έχουν γενικευτεί σε όλη την πολιτεία και εκτός από το κλείσιμο των σχολείων, των εστιατορίων, των μπαρ, των θεάτρων του Broadway και των μουσείων ανακοινώθηκαν μέτρα τα οποία απαγορεύουν συγκεντρώσεις με μέγιστο αριθμό 50 ατόμων και σε ορισμένες περιοχές του New Jersey υπάρχει απαγόρευση κυκλοφορίας από 8 το βράδυ μέχρι 5 το πρωί.
Πανεπιστήμια, μαθήματα μουσικής, μαθήματα για σεφ, γυμναστήρια, γιόγκα και οποιαδήποτε κοινωνική δραστηριότητα δείχνει σα να μη σταμάτησε ποτέ.
Αγαπητή Έφη, καταλαβαίνω ότι όλα αυτά μοιάζουν με ένα καλογραμμένο σενάριο για επεισόδιο της σειράς η Ζώνη του Λυκόφωτος όμως δεν είναι και αυτό που σήμερα κάνει πραγματική εντύπωση σε όλους μας είναι η άδεια Times Square. Εκεί που καθημερινά αναμιγνύονται εκατοντάδες άνθρωποι από όλο το πλανήτη και η νύχτα γίνεται μέρα από τις διαφημιστικές οθόνες LED που δεν σταματάνε ποτέ να πουλάνε το αμερικάνικο όνειρο του Bold & the Beautiful.
Ποια είναι τελικά η διαφορά μεταξύ Νέας Υόρκης και Αθήνας και όλοι δείχνουν να συμμορφώνονται τόσο γρήγορα;
Μήπως είναι η επιβολή του νόμου; Καθότι εδώ όταν ανακοινώνεται ένα μέτρο που περιλαμβάνει περιορισμό και αστυνόμευση την επόμενη κιόλας ημέρα εφαρμόζεται από όλους μας (συμπεριλαμβανομένων και των Ελλήνων σε αυτό το παγκόσμιο μωσαϊκό) χωρίς να υπάρχει δεύτερη σκέψη του ποιος είμαι εγώ και ότι ο νόμος αφορά μόνο τους άλλους.
Μήπως είναι η άμεση αντίδραση ιδιωτικού και δημόσιου τομέα που από την πρώτη μέρα που ανακοινώσανε ότι κλείνουν τα σχολεία εκπόνησαν εναλλακτικό σχέδιο, το οποίο εφαρμόζεται κιόλας; Σχεδόν άμεσα με τις ανακοινώσεις για τα περιοριστικά μέτρα μας ενημέρωσαν να δουλεύομε από το σπίτι, μας έστειλαν laptop με courier έτοιμα για δουλειά και την ίδια στιγμή που κάναμε start οι IT μας καθοδηγούσαν πως να συνδεθούμε με τους server της εταιρείας χωρίς κανένα πρόβλημα.
Έλα μωρέ, πολυεθνικές με μανατζαρέους φραγκοφονιάδες θα πει κάποιος. Ούτε συζήτηση όμως όσο κι αν φαίνεται παράξενο αυτοί πολυεθνικοί καρχαρίες δεν μου ζήτησαν ούτε μια φορά να εκθέσω το εαυτό μου και κυρίως κι άλλους σε κίνδυνο. Αντίθετα κάθε πρωί στο εναρκτήριο meeting πρώτα με ρωτάνε πως είμαστε η οικογένειά μου κι εγώ και μετά συνεχίζουμε.
Μήπως όμως τελικά δεν είναι τίποτα από τα παραπάνω δύο αλλά είναι κάτι πολύ μεγαλύτερο από όλα αυτά; Μήπως είναι αυτό που με στοίχειωνε τα τελευταία 7 χρόνια απ’ όταν αποφάσισα να αφήσω την Αθήνα μεσούσης της κρίσης για να μείνω σε ένα νεοϋορκέζικο προάστιο μια ζωή σαν αυτή στο Τρούμαν Σόου; Μήπως τελικά ο βαθμός επιβίωσης μας εξαρτάται πλέον άμεσα από τον συντελεστή του παράγοντα της τεχνολογίας και την σχέση που έχουμε αποχτήσει με αυτή;
Από την Κυριακή που έχει αρχίσει το να φουντώνει το παιχνίδι και τα notification με οδηγίες προς ναυτιλλομένους κάνουν τα κινητά μας σαν strobo τα αυτοκίνητα της Amazon prime κυκλοφορούν ανάμεσά μας σαν μονάδες κινητής αιμοδοσίας και αφήνουν έξω από τα σπίτια πακέτα σε όλα τα σχήματα και τις αποχρώσεις.
Όλα τα app βρίσκονται στα κόκκινα και όλες οι online υπηρεσίες δεν σταματούν να μας ενημερώνουν για τις τελευταίες εξελίξεις. Amazon prime, Spotify, Apple tv, Disney, Netflix, Hulu, HBO προσφέρουν ασταμάτητα καινούριο περιεχόμενο για streaming. Η καμπάνια του Netflix μας γεμίζει αισιοδοξία καθώς αυτό τον Μάρτιο έχει 146 καινούριες σειρές, ταινίες και ντοκιμαντέρ για τους συνδρομητές του. Α, και όλα αυτά με 35$ και απεριόριστο αριθμό σε GB για streaming στο κινητό σου.
Η Νέα Υόρκη δεν είναι πια το Studio 54 και οι οργιώδεις ροκ βραδιές του BCBG. Είναι ένα ατέλειωτο app που ξεκινάει κάθε πρωί να σκανάρει bar code σε τραίνα, κυκλοφορεί με e-ticket, παραγγέλνει Uber η Lyft και τρώει μόνο από menu online.
Κοινωνική απόσταση λέγεται το φάρμακο για την Ιταλία, την Ισπανία, την Ελλάδα, δηλαδή τον πολύπαθο νότο, που τα τελευταία χρόνια λόγω της κρίσης αναγκάστηκε να χωριστεί στους έχοντες και στους μη έχοντες. Εδώ όμως δεν υπάρχει αυτό το πρόβλημα διότι η κοινωνική σύνδεση είναι πλέον είδος προς αναζήτηση. Και φυσικά δεν αναφέρομαι στο δικό μας προάστιο που από τις 8 και μετά δεν βλέπεις άνθρωπο να κυκλοφορεί πουθενά αλλά για το κέντρο του Μανχάταν.
Αγαπητή Έφη, η Νέα Υόρκη δεν είναι καιρό τώρα το Studio 54 και οι οργιώδεις ροκ βραδιές του BCBG. Είναι ένα ατέλειωτο app που ξεκινάει κάθε πρωί να σκανάρει bar code σε τραίνα, κυκλοφορεί με e-ticket, παραγγέλνει Uber η Lyft και τρώει μόνο από menu online. Δεν κάνει καμία σχεδόν συναλλαγή σε γκισέ τράπεζας, εφορίας η άλλη δημόσιας υπηρεσίας, πλην του διαβατηρίου, και όλοι (μα όλοι) κυκλοφορούν με τα μούτρα καρφωμένα στην οθόνη των smartphones προκειμένου να καταναλώσουν όσο γίνεται περισσότερα οπτικοσκουστικά προϊόντα. Ενδιάμεσα παραγγέλνουν online όλα τα φαγητά, τα ρούχα και τα είδη πρώτης ανάγκης και όταν βρουν χρόνο κάνουν confirm στο tinder για one night stand χωρίς δεσμεύσεις.
Όσο για τη νέα γενιά, τα παιδιά μου; Από την ημέρα που ανακοινώθηκε ότι τα σχολεία θα παραμείνουν κλειστά, από σήμερα η 18 του Μάρτη έγινε 30 Μάρτη, αν και οι περισσότεροι πιστεύουμε ότι θα φτάσει μέχρι και 13 Απριλίου, καταληκτική ημερομηνία που ισχύει και για τα αεροπορικά ταξίδια από την Ευρώπη, το κενό φαίνεται να καλύφθηκε αστραπιαία αφού τα link στάλθηκαν άμεσα σε όλους τους μαθητές και ένα virtual σχολείο ξεκίνησε στο Google Drive μέσα σε μία μόλις ημέρα.
Πολιτισμός η Matrix; Δύσκολο να δώσει κάποιος την απάντηση γιατί από την μία βλέπεις ένα σύστημα να δουλεύει με φουλ τις μηχανές χωρίς να βγαίνει κανένας να τραγουδήσει στο μπαλκόνι του όμως από την άλλη βλέπεις και την αγωνία των απλών ανθρώπων που εξαφανίζουν από τα ράφια των giga supermarket χαρτιά υγείας, αντισηπτικά και μακαρόνια (;;;).
Όπως αντιλαμβάνεσαι από αυτή την πλευρά του Ατλαντικού δεν έχουμε τα ίδια με τα δικά σας προβλήματα. Αν και ζούμε σε μια πολιτεία με τον διπλάσιο σχεδόν αριθμό κατοίκων από την Ελλάδα φαίνεται ότι το σύστημα έχει εκπαιδεύσει τους ανθρώπους να αποτραβιούνται γρήγορα στα λαγούμια τους. Ίσως όμως να μην είναι τίποτα από τα παραπάνω. Ίσως να είναι το αποτέλεσμα της λοβοτομής της 11ης Σεπτεμβρίου. Πάντως ο φόβος κι εδώ είναι ορατός, όλοι κοιτάζουν υποψιασμένοι τους διπλανούς τους και σιγά σιγά η Γκόθαμ αδειάζει και το μόνο που μένει είναι η νυχτερίδα να λάμπει πάνω στον λαμπερό, από τα εκατομμύρια φώτα, νεοϋορκέζικο ουρανό.
Σιγά, σιγά η ζωή μπαίνει σε online ρυθμούς (χωρίς διακοπές, και πεσμένα δίκτυα αλλά με ταχύτητες που φτάνουν τα 500 mbs/sec) και όλα συνεχίζουν απρόσκοπτα. Πανεπιστήμια, μαθήματα μουσικής, μαθήματα για σεφ, γυμναστήρια, γιόγκα και οποιαδήποτε κοινωνική δραστηριότητα δείχνει σα να μη σταμάτησε ποτέ αφού όλες οι υπηρεσίες με τις οποίες ήμασταν συνδεδεμένοι μας καλωσορίζουν με ένα στερεότυπο μήνυμα στον κόσμο του μέλλοντος, ανακοινώνοντας αρχικά ότι λόγω του ιού και της επικινδυνότητας του όλα τα μαθήματα θα γίνονται online σίγουρα για τις επόμενες δύο εβδομάδες (τουλάχιστον) και μετά μας βυθίζουν στο τεχνολογικό σύμπαν του streaming.
Αγαπητή Έφη, 19,45 εκατομμύρια άνθρωποι ζούνε στην πολιτεία της Νέας Υόρκης και μέχρι αυτή τη στιγμή που σου γράφω έχουμε 463 καταγεγραμμένες υποθέσεις και 7 θανάτους. Όλοι ευχόμαστε να μην ζήσουμε ακραία φαινόμενα και όλοι αναρωτιόμαστε καθημερινά μεταξύ μας αν άραγε τα χειρότερα είναι μπροστά μας σε μια πόλη στην οποία ζούνε 600.000 Κινέζοι και αποτελεί την μεγαλύτερη πόλη πληθυσμιακά σε Κινέζους από οποιαδήποτε άλλη πόλη εκτός Ασίας. Εάν σε αυτό προσθέσεις ότι μέχρι και σήμερα μετακινούνταν καθημερινά σε όλα τα πλάτη και μήκη της πόλης και πετούσαν από το Newark (το τρίτο αεροδρόμιο μετά το Κένεντι και το La Guardia) στην Κίνα (χωρίς διακοπή) αφού ακόμη και σήμερα οι πτήσεις προς την Ασία αν και έχουν μειωθεί δεν αποτελούν κόκκινο πανί όπως αυτές στην Ευρώπη το μέλλον δεν φαίνεται αισιόδοξο.
Ειλικρινά πάντως όποιος προσπαθήσει να δώσει την απάντηση για το τι μέλλει γενέσθαι θα αποτύχει στα σίγουρα κι επειδή δεν είναι καιρός για πειραματισμούς καθότι χάνονται ανθρώπινες ζωές η απόφαση με η χωρίς την βοήθεια της τεχνολογίας είναι καθολική, stay home-stay safe. Αν και δεν σου κρύβω όλοι ρίχνουμε κλεφτές ματιές έξω από το παράθυρό μας μήπως και εμφανιστεί κανένας Joker και αρχίσουμε όλοι μαζί να χορεύουμε μέχρι το πρωί.
Βέβαια θα συμφωνήσω κι εγώ ότι δεν είναι καιρός για ψευτοηρωισμούς και παλικαριές, αλλά καιρός για συνέπεια και ψυχραιμία. Άλλωστε ακόμη και το κλασσικό περιοδικό-οδηγός πόλης σε μια από τις τελευταίες του αναλαμπές πριν τον εκτυπωτικό του θάνατο κυκλοφόρησε σήμερα με διαφορετικό λογότυπο αντί για Time Out- Time In.
Φιλικά
Χρήστος Γεωργαλάς»
Photo: Oliver Niblett
