Τα Flower Girls, η Ελευθερία Κοτζάκη, Χριστίνα Σπανού και Δήμητρα Σταματοπούλου κάνουν κάτι σπάνιο. Κάτι που δε συνηθίζεται -τουλάχιστον από τον μέσο, καθημερινό άνθρωπο. Τρώνε λουλούδια. Τα μαγειρεύουν και τα τρώνε.
Τώρα που το ξανασκέφτομαι, έχω κι εγώ φάει λουλούδι μια φορά, μια μαργαρίτα που δεν μου έβγαινε στο «μ' αγαπά, δε μ' αγαπά» έτσι όπως ήθελα.
-Αλήθεια, μαγειρεύετε και τρώτε λουλούδια; Πως γίνεται αυτό;
«Ναι είναι αλήθεια ότι μαγειρεύουμε και τρώμε λουλούδια όπως επίσης και ότι ταΐζουμε τον κόσμο με αυτά».
Μάλιστα. Ψάχνοντας στο ίντερνετ επί του θέματος, βρήκα ότι υπάρχει ένας Άγγλος σεφ που έχει ένα γαλλικό εστιατόριο στο Λονδίνο, ο Tom Aikens. Αυτός λοιπόν, ο ευφάνταστος σεφ συνηθίζει να προσθέτει εδώδιμα λουλούδια στα ξακουστά πιάτα του. Άλλη πληροφορία σχετικά με τη βρώση των λουλουδιών είναι ότι οι μεσαιωνικοί καλόγεροι χρησιμοποιούσαν στην κουζίνα τους, ένα λουλούδι που σήμερα ο διάσημος σεφ Dev Biswal ξαναχρησιμοποιεί, το Alexander. Ένα πρασινοκίτρινο λουλούδι με γεύση μεταξύ σέλινου και μαϊντανού. Ο συγκεκριμένος σεφ το προσθέτει στο βοδινό ζωμό του.
Τα Flower Girls δεν είναι σεφ πάντως. Δεν το κάνουν για ικανοποίηση του ουρανίσκου. Είναι καλλιτέχνες, γυναίκες που αναζητούν τον συμβολισμό των πραγμάτων, που εστιάζουν στην πυρωμένη πληροφορία. «Το καλοκαίρι του 2011 σε ένα εικαστικό workshop στον καλλιτεχνικό σταθμό της ΑΣΚΤ στο Ρέθυμνο πραγματοποιήσαμε το πρώτο πειραματικό project το οποίο ξεκίνησε ως αστείο αλλά τελικά κατέληξε να καθιερωθεί» λένε.
-Είναι διατροφή ή κάτι άλλο; Πως το επικοινωνείτε;
«Το επικοινωνούμε μέσω των εικαστικών project-performances που κάνουμε. Δεν προτείνουμε έναν τρόπο διατροφής, στοχεύουμε στο να δώσουμε τροφή για σκέψη».
-Θα μπορούσε κανείς να σας χαρακτηρίσει vegetarian;
«Στην καθημερινότητα μας δεν συνηθίζουμε να τρώμε λουλούδια. Επιλέγουμε να χρησιμοποιήσουμε τα λουλούδια στα project μας ως εικαστικό μέσο για να δημιουργήσουμε σκηνοθετημένες συνθήκες στις οποίες προσφέρεται μέσω του καλλιτεχνικού πλαισίου μία “ριζοσπαστική” μορφή φιλοξενίας. Υπογραμμίζοντας και αναπαράγοντας καθημερινές εμπειρίες (όπως είναι το φαγητό και η συνεύρεση γύρω από το τραπέζι) στοχεύουμε να αμφισβητήσουμε κοινωνικές αντιλήψεις και να διαμορφώσουμε διάλογο που πραγματεύεται καταστάσεις κοινωνικού άγχους (social anxiety) και καθωσπρεπισμού».
-Πως βρεθήκατε οι τρεις σας;
«Γνωριστήκαμε στη σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας και κάποια στιγμή ξεκινήσαμε να δουλεύουμε μαζί. Έχουμε αυτή την ομάδα αλλά η καθεμία δραστηριοποιείται και ξεχωριστά στον εικαστικό χώρο. Η πορεία της ομάδας μας ξεκίνησε στη σχολή και επισφραγίστηκε στην performance του γάμου μας στη Μπιενάλε της Μυκόνου το 2013».
-Είδα στο φέισμπουκ ότι κάνετε κάποιες βραδιές, σαν γιορτή. Τι ακριβώς είναι αυτό;
«Μέχρι τώρα έχουμε κάνει αρκετά project που κάθε φορά σκηνοθετούνται ανάλογα με το τι θέλουμε να σχολιάσουμε. Μεταξύ άλλων έχουμε κάνει ένα επίσημο δείπνο, ένα cocktail party, κυνήγι χαμένου θησαυρού, σεμινάριο savoir vivre και savoir faire και διάφορα άλλα, σε χώρους όπως το Μουσείο Μπενάκη, η Στοά Εμπόρων, η ΑΣΚΤ κ.α.».
-Πως σας αντιμετωπίζουν όταν μιλάτε για αυτή τη συνήθεια σας;
«Παρ' ότι στον εικαστικό χώρο η food performance είναι κάτι διαδεδομένο, ο κόσμος που έρχεται στα project μας και δεν είναι τόσο εξοικειωμένος με το είδος αυτό, συνήθως μας αντιμετωπίζει με περιέργεια και ενδιαφέρον».
-Που βρίσκετε τα λουλούδια που μαγειρεύετε;
«Τα λουλούδια που μαγειρεύουμε τα μαζεύουμε από αγρούς και αυλές και μερικά τα καλλιεργούμε και στις γλάστρες μας».
www.trapezincollective.wix.com/flower-girls
