Η ιστορία της θυμίζει τον ήρωα του Αλ Πατσίνο από το «Άρωμα Γυναίκας», την ταινία που σημάδεψε πολλούς από εμάς στη δεκαετία του ’90, η οποία μάς συστήνει έναν χορευτή τάνγκο με προβλήματα όρασης. Μόνο που η Μαρία Τζεβελέκου είναι μια αληθινή ηρωίδα. Το γεγονός ότι πριν από δέκα χρόνια έχασε την όρασή της δεν την εμπόδισε από το να συνεχίσει τη ζωή της, παραμένοντας εξίσου ενεργή με κάθε γυναίκα, με αποτέλεσμα σήμερα όχι μόνο να είναι φοιτήτρια Αγγλικής Φιλολογίας, στο τρίτο έτος, αλλά και μέλος της ομάδας παραδοσιακών και λάτιν χορών του Φάρου Τυφλών της Ελλάδος.
Ενώ χορεύει ένα τάνγκο στην κάμερα του «Πάμε Δανάη» μοιράζεται με τον κόσμο την ιστορία της ζωής της, με κάθε ατάκα της να γίνεται πηγή έμπνευσης και δύναμης για όλους όσοι αντιμετωπίζουν μικρότερες ή μεγαλύτερες δυσκολίες. «Πάντα μου άρεσε η μουσική και ο χορός, δεν ήξερα όμως αν μπορώ να τα καταφέρω. Μέχρι που γράφτηκα σε μια ομάδα χορών λάτιν και έτσι μπήκε στη ζωή μου το τάνγκο. Ένας χορός συναρπαστικός, που μπορεί να σε ταξιδέψει για μερικά λεπτά μακριά από την πραγματικότητα, κι αυτό ήταν που με μάγεψε. Εσύ έχεις χορέψει τάνγκο στο σκοτάδι; Εγώ ναι».
Όπως συνεχίζει η Μαρία Τζεβελέκου στην αφήγησή της, «είναι δύσκολο να συμβιβαστείς, να αποδεχτείς ότι πράγματα που μέχρι χτες θεωρούσες δεδομένα και αυτονόητα δεν ισχύουν πια. Χρειάζεται χρόνο, πείσμα, πίστη. Εγώ προσπάθησα να βρω λύση στα προβλήματά μου, να κάνω πράγματα που μου αρέσουν. […] Ό,τι και να έγινε στη ζωή μου, εγώ δεν σταμάτησα να μαθαίνω, να ελπίζω, να εξελίσσομαι. Το μέλλον ανήκει σε αυτούς που ονειρεύονται κι εγώ είμαι ευτυχισμένη μέσα στην ομορφιά των ονείρων μου. Όταν έχασα την όρασή μου πριν από περίπου 10 χρόνια, πίστεψα ότι η ζωή μου δεν είχε πια κανένα νόημα. Λάθος: η ζωή έχει τόσες χαρές, τόσες όμορφες στιγμές, αρκεί εμείς να θέλουμε να τη ζήσουμε, αρκεί να ξεφύγουμε από τους φόβους και τις ανασφάλειές μας».
Δείτε την ιστορία της στο «Πάμε Δανάη»: