Είναι από αυτές τις στιγμές που ευγνωμονείς το σύμπαν για το Internet. Όταν έρχεσαι σε επαφή με το The Very Special You δεν μπορείς παρά να αναφωνήσεις πως πρόκειται για μια πολύ δυνατή δουλειά. Καθαρές φωτογραφίες, ωραίοι άνθρωποι, δυνατές ιστορίες. Ιστορίες που ακούς από φίλους, γνωστούς ή που έχεις βιώσει. Ρατσισμός, bullying, φόβος για το διαφορετικό. Για το διαφορετικό που θα έπρεπε να εξυμνούμε. Μιλήσαμε με τον δημιουργό του The Very Special You, Φίλιππο Ιωάννου, ώστε να κατανοήσουμε καλύτερα το project:
Τι ακριβώς είναι το The Very Special You; Πως ξεκίνησε;
Το The Very Special You είναι ένα ανθρωποκεντρικό, θεματικό, φωτογραφικό πρότζεκ με στόχο την ανάδειξη των στοιχείων που καθιστούν τον καθένα μας ξεχωριστό και στο οποίο άνθρωποι κάθε καταβολής, ανεξαρτήτως φυλής, ηλικίας, γένους, ταυτότητας, σεξουαλικού προσανατολισμού, μοιράζονται τις προσωπικές τους ιστορίες. Είναι ένα πρότζεκτ που απευθύνεται σε όλους και αφορά τον καθένα από μας που αισθάνεται και είναι διαφορετικός. Ξεκίνησε στις αρχές του Δεκέμβρη με αφορμή μια διαδρομή μου στο λεωφορείο από το πανεπιστήμιο στην πόλη, όπου γυρνώντας παρατηρούσα τόσους πολλούς και διαφορετικούς ανθρώπους που ο κάθε ένας ασχολούνταν με κάτι συγκεκριμένο, είτε ακούγοντας μουσική, είτε μιλώντας στο τηλέφωνο, είτε κοιτάζοντας το παράθυρο. Τόσοι πολλοί άνθρωποι με διαφορετικές εμπειρίες και βιώματα. Έτσι, ξεκίνησε σιγά - σιγά η ιδέα για το πρότζεκτ, μέσω του οποίου ήθελα να κάνω ένα μέσο, όπου θα μπορούσε ο καθένας να εκφραστεί και να πει την δική του προσωπική ιστορία.
Είσαι αρκετά νεαρός (20 χρονών) τι σε ώθησε να ασχοληθείς με τόσο λεπτά θέματα, όπως η διαφορετικότητα, το bullying, o ρατσισμός;
Η αλήθεια είναι ότι πάντα ήμουν ευαισθητοποιημένος με θέματα bullying. Αυτό που ουσιαστικά με ώθησε να κάνω το The Very Special You είναι το γεγονός ότι δεν μπορώ να δεχτώ ότι κάποιος άνθρωπος κρίνεται, στοχοποιείται και δέχεται λεκτική ή σωματική βία επειδή απλά δεν είναι ίδιος με τους άλλους. Δεν μπορώ να ενστερνιστώ ότι κάποιος δέχεται ρατσιστικά σχόλια και περιθωριοποιείται για τις επιλογές, τις απόψεις, τις προτιμήσεις, τη σεξουαλική, πνευματική του υπόσταση και ταυτότητα. Αυτή λοιπών η περιθωριοποίηση είναι για μένα οπισθοδρομική, μη ανθρώπινη και έκφραση ενός άκρατου συντηρητισμού. Γιατί κάποιος να κρίνει έναν άντρα που δεν του αρέσει να κοιμάται με τη Μαρία αλλά με τον Παναγιώτη; Γιατί η Σύρια μετανάστης κρίνεται για το αν πιστεύει στο Χριστό και κάνει το σταυρό της; Ποιος δίνει το δικαίωμα σε κάποιον να κρίνει και να σχολιάζει τις επιλογές, τις πεποιθήσεις και τις καταβολές ενός ανθρώπου; Τι είναι τελικά σωστό ή λάθος; Αυτό που είναι κοινωνικά αποδεκτό και ομοιόμορφα συγκαταβατικό ή αυτό που εκφράζει την ελεύθερη επιλογή ενός ανθρώπου;
Υπάρχει κάποια ιστορία από αυτές που έχουμε δει που ξεχωρίζεις;
Θεωρώ πως κάθε ιστορία που έχουμε δημοσιεύσει είναι ξεχωριστή και προσφέρει διαφορετικά συναισθήματα. Ωστόσο την ιστορία που ίσως θα ξεχώριζα είναι αυτή ενός μικρού κοριτσιού από τη Συρία, το οποίο περιγράφει με τον πιο γλυκό και αθώο τρόπο την στενοχώρια του που δεν μπόρεσε να πάρει τις κούκλες της μαζί της, φεύγοντας από τη χώρα της και ερχόμενη στην Ελλάδα, αναζητώντας μέσα από τους γονείς της ένα καλύτερο μέλλον. Αυτή η ιστορία του μικροί κοριτσιού με έχει στιγματίσει και για αρκετές μέρες την είχα συνεχώς στο μυαλό μου. Μου φαίνεται από τη μια τόσο αθώε και τρυφερό που ένα μικρό κορίτσι από τη Συρία σκέφτεται τις κούκλες και τα παιχνίδια μέσα στους πολέμους και από την άλλη τόσο απάνθρωπη και παράλογη όλη αυτή η δυστυχία που προκαλείται από τα κάθε φορά πολιτικά και οικονομικά συμφέροντα.
Στην Ελλάδα τα κρούσματα bullying διαρκώς αυξάνονται. Εσύ πως βλέπεις την κατάσταση, σε θέματα διαφορετικότητας και ανθρωπίνων δικαιωμάτων; Κάνουμε βήματα ή πάμε πίσω τελικά;
Είναι όλα θέμα νοοτροπίας και κυρίως παιδείας. Οι Έλληνες έχουν μια στερεοτυπική και πολ’υ συγκεκριμένη εικόνα στο μυαλό τους για πολλές καταστάσεις και ανθρώπους και δεν θέλουν, όχι ότι δεν μπορούν, δεν θέλουν να ξεφύγουν από αυτή. Είναι όμηροι συντηρητικών και πολλές φορές αδιέξοδων επιλογών που δυστυχώς η σημερινή μας παιδεία και πολιτισμός διαιωνίζει. Πάσχουμε από ρατσιστικά στερεότυπα γιατί και οι ιθύνοντες των πολιτιστικών δρώμενων είναι εγκλωβισμένοι σε ρατσιστικές αντιλήψεις. Από την άλλη, δείχνουμε απροθυμία να διευρύνουμε τη σκέψη μας και κρατιόμαστε από τα δεσμά μίας άκρατης συνήθειας. Η δυσφορία και η αντίδρασή μας εκδηλώνεται παντού σε προσωπικό αλλά και σε επαγγελματικό επίπεδο. Από το μαύρο μικροπωλητή στα φανάρια, το αλβανόπουλο στο σχολείο, τον τύπο με τα τατουάζ ή το σκουλαρίκι που δουλεύει σε μια εταιρία, το ζευγάρι ομοφυλοφίλων που περπατάει χέρι χέρι, μέχρι τον ανάπηρο που θα ζητήσει θέση εργασίας.
Η αποδοχή της διαφορετικότητας και της συνύπαρξης όλων των ανθρώπων με ίσα δικαιώματα και αξίες απαιτεί πρώτα την αποδοχη του ίδιου μας του εαυτού. Δεν γίνεται να αποδεχτείς τον άνθρωπο δίπλα σου αν πρώτα δεν έχεις αποδεχτεί και κατανοήσει τον εαυτό σου. Το επόμενο βήμα βέβαια είναι και η κοινωνία γύρω σου να γίνει πιο ανοικτή και αυτό φυσικά είναι αποτέλεσμα μίας διαφορετικής και ευρείας παιδείας. Παρόλα αυτά, θεωρώ πως κάνουμε αργά βήματα και πως σιγά σιγά εξελισσόμαστε και διευρύνουμε τα μάτια και τα μυαλά μας. Βέβαια, ο δρόμος προς την αποδοχή της διαφορετικότητας ειναι ακόμη μεγάλος και θέλει αρκετές προσπάθειες από όλους, μία διαφορετική παιδεία, ένα πλουραλιστικό πολιτισμό που θα επιφέρει έτσι αλλαγή στην Ελληνική κοινωνία και στη θεώρηση των απόψεων και ιδεών που υιοθετεί.