Τώρα που τα συλλαλητήρια πέρασαν και φεύγουμε από τους ανόητους διαγκωνισμούς των αριθμών, τα συλλαλητήρια ήταν ογκώδη και ο κόσμος ήταν παρά πολύς. Αυτό φτάνει.
Τώρα που βγάζουμε τα συμπεράσματα, σίγουρα ο καθένας θα καταλήγει στα δικά του, ανάλογα με αυτά που γνώριζε και πίστευε πριν τα βήματα του τον οδηγήσουν ή όχι, στην πλατεία...
Ένα συμπέρασμα νομίζω ότι βγαίνει αβίαστα. Ότι οι υπεύθυνες πολιτικές δυνάμεις, κυρίως κυβέρνηση και αξιωματική αντιπολίτευση, ακολούθησαν την πολιτική που διχάζει και αποπροσανατολίζει. Όταν ο κόσμος που βγαίνει στους δρόμους δεν ξέρει τι ακριβώς του προτείνουν οι υπεύθυνοι πολιτικοί φορείς, γιατί επίτηδες δεν αποσαφηνίζουν θέσεις ή φοβούνται να κάνουν προτάσεις, όταν δεν κάθονται ο ένας απέναντι στον άλλον να αποτυπώσουν πού συμφωνούν, πού διαφωνούν, τότε ο κόσμος που θα βγει στο δρόμο θα μιλήσει χωρίς βέβαιη κοινή γνώση. Χωρίς ίδια πληροφόρηση για όλους. Θα μιλήσει με την ψυχή του, με το συναίσθημα και κυρίως με το φόβο που έχουμε όλοι απέναντι σε αυτό που μας είναι άγνωστο ή αβέβαιο...
Τι προτείνουν οι πολιτικοί φορείς που ψηφίσαμε;
Κι εδώ που φτάσαμε δεν υπάρχει «η διπλωματία είναι μυστική», γιατί αυτό οδηγεί στη «διπλωματία στους δρόμους». Πιο φανερή δε γίνεται....
Τι προτείνουν και γιατί ως σύνθετη ονομασία όσοι την προτείνουν;
Τι ακριβώς πρέπει να φοβόμαστε ως αλυτρωτισμό των Σκοπίων; Πώς εκφράζεται στο Σύνταγμα τους και πώς παρακάμπτεται;
Κανείς δεν ανοίγει αυτή τη συζήτηση με τη νηφαλιότητα που αρμόζει στο θέμα.
Και όλοι μαζί παίζουν την τυφλόμυγα της εξίσωσης του πολιτικού κέρδους-κόστους.
Κάπως έτσι παρακολουθούμε αυτές τις μέρες το φαινόμενο της αποθέωσης και της αποκαθήλωσης του μεγάλου Μίκη Θεοδωράκη. Αποκαθηλώνεται από αυτούς που αγωνίστηκε μια ζωή μαζί τους και αποθεώνεται από αυτούς που μια ζωή πολέμησε.
Θύμα και αυτός του πολιτικού κρυφτού γύρω από το «Μακεδονικό».
Αν ήμουν κόρη του Μίκη δεν θα ήθελα ποτέ να δω να τον αποθεώνει και να «συγχωρεί» τους αγώνες του ένας Κασιδιάρης...