Γράφει η Γιώτα Ομήρου
Ποιο είναι το πρόσωπο της Ελληνίδας που έχει κάνει την περιποίηση των άκρων μας επάγγελμα; Τι σκέφτεται μια μανικιουρίστ (κατά τα περιοδικά, «nail artist») κάθε φορά που εμείς απλώνουμε τα πόδια μας στην ποδιά της ξεφυλλίζοντας αμέριμνα gossip έντυπα ή μιλώντας στο κινητό με τις φίλες μας;
Τα πόδια μας στα χέρια της… Άραγε από τυφλή εμπιστοσύνη ή από τυφλή υπεροψία; Εξαρτάται από ποια θέση την κοιτάζουμε: από την θέση της συνειδητοποιημένης πελάτισσας ή από την αφ’ υψηλού θέση που προσφέρει η pedicure πολυθρόνα;
Σε όλα αυτά, απαντά η Πέννυ Λιανού, ένα νέο κορίτσι που έχει μάθει να κερδίζει μόνο του τη ζωή από τα 18 του χρόνια, σε μια ηλικία που άλλοι ξεκινούν το ταξίδι της ανέμελης (καμιά φορά και αιώνιας) φοιτητικής ζωής. Απαντήσεις με μια εξοργιστική σχεδόν ειλικρίνεια κι έναν σπάνιο τσαμπουκά. Τον τσαμπουκά της αξιοπρέπειας που αποκτάς όταν η ζωή δεν σου χαρίζεται εύκολα, αλλά πρέπει να τα κατακτήσεις όλα από την αρχή και τελικά τα καταφέρνεις.
ΓΙΑΤΙ ΣΧΟΛΗ ΜΑΝΙΚΙΟΥΡ ΚΑΙ ΟΧΙ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ
«Είμαι ορφανή από τα 14. Η μητέρα μου πέθανε. Ο πατέρας μου μας εγκατέλειψε τρεις μήνες μετά το θάνατο της μαμάς, δεν ξέρω πια τίποτα γι’ αυτόν. Για μένα έχει πεθάνει»… Ένα αμφίθυμο δάκρυ εμφανίζεται στα τεράστια καταπράσινα μάτια. Μένει εκεί. Μάλλον δεν καταδέχεται να το χαραμίσει. (Σιωπή…)
«Μεγάλωσα με τη βοήθεια της αδερφής μου (5 χρόνια μεγαλύτερη), που δούλεψε κι αυτή από νωρίς για να τα βγάλουμε πέρα. Είναι τα πάντα για μένα: και μάνα και φίλη και αδερφή. Μείναμε μόνες σε ένα σπίτι έρημο από γονείς, με τον παππού και τη γιαγιά -σε άλλο σπίτι- να μας φροντίζουν όσο μπορούν».
»Στις Πανελλήνιες έμεινα έξω για λίγα μόρια μόνο. Δεν υπήρχε οικονομική δυνατότητα να συνεχίσω δεύτερη χρονιά τα φροντιστήρια. Από μικρή όμως ζωγράφιζα, μαγείρευα, είχα ταλέντο να καλλωπίζω τις φίλες μου. Γενικά, έπιαναν τα χέρια μου» λέει η Πέννυ, και αυτό το έχω διαπιστώσει προσωπικά άπειρες φορές. Όχι μόνο γιατί είναι η καλύτερη τεχνίτρια νυχιών που έχω γνωρίσει (κι έχω γνωρίσει πολλές), αλλά και γιατί πάντα φροντίζει να με τρατάρει ένα από τα απίστευτα γλυκά της.
«Το πρωί κρατούσα παιδιά, το απόγευμα δούλευα γραμματεία σε φροντιστήριο και ενδιάμεσα πήγαινα στη σχολή μανικιούρ - με έσπρωξε η αδερφή μου να πάω» συνεχίζει ενώ μου σερβίρει ένα κομμάτι κέικ αμυγδάλου που έφτιαξε η ίδια. «Μπορώ να πω ότι είμαι τελείως ανεξάρτητη οικονομικά από τα 20, αν και είχα τις πρώτες μου πελάτισσες από τα 18. Όχι, δεν έχω δικό μου στούντιο. Είμαι υπάλληλος, αλλά ευτυχώς στάθηκα τυχερή. Δεν έχω παράπονα από τους εργοδότες μου μέχρι τώρα. Παρά την κρίση, οι αποδοχές μου δεν μειώθηκαν. Τα λεφτά δεν είναι ούτε πολλά ούτε λίγα. Είναι τόσα ώστε να ζω αξιοπρεπώς».
ΠΡΟΣΒΟΛΕΣ, ΓΕΛΙΑ ΚΑΙ ΕΚΜΥΣΤΗΡΕΥΣΕΙΣ
«Ό,τι έχει να κάνει με γυναίκες απαιτεί τεράστια αποθέματα υπομονής. Ευτυχώς, διαθέτω μπόλικη. Μου έχει τύχει πελάτισσα να με ταπεινώνει επί δύο ώρες συνεχόμενες. Δεν έχασα την ψυχραιμία μου. Την αντιμετώπισα ευγενικά μέχρι το τέλος». Ωστόσο το μανικιούρ είναι το εύκολο μέρος του επαγγέλματός της. Όπως μου λέει και η ίδια, «το πεντικιούρ δεν είναι μόνο το βάψιμο. Απαιτεί ειδικές γνώσεις, γιατί τα πόδια εμφανίζουν πολλά προβλήματα, δερματολογικά, ορθοπεδικά κ.λπ.» Πώς ξεπέρασε την πρακτική αλλά και ψυχολογική επιβάρυνση του να πρέπει να σκύψεις κυριολεκτικά σε ξένα πόδια;
«Στην αρχή ήταν πολύ δύσκολο. Έλεγα μέσα μου καθώς έσκυβα “βαθιά ανάσα και πάμε”. Στη συνέχεια όμως, όταν άκουγα να μου δίνουν ευχές για την ανακούφιση που τους προσέφερα, όλα άλλαζαν. Ήμουν περήφανη που άλλος ένας άνθρωπος έφευγε ευτυχισμένος από τα χέρια μου». Σκέφτομαι δυνατά πως με μια τόσο στενή -κυριολεκτικά- επαφή που έχει με τις γυναίκες, είναι αδύνατο να μην τη βλέπουν και ως φίλη. Εξάλλου, το στούντιο (ή ο προσωπικός χώρος μιας μανικιουρίστας) είναι πάντα ένας χώρος χαράς και ευεξίας, με γέλια, χαλαρές κουβέντες αλλά και μικρές ή μεγάλες εκμυστηρεύσεις. «Η αλήθεια είναι ότι ξέρω μυστικά που δεν τα ξέρουν ούτε οι κοντινοί τους άνθρωποι. Δεν μου αρέσει καν η λέξη “πελάτισσες”. Τις περισσότερες πια τις βλέπω σαν οικογένειά μου. Σε μένα έρχονται για να χαλαρώσουν, να κάνουν ένα δώρο στον εαυτό τους, ίσως μετά ή πριν από μια δύσκολη μέρα. Με αγαπούν και σέβονται τη δουλειά μου».
«ΝΥΧΟΥ ΚΑΙ ΣΤΑ ΜΟΥΤΡΑ ΣΑΣ»
Τι γίνεται όμως με τις πελάτισσες που τη βλέπουν ως εύκολο αντικείμενο υποτίμησης; Πώς νιώθει άραγε αυτό το κορίτσι που ξεχειλίζει από περηφάνια όταν μια κυρία μπορεί και να την κοιτάξει υπαινικτικά, με το φρύδι ελαφρώς ανασηκωμένο και το δηκτικό «νυχού» να κρέμεται στην άκρη των χειλιών της; «Υπαινικτικά; Ποιος υπαινιγμός; Κατάμουτρα μου το λένε». «Ποιες;», τη ρωτάω. «Οι γυναίκες καριέρας, ας πούμε;» «Ναι, καλά το είπατε. Για μένα δεν θα έλεγαν ποτέ ότι κάνω καριέρα» λέει γελώντας. «Κι όμως, κυρίως οι γυναίκες που δεν έχουν σπουδάσει είναι εκείνες που μου λένε “σιγά μωρέ, και τι κάνεις; Ένα νύχι φτιάχνεις!” Απαξιώνουν και το ταλέντο και την υπομονή και τις γνώσεις που απαιτούνται για να κάνεις αυτήν τη δουλειά. Κυρίως όμως απαξιώνουν το μεράκι και την αγάπη μου γι’ αυτό που κάνω».
Παρ’ όλα αυτά, και η ίδια χρησιμοποιεί τον όρο «νυχού» για κάποιες συναδέλφους της. «Ναι, τον χρησιμοποιώ για εκείνες που βλέπουν το επάγγελμα ως τρόπο να βγάλουν εύκολο χρήμα. Που έχουν ίσως το ταλέντο, αλλά δεν αγαπάνε αυτό που κάνουν. Αυτές είναι περαστικές και τους αξίζει το “νυχού”». Την προκαλώ να μου πει τι θα απαντούσε ειλικρινά σε όλες εκείνες που την βλέπουν ως νυχού. «Αν μου επιτρεπόταν να απαντήσω όπως νιώθω, θα τους έλεγα “νυχού και στα μούτρα σας!”». Φυσικά, η Πέννυ ποτέ δεν θα απαντήσει έτσι, όχι μόνο λόγω επαγγελματισμού, αλλά κυρίως λόγω έμφυτης ευγένειας. Μιας ευγένειας που δυστυχώς δεν διδάσκεται στις κυρίες που παίρνουν τόσο σοβαρά τον ρόλο της «γαλαζοαίματης», ώστε, εν έτει 2016, να θεωρούν πως δικαιούνται υπηρέτες αντί υπηρεσιών. Ίσως τελικά αυτή η ρημάδα η φράση («παροχή υπηρεσιών») να δημιουργεί τεράστιες συγχύσεις σε αυτό το αυτάρεσκο πριγκιπάτο. Συγχύσεις που για μια σκληρά εργαζόμενη νεολαία, που δεν είχε την τύχη (ή απλώς δεν ήθελε) να σπουδάσει και να δραπετεύσει άρον άρον στο εξωτερικό, είναι πολυτέλεια. Ίσως όμως στις μέρες μας, η μεγαλύτερη πολυτέλεια να είναι η χαρά να στέκεσαι στα δικά σου πόδια, κάνοντας μια δουλειά που σέβεσαι και αγαπάς. Η χαρά να αποφεύγεις τις παγίδες του μελό και της μεμψιμοιρίας και να παραδίδεις μαθήματα αξιοπρέπειας στους καθ’ έξιν άεργους.
ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΤΩΝ ΑΚΡΩΝ ΓΙΑ ΤΑ ΑΚΡΑ
Ζήτησα από την Πέννυ να μου αποκαλύψει μερικά από τα μαργαριτάρια που έχει αλιεύσει όλα αυτά τα χρόνια, δουλεύοντας ως μανικιουρίστ. Δυστυχώς ή ευτυχώς, δεν γράφονται όλα. Ιδού αυτά που γράφονται:
- Το χειμώνα, το κόκκινο έχει 60 και μία αποχρώσεις
«Όλες οι γυναίκες έχουν το ίδιο κόκκινο στο μυαλό τους, αλλά η καθεμιά το ζητάει με άλλο όνομα: το κόκκινο του πυροσβεστικού, το κόκκινο της φωτιάς (αλήθεια, ποιος έχει πει πως η φωτιά είναι κατακόκκινη;), το κόκκινο το αιματί, το κόκκινο της… ιερόδουλης. Κορυφαίο όμως, το κόκκινο της δεύτερης μέρας περιόδου». (Το τελευταίο ίσως και να ανήκει σε αυτά που δεν γράφονται.) Τελικά, πώς το λένε οι επαγγελματίες αυτό, το καθαρόαιμο κόκκινο; «Russian Roulet» απαντά η Πέννυ και γελάω –ένα ακόμη κόκκινο!
- Το καλοκαίρι οι γυναίκες τα βλέπουν όλα κοραλλί
«Ζητάνε κοραλλί σταθερά, αλλά εννοούν κάτι άλλο. Τους δείχνεις το κοραλλί βερνίκι, δηλαδή κάτι σε πορτοκαλοκόκκινο, και πιάνοντας ένα φούξια, σου λένε: “να, αυτό είναι το κοραλλί”».
- Η τρέλα δεν πάει στα βουνά, πάει στα νύχια
Μπορεί και η πιο συντηρητική γυναίκα να εκτονώσει την καταπιεσμένη της «τρέλα» πάνω στα νύχια της και να ζητήσει από καρδούλες με γκλίτερ μέχρι τον ουρανό με τ’ άστρα. Κυριολεκτικά όμως, όπως η πελάτισσα που ζήτησε τα Χριστούγεννα από την Πέννυ να σχεδιάσει στα νύχια της την Άγια Νύχτα. Φυσικά ούτε εκείνη ήξερε τι εννοούσε. Έτσι, η Πέννυ πάνω στα βαμμένα μαύρα νύχια, έγραψε στα 4 δάχτυλα του ενός χεριού τη λέξη «Άγια» και στα άλλα 5 τη λέξη «Νύχτα». (Ακόμη γελάνε, και η ίδια και η πελάτισσα.)
- Η αντρική παραγγελιά είναι ιερή
«Αχ, όχι κόκκινο, δεν αρέσει στον Βαγγέλη μου». Η γνώμη των αντρών έχει τόση βαρύτητα, ώστε όταν οι πελάτισσες δεν φέρνουν μαζί τον σύντροφο για να διαλέξει χρώμα, φωτογραφίζουν την παλέτα νυχιών και του τη στέλνουν στο κινητό με το μήνυμα «Αγάπη μου, διάλεξε τι σου αρέσει». Ασχολίαστο.
- Τελικά, τι θέλουν οι άντρες από τα νύχια μας;
«Είναι μεγάλος μύθος ότι οι άντρες δεν θέλουν το κόκκινο. Τους αρέσει πολύ, ειδικά στα πόδια. Στα χέρια προτιμούν το σικ γαλλικό ή το τελείως γυμνό, αρκεί να είναι περιποιημένα τα άκρα. Οι περισσότεροι, δε, σιχαίνονται τα πολύ σκούρα που είναι στη μόδα, όπως τα μαύρα. Επίσης περιφρονούν τα σχέδια, τα γκλίτερ και γενικώς τις υπερβολές».
