Μου ζητάει να την πάρω τηλέφωνο μεταξύ 9 και 10 το πρωί. «Εκείνη την ώρα τα πράγματα είναι πιο ήσυχα για μένα,» μου λέει. «Είμαι στον δρόμο για τη δουλειά και μπορώ να μιλήσω με περισσότερη ηρεμία». Όταν απαντά στην κλίση μου η φωνή της είναι πολύ ευχάριστη και ενεργητική, οι δείκτες του ρολογιού δείχνουν μόλις 9 και 15 κι όμως η Χριστίνα Φλαμπούρη, η πρώτη Ελληνίδα που πάτησε στην «κορυφή του κόσμου», στο Έβερεστ, και κατάφερε να ολοκλήρωσει με επιτυχία το πρότζεκτ του 7 Summit, δίνει την εντύπωση ότι έχει ξυπνήσει πολλές ώρες πριν, ίσως και να έχει προλάβει να πάει για ένα γρήγορο τρεξιματάκι πριν μπει στο αυτοκίνητο για το γραφείο.
Με γοργούς ρυθμούς ξεκινάει να μου αφηγείται την γεμάτη σασπένς και ενδιαφέρον ιστορία της. Υπάρχουν στιγμές που δεν χρειάζεται καν να τις κάνω διαφορετικές ερωτήσεις, η αφήγηση μοιάζει να την συνεπαίρνει τόσο πολύ, σα να τα ξαναζεί όλα από την αρχή με το ίδιο πάθος, το ίδιο θάρρος και τον ίδιο ενθουσιασμό της πρώτης φοράς. «Πώς είναι να ξεκινάς μία μέρα, από το πουθενά, για να σκαρφαλώσεις στο Έβερεστ;», την ρωτάω. «Όταν αναζήτησες υποστηρικτές σε αυτό το μεγάλο εγχείρημα οι εταιρίες πώς αντέδρασαν;» Μου κάνει εντύπωση ο αυθορμητισμός της, η ταχύτητα στη σκέψη της, η ειλικρίνεια της όταν της ζητάω να μου πει για εκείνη την τρομακτική φορά που φοβήθηκε πραγματικά για την ζωή της, αλλά και για τις ζωές όσων ήταν στην ομάδα της.
Όσο μου μιλάει διεκπεραιώνει κι άλλα μικροπράγματα. Απαντά σε έναν συνάδελφο, διαβάζει ένα μέηλ, λέει κάτι βιαστικά στο σταθερό τηλέφωνο. Μου εξηγεί το κάθετι σα να θέλει να δικαιολογηθεί, ενώ εγώ έχω εντυπωσιαστεί με την ικανότητα της να κάνει δύο και τρία και τέσσερα πράγματα ταυτόχρονα. Ίσως αυτό να εξηγεί πολλά, σκέφτομαι για μία στιγμή. Και τελικά την αφήνω να μου πει σαν ποτάμι που ρέει, όλη την περιπετειώδη διαδρομή της πρώτης γυναίκας στην Ελλάδα που ατένισε την θέα του κόσμου τούτου από τις επτά ψηλότερες κορυφές του πλανήτη. Από μία-μία ξεχωριστά.
Αν ξεκινούσα για να πω την ιστορία μου θα έλεγα απλά ότι ειμαι η Χριστίνα, δουλεύω εδώ και χρόνια σε μία πολυεθνική εταιρία και μέχρι την ημέρα που η ορειβασία μπήκε στη ζωή μου γυμναζόμουν κατά κύριο λόγο μόνο τα Σαββατοκύριακα. Έκανα ιστιοπλοϊά και αυτή ήταν η βασική επαφή που είχα με την άσκηση. Δεν είχα δοκιμάσει ποτέ ξανά να σκαρφαλώσω σε βουνό, δεν είχα κάμια απολύτως σχέση με όλο αυτό μέχρι που ένας ξάδελφος μου με προσκάλεσε σε μία εκδρομή και αποφάσισα να το δοκιμάσω.
Εκείνη η πρώτη φορά που επιχείρησα να ανέβω στο βουνό ήταν πραγματική καταστροφή. Απλά δεν μπορούσα να το κάνω, δεν μπορούσα ούτε καν να πιάσω το σκοινί, είχα πραγματικά παραλύσει ολόκληρη από τον φόβο μου. Τώρα, κάθε φορά που σκέφτομαι εκείνη την ημέρα, αισθάνομαι πραγματικά τυχερή για αυτό που μου συνέβη. Αισθάνομαι τυχερή που εκείνη τη φορά δεν μπόρεσα να ανέβω. Γιατί εκείνο που έμοιαζε ως ολοκληρωτική αποτυχία εκείνη την Κυριακή ήταν τελικά ο μεγαλύτερο κίνητρο για μένα. Αυτό που με ταρακούνησε και με ώθησε να προσπαθήσω ξανά.
Μετά από εκείνο το περιστατικό σκέφτηκα πολλές φορές τους λόγους για τους οποίους φοβήθηκα τόσο πολύ στο βουνό. Τι ήταν εκείνο που με τρόμαζε και γιατί άφησα τον φόβο να με νικήσει. Ήταν κάτι που με έτρωγε μέσα μου και δεν ήθελα να το αφήσω να με καταβάλει. Ήθελα να νικήσω τον φόβο, να κάνω το άλμα και να ανέβω. Ξαφνικά, όλο αυτό σήμαινε πάρα πολλά για μένα και ήξερα ότι πρέπει πάση θυσία να επιστρέψω.
Το πιο μαγικό πράγμα που σου συμβαίνει όταν ανεβαίνεις στο βουνό ότι το ότι τα όρια σου δεν είναι εκείνα που ήταν μέχρι πριν από λίγη ώρα. Πριν πιάσεις το σκοινί και αφήσεις ελεύθερο τον εαυτό σου να σκαρφαλώσει. Τα όρια σου διευρίνονται, δεν ξέρεις πόσο μακριά μπορείς αν πας, που μπορείς να φτάσεις. Κάθε βήμα σε φέρνει πιο κοντά σε κάτι νέο, ανεξερεύνητο, φανταστικό.
Παίρνοντας την απόφαση να κυνηγήσω το 7 Summit, δηλαδή να πατήσω το πόδι μου στις 7 ψηλότερες κορυφές κάθε ηπείρου, ήξερα ότι δεν θα είναι καθόλου εύκολο. Δεν είχα ψευδαισθήσεις. Επίσης ήξερα ότι ήταν κάτι που δεν μπορούσα να το κάνω μόνη, χρειαζόμουν οικονομική στήριξη, κανείς δεν μπορεί να το χρηματοδοτήσει μόνος του αυτό, εκτός κι αν έχει πάρα-πάρα πολύ μεγάλη οικονομική άνεση. Σε κάθε περίπτωση, εγώ δεν είχα αυτή τη δυνατότητα. Ακόμα θυμάμαι την πρώτη φορά που πήγα να μιλήσω σε κάποιον χορηγό για το σχέδιο μου, γι'αυτό που ήθελα να κάνω.
Τι με ρωτούσαν πιο συχνά; Αν θα έχω κάποιον άντρα μαζί μου όταν θα ανέβω στο Έβερεστ ή σε ποιού έμπειρου ορειβάτη την ομάδα ανήκω. Και όταν απαντούσα: «Όχι, δεν έχω κάποιον άντρα μαζί μου. Μόνη μου είμαι», με κοιτούσαν σα να είμαι ούφο. Έβλεπαν ένα μικροσκοπικό κορίτσι μπροστά τους να τους λέει ότι θέλει να πάει μόνη της στο Έβερεστ και με περνούσαν για τρελή. Οπότε στην αρχή υπήρχε αρκετή δυσπιστία. Χρειάστηκε αρκετός χρόνος για να τους πείσω ότι είμαι πράγματι αποφασισμένη και ότι μπορώ να το κάνω.
Τα πράγματα άλλαξαν πολύ μετά την πρώτη μου επιτυχία. Όταν ολοκλήρωσα την ανάβαση στο Ελμπρούς της Ρωσίας, την ψηλότερη κορυφή της Ευρώπης με ύψος 5.642 μ, άρχισαν να με αντιμετωπίζουν διαφορετικά. Έτσι, κατάφερα να πείσω μερικές εταιρίες να με πάρουν στα σοβαρά και να επενδύσουν πάνω μου, ώστε να μπορέσω να συνεχίσω.
Η επόμενη στάση, το Κιλιμάντζαρο της Αφρικής, ήταν η πιο εύκολη κορυφή του πρότζεκτ μας, εκεί που θα μπορούσες να πεις ότι οι συνθήκες ήταν πιο βατές. Στην Ανταρκτική η κατάσταση είναι τελείως διαφορετική. Το καταλαβαίνεις από την πρώτη στιγμή που πατάς το πόδι σου σε αυτόν τον τόπο και αισθάνεσαι τον παγωμένο αέρα να σου κόβει το πρόσωπο. Εκεί όταν έχει -10 βαθμούς κελσίου λένε ότι έχουν μία ζεστή μέρα. Καταλαβαίνει κανείς για τι συνθήκες μιλάμε. Το να ανέβουμε στην ψηλότερη κορυφή του όρους Βίνσεν, στα 4.892 μέτρα, με πολικές θερμοκρασίες που έπεφταν κάτω από τους - 40 βαθμούς ήταν το πιο δύσκολο πράγμα που έχω κάνει μέχρι τώρα. Επίσης ήταν εκείνη η φορά που πραγματικά φοβήθηκα πάρα πολύ και για τον εαυτό μου, αλλά και για την υπόλοιπη ομάδα.
Ξεκινήσαμε να ανεβαίνουμε με κακοκαιρία. Όταν είχαμε φτάσει στο σημείο πριν την τελική ανάβαση είδαμε τις υπόλοιπες ομάδες να γυρίζουν πίσω κακήν κακώς. Μας είπαν ότι οι άνεμοι ήταν πάρα πολύ ισχυροί ότι η χιονοθύελλα ήταν έντονη και ότι δεν ήταν καθόλου ασφαλές να προχωρήσουμε. Η ομάδα είχε αρχίσει να φοβάται, ήθελαν να γυρίσουν πίσω. Τότε δεν ξέρω τι με έπιασε και πείσμωσα πολύ, ήθελα να συνεχίσω. Προσπάθησα να τους εμψυχώσω, τους είπα ότι είμαστε δυνατοί, ότι θα καταφέρουμε, ότι μπορούμε να το κάνουμε. Ευτυχώς επικράτησε η φωνή της λογικής κάποιων μελών της ομάδας και επιστρέψαμε στις σκηνές μας. Ένιωσα βαθιά απογοήτευση, ότι ήταν λάθος που γύρισα πίσω, ότι έχασα την μεγάλη ευκαιρία, ότι όλο χάθηκαν.
Το ίδιο βράδυ συνειδητοποίησα πόσο επικίνδυνο ήταν αυτό που ετοιμαζόμουν να κάνω. Σε τι κίνδυνο ήμουν έτοιμη να βάλω τον εαυτό μου και τους άλλους, Και κυρίως ότι αν είχαμε συνεχίσει εκείνη την ημέρα μπορεί να μην είχαμε γυρίσει πίσω. Ζήτησα συγγνώμη από την ομάδα και παραδέχθηκα το λάθος μου. Η ασφάλεια μας ήταν πάνω απ' όλα. Το πρωί είχαμε σκοπό να αρχίσουμε την κατάβαση, με άλλα λόγια να τα παρατούσαμε.
Τα ξημερώματα έγινε κάτι απίστευτο, κάτι αληθινά ανεξήγητο. Μέχρι εκείνη την ώρα όλα τα δελτία έδειχναν μεγάλη επιδείνωση της κακοκαιρίας. Και εκεί που ήμασταν έτοιμοι να μαζέψουμε τα πράγματα μας και να ξεκινήσουμε να κατεβαίνουμε ο άνεμος κάνει ένα μπραφ και, ως δια μαγείας. σταμάτησε εντελώς. Άπνοια. Κοιταχθήκαμε μεταξύ και είπαμε «Ή τώρα ή ποτέ». Η στιγμή που έβαλα την ελληνική σημαία στην πιο ψηλή κορυφή της Ανταρκτικής ήταν από τις πιο συγκινητικές στιγμές της ζωής μου.
Νομίζω πως όταν ανέβηκα στο Έβερεστ δεν συνειδητοποίησα ακριβώς τι είχα καταφέρει. Αυτό είναι το θέμα με το βουνό, όταν το ζεις η αδρεναλίνη σου είναι τόσο ψηλά, η ένταση είναι τόσο μεγάλη που δεν καταλαβαίνεις ακριβώς τι γίνεται. Όταν κατέβεις και ηρεμήσεις τότε αρχίζεις να νιώθεις τι ακριβώς έγινε, τι έχεις καταφέρει. Επίσης, στο βουνό ποτέ δεν είσαι απόλυτα ασφαλής. Μέχρι τη στιγμή που θα μπεις στη σκηνή σου και θα κλείσεις το φερμουάρ πρέπει να είσαι σε εγρήγορση.
Αυτό που δεν μπορώ να ξεχάσω με τίποτα είναι εκείνη η φορά που έχασα την όραση μου κατά την διάρκεια της ανάβασης. Ξαφνικά το ένα μου μάτι άρχισε να τα βλέπει όλα θολά, όλα γύρω μου έγιναν θαμπά και τρόμαξα πολύ. Τότε άρχισα να σκέφτομαι πολύ απαισιόδοξα, ήταν μία από εκείνες τις φορές που άφησα τις αρνητικές σκέψεις να με επηρρεάσουν και είπα «πάει, δεν πρόκειται να τα καταφέρω». Τελικά τα κατάφερα και αποδείχθηκε ότι η ανωμαλία στην όραση προκλήθηκε από την πολύ χαμηλή θερμοκρασια. Γιατί αμέσως μόλις επέστρεψα σε πιο χαμηλό υψόμετρο η όραση μου επανήλθε στο φυσιολογικό.
Σίγουρα δεν ξεκινάς έτσι απλά μία μέρα για να ανέβεις στο Έβερεστ και να βγάλεις πέρα μία ανάβαση που μπορεί να διαρκέσει από 10 έως 16 ώρες. Χρειάζεται πολύ σκληρή προετοιμασία και καθημερινή προπόνηση. Εγώ ήμουν πολύ συνεπής σε αυτό, αλλά δεν πιστεύω ότι τα κατάφερα μόνη μου. Δεν ξέρω αν θα μπορούσα να πειθαρχήσω τόσο πολύ αν οι φίλοι μου δεν είχαν σταθεί στο πλευρό μου από την πρώτη στιγμή που τους ανακοίνωσα τα σχέδια μου. Έτσι ήξερα ότι η καθημερινή προπόνηση δεν θα με αποκλείσει από τις ανθρώπινες συναναστροφές. Είχαμε ορίσει μεταξύ μας ένα πρόγραμμα και γνώριζα ότι την Τρίτη το απόγευμα θα πάει για γυμναστική με την κολλητή μου, την Κυριακή το πρωί με το αγόρι μου. Έτσι ήταν πολύ πιο εύκολο για μένα να μείνω πιστή στον στόχο μου και να μην παρεκκλίνω. Να μην αναζητώ δικαιολογίες για να μην το κάνω.
Νομίζω ότι η εμπειρία μου από το μάρκετινγκ όλα αυτά τα χρόνια αποδείχθηκε εξαιρετικά πολύτιμη σε όλη αυτή την προσπάθεια. Με έμαθε πως να είμαι πιστή και προσηλωμένη σε αυτό που ήθελα να κάνω, Να θέτω μικρούς στόχους και να τους κατακτώ λίγο-λίγο, τον έναν μετά τον άλλον.
Αυτό που εύχομαι να «περάσει» στον κόσμο μέσα από τη δική μου ιστορία είναι το αδιαμφισβήτητο γεγονός ότι οι γυναίκες έχουμε μέσα μας πολύ περισσότερη δύναμη απ' όσο φανταζόμαστε, ότι είμαστε σε θέση να πετύχουμε πάρα πολύ πράγματα μόνες μας. Ότι μπορούμε να πάρουμε την απόφαση να κάνουμε το οτιδήποτε, αρκεί να το θέλουμε. Όλοι είμαστε ικανοί να κάνουμε πραγματικότητα τους στόχους μας. Αν κατάφερα εγώ, που το 2014 είχα μηδενική εμπειρία στην ορειβασία, να ανέβω στο Έβερεστ τότε μπορούν οι πάντες να καταφέρουν τα πάντα.
Δεν θεωρώ ότι είμαι η καλύτερη ορειβάτισσα του κόσμου. Θεωρώ ότι είμαι πολύ τυχερός άνθρωπος, ότι έχω δίπλα μου ανθρώπους που με αγαπούν και με στηρίζουν και ότι η επαφή μου με τις επιχειρήσεις και το μάρκετινγκ με βοήθησε να είμαι πάντα συγκεντρωμένη ώστε να πετυχαίνω τους στόχους μου.
Ωστόσο ξέρω ότι τίποτα απ' όλα αυτά δεν θα ήταν εφικτό χωρίς την βοήθεια κάποιων ανθρώπων που πίστεψαν πάρα πολύ σε μένα. Έτσι θα ήθελα και με αυτή την ευκαιρία να ευχαριστήσω τους υποστηρικτές μου που εμπνεύστηκαν από τις δικές μου κορυφές και μαζί κατακτήσαμε στις 7 ψηλότερες κορυφές των ηπείρων του κόσμου. H Nivea με αφορμή την παγκόσμια καμπάνια “Always there for you” αποφάσισε να στηρίξει την προσπάθεια μου. Το πάθος της Mapei για συνεχόμενη βελτίωση μας έκανε από την αρχή ομάδα ενώ η Cardlink με το moto τους Dream Big μου έδωσε ακόμα μεγαλύτερη ώθηση να κυνηγήσω αυτό το μεγαλεπήβολο όνειρο.
Φωτογραφίες: @christinaflampouri
