Δύο χρόνια πριν ο Νορβηγός ντοκιμαντερίστας Χέβαρντ Μπάστνες έστρεψε το φακό του στη γυναικεία πλευρά της Χρυσής Αυγής. Το ντοκιμαντέρ, όταν προβλήθηκε στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, προκάλεσε όχι τόσο συζητήσεις όσο ένα μούδιασμα συνοδευόμενο από μικρές ανατριχίλες, όχι γιατί το κοινό δεν ήξερε την Ουρανία, την Ευγενία ή τη Δάφνη, όσο για την ειρωνεία πίσω από το ρόλο που παίζουν οι γυναίκες, συχνά θύματα ρατσιστικών και βίαιων επιθέσεων σε μια πατριαρχικά ενηλικιωμένη κανονικότητα, στην κοινωνική και πολιτική συνοχή των ακροδεξιών υφάνσεων της πολιτικής σκηνής που παλεύει να βρει τα λογικά της. Όμως ο Μπάστνες δεν επινόησε κάτι, επιβεβαίωσε όλα όσα εδώ και καιρό επιστήμονες και αναλυτές υπενθυμίζουν. Η ακροδεξιά είναι και γένους θηλυκού.
Από την ιδιαίτερα δημοφιλή στις γυναίκες, γκρούπα Pegida, που πρωταγωνίστησε στις αντιμεταναστευτικές διαδηλώσεις στο Κέμνιτς της Γερμανίας τους προηγούμενους μήνες στις τρεις πρωταγωνίστριες του ντοκιμαντέρ «Τα Κορίτσια Της Χρυσής Αυγής», την Ουρανία Μιχαλολιάκου, κόρη του ιδρυτή και γενικού γραμματέα της Χρυσής Αυγής, Νίκου Μιχαλολιάκου, την Ευγενία Γερμένη, σύζυγος του βουλευτή της Χρυσής Αυγής Γιώργου Γερμένη και τη Δάφνη Ηλιοπούλου, μητέρα του βουλευτή Παναγιώτη Ηλιόπουλου, η γυναίκα είναι μια ισχυρή δύναμη στην άνοδο του ακροδεξιού λαϊκισμού της τελευταίας δεκαετίας στην Ευρώπη ή τη Μπεάτε Τσέπε, για πολλούς το πλεόν διάσημο πρόσωπο της γερμανικής ακροδεξιάς και πρότυπο για τις ναζί γυναίκες ως ουσιαστικός πυρήνας του Εθνικού Σοσιαλιστικού Υπόγειου Ρεύματος (NSU) που ευθύνεται για τη δολοφονία οκτώ Τούρκων, ενός Έλληνα και μιας αστυνομικού μεταξύ της περιόδου 2000-2007, η ακροδεξιά ρητορική έχει ανταπόκριση στις γυναίκες ακόμη και αν καταφέρεται ενάντια στο φεμινισμό, ακόμη και επανειλημμένα υπονομεύει την αξία και τους αγώνες για τα γυναικεία δικαιώματα σε μια κοινωνία ανισότητας και σεξισμού για να ενδυναμώσει τα μηνύματα φοβίας που σπέρνει.
Σε πρόσφατη έρευνα στην Ελλάδα στην οποία συμμετείχε ο δόκτορας κοινωνιολογίας και ερευνητής του Παντείου Πανεπιστημίου Κοινωνικών και Πολιτικών Επιστημών, Αλέξανδρος Σακελλαρίου, με επικεφαλής την Αλεξάνδρα Κορωναίου, Καθηγήτρια στο Τμήμα Ψυχολογίας επίσης του Παντείου Πανεπιστημίου, οι γυναίκες όχι μόνο δεν αντιτίθενται στην καθιέρωση αξιών που επιτίθενται στη χειραφέτηση τους αλλά υπερασπίζονται την αντρική κυριαρχία.
Στο δείγμα της έρευνας πολλές, νέες σε ηλικία γυναίκες, δικαιολόγησαν το περιώνυμο χαστούκι του Ηλία Κασιδιάρη στη Λιάνα Κανέλλη πριν τις εκλογές του Μαΐου του 2012 με το επιχείρημα «καλά της έκανε, εκείνη το προκάλεσε».
Οι γυναίκες και μάλιστα νεαρής ηλικίας δικαιολογούν τέτοιες συμπεριφορές, οπότε και τις αποδέχονται οπότε και καλλιεργούν ιδεολογικά εχθρικές ως προς το φύλο τους συμπεριφορές, δίνοντας έτσι στην ακροδεξιά το απαραίτητο εκείνο άρωμα γυναίκας που χρειάζεται για να ισχυροποιηθεί στις εκλογικές αναμετρήσεις που διαμορφώνουν συνειδήσεις.
Άλλωστε, παραδοσιακά ορίζοντας τη γυναίκα ως αδύναμη για την πρώτη γραμμή της μάχης, η άνοδος της παρουσίας των γυναικών σε ακροδεξιά πολιτικά μορφώματα εμφανίζεται κυρίως στην πολιτική εκπροσώπηση και συμμετοχή τους και όχι στις βίαιες, στα όρια της νομιμότητας, πρακτικές επιθέσεων και τρομοκρατίας της ακροδεξιάς που παραδοσιακά βρυχάται στις Ευρωεκλογές.
Wrong Alpha Female: από τη Λεπέν στη Σάρα Πάλιν
Η παρουσία γυναικών στα ακροδεξιά και εθνικιστικά κόμματα και μάλιστα σε υψηλές θέσεις ιεραρχίας όπως συμβαίνει στη Γαλλία με τη Μαρίν ΛεΠεν και στις ΗΠΑ με τη Σάρα Πάλιν, όχι μόνο δεν λειτουργεί αποτρεπτικά αλλά ενδυναμώνει τη γοητεία της ακροδεξιάς στις γυναίκες που «αγκαλιάζουν» και υποστηρίζουν εκλογικά αυτές τις «Μητέρες του ΈΘνους».
Με τις γυναίκες να αποτελούν τουλάχιστον τον μισό πληθυσμό της εκάστοτε κοινότητας, η ψήφος γένους θηλυκού είναι ιερό δισκοπότηρο για τα πολιτικά κόμματα που φλερτάρουν με τη νεοναζιστική ιδεολογία.
Καθώς η αντιμεταναστευτική πολιτική μιας πολύπαθης Ευρώπης είναι ψηλά στην εθνικιστική ατζέντα και το τρομοκρατικό, ισλαμοφοβικό αφήγημα μιας «βρώμικης απειλής» να καλλιεργείται δημιουργώντας φοβία στο «αδύνατο φύλο», τα ακροδεξιά κόμματα από την Αυστρία, στην Ουγγαρία, τη Δανία, τη Νορβηγία, τη Γερμανία και αλλού, προσελκύουν γυναίκες ψηφοφόρους.
Με την απειλή της «μιαρότητας» και της «απώλειας της καθαρότητας της λευκής φυλής από γυναίκες εκτεθειμένες σε μολυσματικούς αλλόθρησκους» η φυλετική καθαρότητα είναι μια υπόθεση που αφορά τις «Μητέρες» κάθε έθνους -είτε αυτές είναι αρχηγοί κομμάτων, είτε η εκλογική βάση επάνω στην οποία αυτά τα κόμματα γιγαντώνονται.
Για τα ακροδεξιά μανιφέστο, ο φεμινισμός είναι κακός «διότι απομάκρυνε τη γυναίκα από τη μητρότητα και άρα την αναπαραγωγή του έθνους και προσπάθησε να τις εξομοιώσει με τους άνδρες κάτι που αντίκειται στους φυσικούς νόμους». Σε παράλληλο χρόνο η ομοφυλοφιλία παρουσιάζεται ως επικίνδυνη για το κοινωνικό σύνολο, η ετεροφυλοφιλία προτάσσεται ως η μόνη αποδεκτή φυσική ομαλότητα και όλα αυτά επιβεβαιώνονται περίτρανα στην πρόσφατη έρευνα του πολιτικού ιδρύματος Φρίντιχ Έμπερτ.
Η έρευνα που εστίασε σε Γερμανία, Γαλλία, Ελλάδα, Πολωνία, Σουηδία και Ουγγαρία κατέγραψε αύξηση των γυναικών που τείνουν προς την ακροδεξιά και τα λαϊκιστικά κόμματα. Καθώς τα ακροδεξιά, και συχνά νεοναζιστικά, πολιτικά μορφώματα καλλιεργούν την εικόνα μιας καθημερινής γυναίκας στη δομή και το εκλογικό σώμα τους, η Ευρώπη εγκυμονεί ολοένα και περισσότερους κινδύνους.
Μια διαπίστωση που αξίζει να γίνει αντικείμενο μελέτης και προβληματισμού για γυναίκες και άντρες εξίσου, προτού το αυγό του φιδιού επωάσει ακόμη περισσότερο.