Ακόμα και στα μεγάλα φεστιβάλ συντελούνται αδικίες. Ή για την ακρίβεια τις περισσότερες φορές κάποιος θα βρεθεί να πει ότι στην απόφαση κάθε κριτικής επιτροπής, όσο έγκριτη και αξιοσέβαστη κι αν είναι, υπήρξε κάποια μικρή ή μεγάλη αδικία.
Φέτος, όμως, στο Φεστιβάλ των Καννών, γνωστό και ως «το μεγαλύτερο και σημαντικότερο κινηματογραφικό φεστιβάλ στον κόσμο» τα πράγματα συνέβησαν κάπως διαφορετικά. Γιατί τι σημαίνει όταν ακόμα και ο ίδιος ο πρόεδρος της επιτροπής δηλώνει δημόσια πως κι ο ίδιος άλλη ταινία προόριζε για τον Χρυσό Φοίνικα; Mία σύντομη πρόταση δια στόματος Πέδρο Αλμοδόβαρ η οποία ήταν αρκετή για να χαρακτηριστεί το έντονο “120 Βeats Per Minute” («120 Χτύποι το Λεπτό») του Γάλλου σκηνοθέτη Robin Campillo ως η πιο αδικημένη ταινία της καλλιτεχνικής χρονιάς που μας πέρασε.
Η ιστορία του Campillo κεντράρει στις αρχές του 1990 όταν μία νέα επιδημία, ανεξιχνίαστη στα μάτια των πιο κορυφαίων γιατρών του κόσμου, κάνει την εμφάνιση της σε μία κοινωνία που δεν μπορεί ούτε να την καταλάβει ούτε να την αντιμετωπίσει. Στο σημείο που άλλες αντίστοιχες ταινίες με την ίδια θεματολογία επιλέγουν να εστιάσουν σε μεμονωμένες ιστορίες - όπως συμβαίνει για παράδειγμα στην περίπτωση του «Φιλαδέλφεια» με τον Τομ Χάνκς- το «120 Χτύποι το Λεπτό» εστιάζει στην αρρώστια ως σύνολο, ως ξαφνικό δεδομένο ενός κόσμου που αλλάζει κι αυτός μέσα από αυτή κι αρχίζει να κοιτάζει την σεξουαλική επαφή με τρόμο και καχυποψία.
«Στην αρχή της επιδημίας, οι άνθρωποι ζούσαν στη γωνιά τους. Με την Act Up, ασθενείς θέλησαν να σπάσουν τη μύχια κατάρα για να κάνουν τη νόσο πιο ορατή και να θέσουν τους πολιτικούς προ των ευθυνών τους», δήλωσε ο σκηνοθέτης στο AFP.
Η Act Up ζητούσε «να μην υφιστάμεθα πλέον την επιδημία, αλλά να έχουμε ενεργό ρόλο», δηλώνει αυτός που ήταν ακτιβιστής της οργάνωσης, η οποία έγινε γνωστή για τα προκλητικά συνθήματά της και τις θεαματικές της εκστρατείες όπως οι "die in", με τους συμμετέχοντες να ξαπλώνουν στο έδαφος παριστάνοντας τους νεκρούς.
Εκτός από τον θάνατο, η καταπολέμηση της αδιαφορίας, τα εργαστήρια και η ασθένεια έρχονται κυρίως στο προσκήνιο. «Η ταινία δεν δίνει συμβουλές, απλά θυμίζει αυτή τη συσπείρωση του κόσμου κατά της επιδημίας αυτής, του κόσμου που έχτισε μια συνείδηση και έδωσε πολιτικούς αγώνες», τόνιζε ο 54χρονος Campillo στη συνέντευξη Τύπου που είχε δώσει στα πλαίσα του Φεστιβάλ των Καννών.
Τελικά το πολυσυζυτημένο φιλμ κατάφερε να κερδίσει το δεύτερο βραβείο του Φεστιβάλ, τερματίζοντας μετά το "Τhe Square"¨του Ruben Östlund. Η ταινία, διάρκειας δύο και πλέον ωρών, δείχνει έναν ακτιβισμό που αναπτύχθηκε πολύ πριν από την εποχή των μέσων κοινωνικής δικτύωσης. Το φιλμ δεν έχει βλέμμα νοσταλγίας ούτε μοιάζει με ντοκιμαντέρ, ίσως γιατί δίνει έμφαση στην ιστορία αγάπης μεταξύ του Σον που νοσεί από AIDS και του Νατάν, ο οποίος δεν είναι άρρωστος. Πέρα από την αρρώστια που απασχολεί το ζευγάρι, η ιστορία του «120 χτύποι το λεπτό» τονίζει τη ριζοσπαστικότητα του ενός και τη σαγήνη του άλλου.
Το «120 Χτύποι το Λεπτό» είναι ο κατά κοινή ομολογία Χρυσός Φοίνικας που δεν δόθηκε ποτέ.