Όλοι έχουμε «κακές μέρες στη δουλειά. Αλλά αν ... αρνούμαστε να σηκωθούμε από το κρεβάτι το πρωί ή μονίμως δυσανασχετούμε όταν βρισκόμαστε στο γραφείο, τότε προφανώς βρισκόμαστε αντιμέτωποι με ένα πιο σοβαρό πρόβλημα.
Η συγγραφέας Amy Morin επισημαίνει ότι το εχθρικό επαγγελματικό περιβάλλον προκαλεί αρνητικά συναισθήματα στους εργαζόμενους, επηρεάζει την προσωπική τους ζωή, ενώ, σε ορισμένες, περιπτώσεις, συνδέεται και με κατάθλιψη.
«Όταν είμαστε στις μαύρες μας για τη δουλειά μας, αυτό ενδεχομένως να μας κάνει να σκεφτόμαστε και να συμπεριφερόμαστε αρνητικά και στους υπόλοιπους τομείς της ζωής μας», εξηγεί η ίδια. «Και τότε, νιώθουμε όλο και χειρότερα. Πρόκειται για έναν φαύλο κύκλο».
Ακολουθούν 11 σημάδια που, σύμφωνα με τη συγγραφέα, η εργασία μας καταστρέφει τη ζωή μας:
1) Δεν μπορούμε να σταματήσουμε να σκεφτόμαστε τη δουλειά μας.
Τα σαββατοκύριακα και τα απογεύματα της εβδομάδας πρέπει να καθαρίζουμε τη σκέψη μας από τα άγχη του γραφείου και να χαλαρώνουμε. Αν επιστρέφουμε στο σπίτι και δεν μπορούμε να βγάλουμε από το μυαλό μας ένα meeting που δεν πήγε καλά ή όλους τους λόγους για τους οποίους το επόμενο πρωί δεν θέλουμε να σηκωθούμε από το κρεβάτι, αυτό δείχνει ότι η εργασία μάς μόνο καλό δεν μας κάνει.
2) Παραπονιόμαστε για τη δουλειά μας. Πολύ.
Αν είμαστε δυστυχισμένοι με την εργασία μας και νιώθουμε ότι αυτή δεν μας καλύπτει, αρχίζουμε να σπαταλούμε πολυ χρόνο και ενέργεια προκειμένου να εξηγήσουμε στους φίλους μας, την οικογένειά μας και όποιον άλλον είναι πρόθυμος να μας ακούσει, πόσο άσχημα περνάμε στον εργασιακό χώρο. Και, κατά συνέπεια, η καλή μας διάθεση μειώνεται, ενώ αυξάνεται ο κίνδυνος κατάθλιψης.
3) Οι κοινωνικές εκδηλώσεις με συναδέλφους αρχίζουν να μοιάζουν περισσότερο ενοχλητικές παρά διασκεδαστικές.
Τρώμε το μεσημεριανό μας επάνω στο γραφείο αντί για την κουζίνα όπου μαζεύονται οι συνάδελφοι; Αφότου σχολάσουμε, τρέχουμε σπίτι για να αποφύγουμε τους υπόλοιπους; Βρίσκουμε δικαιολογίες για να μην πάμε στις εξόδους με τους συνεργάτες μας; Tα σημάδια είναι παραπάνω από προφανή...
4) Οι σκέψεις μας για τη δουλειά είναι υπερβολικά αρνητικές.
«Δεν θα πάρω ποτέ προαγωγή», «Θα μου κάνουν διαρκώς παρατηρήσεις». Όταν οι σκέψεις μας για τη δουλειά δεν είναι ποτέ θετικές και αισιόδοξες, βαλτώνουμε ακόμα περισσότερο.
5) Φιλτράρουμε οτιδήποτε καλό σχετικά με τη δουλειά.
Όταν αισθανόμαστε στις μαύρες μας, τείνουμε να βλέπουμε το ποτήρι μισοάδειο. Κι έτσι, αν εννέα θετικά πράγματα συμβούν κατά τη διάρκεια της μέρας, εμείς θα εστιάσουμε στο ένα αρνητικό.
6) Εμφανίζονται προβλήματα υγείας και στο σώμα μας.
Η κακή ψυχολογία και πολύ περισσότερο η κατάθλιψη δεν επηρεάζουν μόνο την πνευματική μας κατάσταση. Σε πολλούς ανθρώπους, προκαλούν πόνο στο στομάχι, πονοκεφάλους και άλλα σωματικά συμπτώματα. Επίσης, το ανοσοποιητικό μας σύστημα αποδυναμώνεται, με αποτέλεσμα να γινόμαστε πιο ευάλωτοι σε κρυολογήματα και άλλες ασθένειες.
7) Δεν θέλουμε να σηκωθούμε από το κρεβάτι το πρωί. Ποτέ.
Αν η δουλειά μας μιζεριάζει, δεν θέλουμε να ξυπνήσουμε το πρωί και να πάμε στο γραφείο. «Δεν θέλεις να ξεκινήσει τη μέρα αν τρέμεις πώς θα την αντιμετωπίσεις», εξηγεί η Morin.
8) Εκνευριζόμαστε εύκολα.
Η ψυχραιμία μας υποχωρεί πολύ εύκολα και τσακωνόμαστε με τους συνεργάτες μας ακόμα και για το παραμικρό. Προφανώς, κάτι δεν πηγαίνει καλά...
9) Τηλεφωνούμε για να πούμε ότι είμαστε άρρωστοι, απλώς για να μην πάμε στο γραφείο.
Αν η δουλειά μας είναι ο λόγος προβλημάτων στο σώμα και τη σκέψη μας, είναι λογικό να θέλουμε να την αποφύγουμε.
10) Δεν μας ενδιαφέρει η επαγγελματική μας απόδοση πια.
Αυξημένη αναβλητικότητα, έλλειψη συμμετοχής και πρόχειρο αποτέλεσμα είναι σημάδια ότι έχουμε χάσει το ενδιαφέρον μας.
11) Δεν απολαμβάνουμε τα βράδια της Κυριακής.
Η Κυριακή δεν είναι μέρα χαλάρωσης και ηρεμίας αν η δουλειά μάς μιζεριάζει. Αντίθετα, το αίσθημα αγωνίας, τρόμου και θλίψης θα αρχίσει να μας κατακλύζει από το απόγευμα ή και νωρίτερα, λόγω της Δευτέρας που πλησιάζει.
Ακόμα και αυτή την εποχή, λοιπόν, που οι θέσεις εργασίας δεν διατίθενται σε ... αφθονία, ούτε είναι πάντα εύκολο να παραιτηθούμε από τη μία για να πάμε σε μια άλλη, αυτά τα σημάδια θα πρέπει να μας χτυπούν το καμπανάκι του κινδύνου. Και, τουλάχιστον, να αναζητήσουμε τρόπους για να τα αντιμετωπίσουμε.
