Την Παραμονή και το πρωί των Χριστουγέννων, τα παιδικά δωμάτια είναι γεμάτα με χρωματιστό χαρτί περιτυλίγματος. Οι γονείς βγάζουν τα κατσαβίδια για να ανοίξουν το πίσω μέρος των καινούριων παιχνιδιών και να βάλουν μπαταρίες. Τα αποθηκευτικά κουτιά ξεχειλίζουν με Μικρά Πόνι και οι πόρτες της ντουλάπας πλέον δεν κλείνουν καλά.
Μετά τις γιορτές, τα παιχνίδια είναι το νέο αφεντικό στο σπίτι. Τα παιδιά έχουν υπερβολικά πολλά παιχνίδια για να παίξουν.
Αλλά οι παππούδες λατρεύουν να καλομαθαίνουν (τουλάχιστον οι δικοί μου γονείς). Είναι μέρος της δουλειάς τους – ειδικά τη γιορτινή περίοδο. Σύμφωνα με την περιγραφή του προϊόντος ΠΑΠΠΟΥΣ: «Πρέπει να κατέχει την ικανότητα να παρέχει ζάχαρη στα εγγόνια του/της. Σε εξαιρετικές περιστάσεις, ή και χωρίς κάποια εξαιρετική περίσταση, οφείλει να χαρίζει έναν εξωφρενικό αριθμό δώρων στα εγγόνια του στην προσπάθειά του να οδηγήσει το δικό του ή δικό της παιδί στο ψυχιατρείο.
Τα πράγματα βγαίνουν εκτός ελέγχου. Και με ραγδαίους ρυθμούς.
Διαβάζω άρθρα που μας ενθαρρύνουν να χαρίζουμε εμπειρίες αντί για δώρα, να μην ξεπερνάμε τα τρία δώρα και γενικά συμβουλές για να μην κακομαθαίνουμε τα παιδιά. Ωστόσο εξακολουθώ να αφήνω τους γονείς και τα πεθερικά μου να χαρίζουν στα παιδιά μου όσα δώρα θέλουν. Όχι, δεν τους επιτρέπω να τους φέρνουν ακριβά πράγματα. Όμως τους φέρνουν περισσότερα δώρα από όσα μπορώ να διαχειριστώ. Και, το παραδέχομαι, μου τη δίνει στα νεύρα.
Αλλά οι γονείς μου είναι ακόμα εν ζωή.
Η μαμά μου, η γιαγιά όπως την αποκαλούν τα παιδιά, έχει επιζήσει από καρκίνο σε προχωρημένο στάδιο. Ο μπαμπάς μου, ή παππούς, είναι 82 ετών. Έπρεπε να περιμένει μέχρι τη σοφή ηλικία των 77 για να κρατήσει το πρώτο του εγγόνι.
Αν η μαμά μου θέλει να αγοράσει στον γιο μου επτά φιγούρες του Star Wars και στην κόρη μου όλες τις κούκλες γοργόνες της αγοράς, την αφήνω. Πριν από μερικά Χριστούγεννα, δεν ήξερα αν η μαμά μου θα προλάβαινε να ζήσει τη χαρά άλλων γιορτών. Όσο για τον μπαμπά μου, ποτέ δεν ξέρω ποια θα είναι τα τελευταία του Χριστούγεννα.
Παρόλο που η ποσότητα των δώρων είναι καταιγιστική, δεν τους εμποδίζω να τα χαρίζουν στα παιδιά μου.
Είναι αλήθεια ότι οι εμπειρίες αναμφίβολα αποτελούν πιο πρακτικά δώρα. Αλλά δεν είναι το ίδιο με το να βλέπεις ένα παιδί να σκίζει το περιτύλιγμα για να ανακαλύψει μέσα στο κουτί ένα θορυβώδες Minion. Όταν τα παιδιά μου παίρνουν ένα δώρο από τους παππούδες τους ωστόσο, εγώ παρατηρώ τους παππούδες – όχι τα παιδιά μου. Κάθε φορά που ένα δώρο τους προκαλεί επιφωνήματα ενθουσιασμού, δεν μπορώ να μην παρατηρήσω τη λάμψη στα μάτια των γονιών μου. Ποια είμαι εγώ να το σταματήσω;
Απλά, δεν θα το κάνω.
Αντί να παραπονιέμαι, ανταλλάσσω παιχνίδια ή τα δωρίζω. Ζητάω από τα παιδιά μου να διαλέξουν τα παιχνίδια με τα οποία δεν παίζουν πια και τα δίνουμε σε άλλους. Από μικρά μπορούν να αρχίσουν να διδάσκονται την έννοια της φιλανθρωπίας.
Όταν αρχίζω να γκρινιάζω για την πληθώρα παιχνιδιών, προσπαθώ να σκέφτομαι λιγότερο τα ίδια τα παιχνίδια και περισσότερο τη χαρά που φέρνουν στους παππούδες. Για αυτούς, το να χαρίζουν δώρα τα Χριστούγεννα δεν σημαίνει κατσαβίδια για τις νέες μπαταρίες και περιτυλίγματα απλωμένα στο πάτωμα. Σημαίνει να βλέπουν το εγγόνι τους να ξεδιπλώνει τη μαγεία των Χριστουγέννων και να τη μοιράζεται μαζί τους.
Δείτε ένα ντοκιμαντέρ για τους παππούδες που βρέθηκαν να μεγαλώνουν μόνοι τα εγγόνια τους.
