Και ποιός δεν θα ήθελε να ζει ανάμεσά τους. Ας πάρουμε για παράδειγμα τη Μπέλλα, τη Φαγού. Φίλη μας. Και το μπρι της θα φάει και τα γλυκάκα της και έχει και το πιο ωραίο δωμάτιο εδώ που τα λέμε. «Στο ράφι με τη μορταδέλα/ ζει η μικρούλα Μπέλλα./Τρώει μπρι απ' τη Γαλλία./Τα πιρούνια ζούνε μεγαλεία».
Αυτό το αρχοντικό είναι μοναδικό. Όχι μόνο γιατί εδώ ζουν τρελά φαντάσματα (τι να πει κανείς για τη Μαργκώ την κακομαθημένη ή τον Γουίλαρντ τον Φοβέρα, τον πειρατή), μα κυρίως γιατί αυτό είναι το σπίτι του Τίμου. Ενός παιδιού συνεσταλμένου, μα προικισμένου με ένα έξοχο δώρο: την ικανότητα να ακούει και να βλέπει τα φαντάσματα του αρχοντικού. Ένα θέμα πρωτοποριακό για τα ελληνικά δεδομένα, τα φαντάσματα, επέλεξε η Σοφιάννα Θεοφάνους γράφοντας μάλιστα τις ιστορίες του βιβλίου της («Αχ, Φαντάσματα!», εκδ. Μικρή Σελήνη) ως λιμπρέτα.
-Τι στάθηκε πηγή έμπνευσης για αυτό το βιβλίο;
H πηγή έμπνεσης για αυτό το βιβλίο ήταν η μουσική και συγκεκριμένα το «Your Ghost» της Kristin Hersch σε συνδυασμό με την ακατανίκητη επιθυμία μου να γράψω ένα ghost story για παιδιά το οποίο θα ήταν πολυεπίπεδο και αναγνωστικά ευχάριστο.
-Ο Τίμοςαλλάζει έχοντας πλέον αυτούς τους παράδοξους φίλους;
Ο Τίμος είναι ένα «σοφό» παιδί και είναι εκείνο που αλλάζει τους παράξενους φίλους του. Ακούγοντας τους με υπομονή, ενσυναίσθηση, αγάπη και γλύκα. Αποδεχόμενος τη διαφορετικότητά τους χωρίς να τους κρίνει. Θα έλεγα απλά τους αλλάζει με το να είναι παρόν και να συμμετέχει με την επτάχρονη καρδιά του στις ιστορίες τους. Δεν ξερω ακόμα πώς θα αλλάξει ο Τίμος. Ίσως με οδηγησει ο ίδιος στη συνέχεια.
-Ποιο είναι το δικό σας αγαπημένο φάντασμα;
Η Μαργκώ η κακομαθημένη ασυζητητί. Νομίζω και των περισσότερων ενηλίκων για κάποιο λόγο. Ίσως οι πιο πολλοί από εμάς ταυτιζόμαστε με αυτόν τον θυμό που δεν εκφράσαμε ποτέ όταν ήμαστε παιδιά. Δεν ξέρω. Εικασίες κάνω.
-Γιατί χρησιμοποιήσατε τη φόρμα του λιμπρέτου; Πώς θα το εξηγούσατε απλά σε ένα παιδί;
Δεν έχω χρησιμοποιήσει ακριβώς τη φόρμα ενός λιμπρέτου αν και δυνάμει αν έπεφτε στα χέρια κάποιου καλού συνθέτη κι ενός σκηνοθέτη της οπέρας θα μπορούσε να αποτελέσει ενα λιμπρέτο. Κυρίως χρησιμοποίησα τη φορμα των ποιημάτων που μπορούν εύκολα να γίνουν τραγούδια γιατί αποτυπώνονται πιο εύκολα στα παιδιά.Το λιμπρέτο είναι το ποιητικό κείμενο που συνοδεύει μια μουσική σύνθεση. Είναι το όχημα πάνω στο οποίο πατάει ο συνθέτης για να εμπνευστεί τις δικές του μουσικές φράσεις και να δημιουργήσει αυτό που λέμε «όπερα» ή «μιούζικαλ» με τραγουδιστές που θα το τραγουδήσουν ή και θα το προζάρουν ακόμα. Σε ένα παιδι αυτό που θα έλεγα απλά είναι μια μικρή ιστορία με μουσική και κάτι κυρίες που τραγουδάνε λίγο περίεργα αλλά έχουν πολύ πλάκα (αυτό τουλάχιστον πίστευα εγώ μέχρι και πριν ασχοληθώ με τα ποιητικά κείμενα).
-Ποια είναι τα πιο ενδιαφέροντα σχόλια που σας έχουν κάνει τα παιδιά για το βιβλίο;
Ένα σχόλιο που θυμάμαι πολύ έντονα ήταν η απάντηση ενός τρίχρονου στην ερώτηση ποιος βλέπει φαντασματα. «Ο Θεός» μού απάντησε. Τα έχασα για λίγο. Τα παιδια είναι πολύ εξοικειωμένα με όλα αυτά που φοβόμαστε να τους πούμε.
Ακολουθήστε το WomanToc στο Instagram
