Ο Χρήστος είναι κρεατοφάγος και γνωρίζει από καλό BBQ. Είναι μια γνώση που λέει ότι αποκόμισε τρώγοντας και ψήνοντας για χρόνια. Με είχε κουράσει ρωτώντας με πότε θα ανοίξει επιτέλους το Po’ Boys σε δικό του σταθερό σημείο. Τύχαινε να γνωρίζω τους ιδιοκτήτες Βασίλη Σπόρο και John Higgins (ο πρώτος μάλιστα είναι και ο chef του εστιατορίου) από το Mama Roux, και έτσι όταν το food truck που πετυχαίναμε πάντα στα καλύτερα food festivals, παράτησε τις ρόδες και ακούμπησε έδαφος, στη γειτονιά του Ψυρρή, έγινε το σχετικό μήνυμα που μας μάζεψε όλους Σάββατο μεσημέρι να δοκιμάζουμε πάνω σε μια ροτόντα πιάτα που μοιάζουν να μεταφέρθηκαν με διακτινισμό από τις κουζίνες της Νέας Ορλεάνης στην καρδιά της Αθήνας.
Ο chef Βασίλης Σπόρος στέκεται πάνω από το τραπέζι και μας υποδέχεται με ένα κουρασμένο πλην γεμάτο χαμόγελο. Ο χώρος είναι άνετος, ζεστός και θυμίζει κάτι από diner. Ήθελε πολλή δουλειά να στηθούν όλα και να λειτουργήσουν τέλεια από την πρώτη κιόλας μέρα. Μας εξηγεί ότι το custom offset smoker που σχεδίασε ο ίδιος και κατόπιν παρήγγειλε να του το κατασκευάσουν στην Καρδίτσα, είναι ο εγκέφαλος της κουζίνας του μαγαζιού. Εκεί εκτυλίσσεται όλο το ψήσιμο. Οκτώ ώρες, στους 120 βαθμούς, με το άγρυπνο μάτι του να επεμβαίνει όποτε πρέπει. Low & Slow. Σαν σύνθημα για κάποιου είδους χορό. Έτσι γίνονται τα σωστά σιγοκαπνιστά spare ribs, το ντελικάτο brisket, το χειροποίητο γαλλικό λουκάνικο andouille, το pulled pork. Μεγάλο ρόλο φυσικά παίζουν και οι ψαγμένες μαρινάδες αλλά και η σωστή τεχνική. Από το menu δεν θα μπορούσαν να λείπουν και τα burgers, το ονειρεμένο mac & cheese, το mushroom burger για vegans, αλλά και η πατατοσαλάτα της Νέας Ορλεάνης. Δοκιμάσαμε όσο πιο πολλά μπορούσαμε με την υπόσχεση ότι θα ξαναπάμε για τα υπόλοιπα, όπως και έγινε δηλαδή.
Τι σημαίνει όμως Po’ Boys; Ακολουθεί σύντομη αναδρομή στη ιστορική συγκυρία που χάρισε σε ένα από τα πιο κλασικά αμερικανικά sandwiches το όνομά του και το οποίο φυσικά μπορείτε να δοκιμάσετε στο εστιατόριο. Θα το ζητήσετε ως Pulled Pork Po’ Boy. Ήταν Ιούλιος στην Νέα Ορλεάνη του 1929 όταν η απεργία των οδηγών του τραμ είχε πάρει μεγάλες διαστάσεις. Δύο πρώην οδηγοί, τα αδέρφια Martin, συμπαραστέκονται σε όλους τους απεργούς, ανοίγοντας τις πόρτες του εστιατορίου τους και μοιράζουν δωρεάν τα πιο μεγάλα και χορταστικά sandwiches μέχρι η τετράμηνη απεργία να λάβει τέλος. Κάθε φορά λοιπόν που κάποιος από τους απεργούς άνοιγε την πόρτα του εστιατορίου και διάβαινε το κατώφλι τους προκειμένου να φάει κάτι, τα αδέρφια Martin αναφωνούσαν “Here comes another Poor Boy’’. Η απεργία έληξε, αλλά τα πεντανόστιμα sandwiches έμειναν στην ιστορία.
Η παραπάνω ιστορία για τα Poor Boys της Νέας Ορλεάνης στις αρχές του περασμένου αιώνα δεν μπορεί παρά συνειρμικά να με πάει ως το μουσικό κομμάτι ᾽Άφραγκο αγόρι῾῾ των Spy F & The Zakulas. Και μιλώντας για μουσικά συνειρμικά χοροπηδήματα δεν μπορώ να αποφύγω και το επόμενο, που έχει να κάνει με τη μουσική σκηνή που είναι στημένη σε μια άκρη του εστιατορίου και φιλοξενεί πιάνο, drums και αφίσες του Elton John, του James Brown, της θρυλικής μουσικής αρένας Tipitina’s της Νέας Ορλεάνης, του Robert Johnson και πολλών ακόμη αστέρων των blues, τα οποία αποτελούν και το OST του μαγαζιού. Πληροφορίες λένε ότι πολλές βραδιές με live μουσική θα προγραμματιστούν στο χώρο, παρέα με τα ομολογουμένως πολλά labels από μπύρες να σερβίρονται και να ρέουν άφθονα πλάι στις σιγοκαπνιστές γαστρομαργικές αφηγήσεις του chef. Πως άλλωστε θα μπορούσε να λείπει το στοιχείο της μουσικής όταν ο συνιδιοκτήτης του Po’ Boys, ο John Higgins, με καταγωγή από το San Francisco είναι μουσικός βεριτάμπλ και ζει για την jazz και τα blues.
Εάν υπάρχει χώρος για επιδόρπιο - που πάντα υπάρχει δηλαδή - θα συμβούλευα να δοκιμάσετε σίγουρα τους λουκουμάδες Beignets με πραλίνα που έρχονται κατευθείαν από τη Νέα Ορλεάνη και σου κλείνουν το μάτι, σαν να σου δίνουν την υπόσχεση ότι θα τα ξαναδείς την επόμενη φορά. Το Po’ Boys είναι ένα από τα εστιατόρια που γίνονται αγαπημένη συνήθεια.
Ακολουθήστε το Po' Boys
https://www.instagram.com/poboysbarbeque/
https://www.facebook.com/PoBoysBarbeque/