Τα στέκια που βγαίνω για φαγητό με τους φίλους μου δεν είναι πολλά. Μετρημένα στα δάχτυλα του ενός χεριού. Λίγα και καλά που λένε. Δεν είναι γκουρμέ όμως σερβίρουν καλό, νόστιμο και "τίμιο" φαγητό που το συνδυάζουν με άνετο και χαλαρό περιβάλλον. Αυτό που δηλαδή αναζητώ όταν δεν βγαίνω για δουλειά και δεν πρέπει να είμαι στημένος. Τελευταία σε αυτή τη λίστα πρόσθεσα ένα ακόμα. Το ΦΙΤΑ, στον Νέο Κόσμο.
Δεν έχει πολύ καιρό που σερβίρει. Ίσως όμως να το έχετε ακούσει μιας και όλοι μιλούν για αυτό. Άνοιξε σε μια γειτονιά μακριά από αυτό που αποκαλούμε "πιάτσα", δίπλα από κάτι εργατικές κατοικίες, πίσω από τον χαμό της Συγγρού, κοντά στον σταθμό του τραμ Κασομούλη, σε μια οδό που δύσκολα μπορείς να ξεχάσεις το όνομα της, στην Ντούρμ.
Το σκηνικό του απλό, βιομηχανικό, με γυμνές κολώνες, μαρμάρινα τραπέζια, καρέκλες καφενείου και μια ψηλή μπάρα που οριοθετεί τα σύνορα μεταξύ σάλας και κουζίνας.
Έξω, στο κηπάκι, το σκηνικό λίγο πιο cult με την όλη ιστορία να διαδραματίζεται κάτω από μια άσπρη μεγάλη τέντα και υπό τους ήχους του τραμ που περνάει συχνά πυκνά. Με λίγα λόγια ένα σκηνικό που θυμίζει Αθήνα των 90s.
Την κουζίνα την έχουν αναλάβει ο Φώτης Φωτεινόγλου –παλιός μας γνωστός από τις Σεϋχέλλες στον Κεραμεικό- και ο φίλος του Θοδωρής Κασσαβέτης.
Η ιδέα τους είναι να μαγειρεύουν με ό,τι βρίσκουν φρέσκο κάθε μέρα στην αγορά αλλά και ανάλογα με τα κέφια και την όρεξή τους.
Οπότε μην περιμένετε να βρείτε ένα σταθερό μενού αφού κάθε μέρα αλλάζει σύμφωνα με ό,τι έχουν. Δύσκολο έργο, όμως ενδιαφέρον. Βασίζονται πιο πολύ στο ψάρι όμως αυτό δεν σημαίνει ότι λείπουν οι κρεατοφαγηκές επιλογές.
Την τελευταία φορά που το επισκέφτηκα- γιατί σας είπα έχει γίνει πλέον στέκι μου- δοκίμασα τα ψητά παντζάρια πάνω σε μια τυροσαλάτα που δεν ήθελα να τελειώσει, ένα ζουμερό και πολύ καλά ψημένο θράψαλο που συνοδευόταν με μια βελούδινη ταραμοσαλάτα, ένα τηγανιτό σαλάχι με βλαστάρια και φυσικά τις τηγανητές πατάτες που έρχονται κομμένες σε λεπτές ροδέλες και είναι τόσο μα τόσο εθιστικές.
Η αλήθεια είναι ότι δεν έμεινα μόνο σε αυτά. Ζήτησα και τα φρέσκα ραβιόλια που τα γεμίζουν με δυόσμο και ξινοτύρι. Μπορεί να είναι λίγα σαν ποσότητα στο πιάτο, αλλά είναι βαθιά νόστιμα. Το ίδιο νόστιμος ήταν και ο κόκορας με τις παπαρδέλες. Και για το τέλος σπιτικό παγωτό καϊμάκι. Κουταλιά και μουγκρητό.
ΦΙΤΑ θα μπορούσε να λέγεται το 25ο γράμμα της αλφαβήτου μας όπως είπε μια πολύ καλή φίλη και συνάδελφος. Όμως είναι ένα λογοπαίγνιο από τα ονόματα των δύο ιδιοκτητών, Φώτης και Θοδωρής. Δεν έχω καταλάβει πώς βγήκε -αν και ρώτησα. Παρ’ όλα αυτά μέχρι να το διαλευκάνω, εγώ θα πηγαίνω. Γιατί έχει νόστιμο, απλό, κατανοητό φαγητό και φιλόξενο και χαλαρό περιβάλλον. Πάτε μια βόλτα και εσείς, θα σας αρέσει.
Ντουρμ 1, Νέος Κόσμος, τηλ. 2114148624