Από τον Βασίλη Δημαρά
Σάββατο μεσημέρι και ενώ έχω πει ότι θα καθίσω σπίτι και θα βγω στο μπαλκόνι να χαρώ την λιακάδα, χτυπάει το τηλέφωνο. Η κολλητή στην άλλη γραμμή με πολύ όρεξη να πάρει τους δρόμος γιατί το σπίτι της δεν την κρατάει. Να της χαλάσω χατίρι ούτε λόγος. Με βαριά καρδιά παίρνω τον ηλεκτρικό και ανηφορίζω στην Κηφισιά όπου είχαμε δώσει ραντεβού. Με το που με βλέπει, φωνάζει «Πάμε σε μια μεξικάνικη γιορτή». Την κοιτώ με απορία, αλλά δεν έχω την δύναμη να το συζητήσω. Την ακολουθώ και την αφήνω να με ζαλίζει με την πολυλογία της. Ανηφορίζουμε την πολύβοη Κασσαβέτη και ξαφνικά ρίχνει άγκυρα. «Εδώ είμαστε» μου λέει και έχει ήδη ανοίξει την πόρτα του Ancho.
Το Ancho το είχα γνωρίσει στο Χαλάνδρι, πριν από πολύ καιρό και είχα βρει έξυπνη την ιδέα του που σε κάνει να φτιάξει το δικό σου πιάτο. Αυτό που δεν ήξερα είναι ότι από το καλοκαίρι κιόλας είχε βρει και άλλο χώρο να στήσει την πολύχρωμη μεξικάνικη του γιορτή με τραγανά nachos, μαλακές quesadillas, πληθωρικά burritos αλλά και μικρά και ναζιάρικα tacos.
Αμέσως, αμέσως η διάθεση μου αλλάζει και τα πρώτα χαμόγελα σκάνε. «Έτσι σε θέλω» μου λέει η κολλητή κλείνοντας μου το μάτι ενώ προχωράει προς το εσωτερικό του μαγαζιού. Ένα εσωτερικό που οδηγεί σε ένα όμορφο και δροσερό patio (εσωτερική αυλή) στολισμένη με πολλούς μικρούς κάκτους. Καθόμαστε σε ένα από τα ψηλά τραπέζια και πιάνουμε την κουβέντα ενώ οι πρώτες μαργαρίτες έχουν ήδη κάνει την εμφάνιση τους στο τραπέζι μαζί με nachos πασπαλισμένα από guacamole. «Τα παρήγγειλα μπαίνοντας» μου εκμυστηρεύεται η κολλητή.
Οι μαργαρίτες τελειώνουν και για μια στιγμή βλέπω την κολλητή μου να σηκώνεται και να με αφήνει μόνο στο τραπέζι. Γυρίζει μετά από λίγο με ένα δύσκολο γεμάτο από καλούδια. «Εδώ τα πιάτα τα φτιάχνεις εσύ. Πας μπροστά και διαλέγεις την βάση του πιάτου, με τι θα το γεμίσεις και με τι καυτερή ή μη σάλτσα θα το στολίσεις» μου λέει και αρχίζει να ξεφορτώνει. Quesadilla με κοτόπουλο και λιωμένα τυριά, burritos γεμιστό με chili con carne, μικρά tacos που τους έχει βάλει carnitas (μια παραδοσιακή μεξικάνικη συνταγή για κοτόπουλο), λαχανικά και μια καυτερή flaming habanero σάλτσα που ζητά οπωσδήποτε sour cream για να απαλύνει την κάψα. Και φυσικά μια δεύτερη γύρα από nachos με guacamole και cheddar. Πολύ cheddar. Αναρωτιέμαι αν θα τα φάμε μόνοι μας αυτά και η καταφατική απάντηση της με τρομάζει. «Μην ανησυχείς οι μαργαρίτες ανοίγουν την όρεξη και έχουμε πολλά να πούμε». Με αυτή την αποστομωτική της φράση, απάντηση δεν μπορούσα να δώσω, μόνο να ζητήσω άλλη μια μαργαρίτα και αφεθώ στην κουβέντα.
Μια κουβέντα που τελείωσε γλυκά με τα churros στο τραπέζι πασπαλισμένα με ζάχαρη και κανέλλα ή απλά για να τα βουτήξουμε είτε σε ζεστή σοκολάτα είτε στο αμαρτωλό dulce de leche. Και κάπως έτσι το Σάββατο μου που φάνταζε βαρετό και χαλαρό απέκτησε ενδιαφέρον και fiesta.
Κασσαβέτη 9, Κηφισιά, τηλ. 211-18.31.882